Η Ελλάδα είναι αυτοί οι άνθρωποι; Οι εκλεγμένοι του ελληνικού κοινοβουλίου είναι όντως η Ελλάδα; Πολύς λόγος γίνεται για τις ποσοστώσεις των γυναικών στη βουλή και τα κομματικά σχήματα οι οποίες υποτίθεται ότι σύμφωνα με τις πρόσφατες νομικές εξελίξεις στη χώρα οι υποψήφιες στα εκλογικά ψηφοδέλτια πρέπει να είναι τουλάχιστον στα 40%. Όμως πολλά άλλα θέματα έχουν μείνει πίσω στην Ελλάδα στο θέμα της εκπροσώπησης. Δεν είναι θέμα πολιτικής ορθότητας όπως θα σπεύσουν κάποιοι να υποστηρίξουν στην προσπάθειά τους να γκρεμίσουν μια επιχειρηματολογία που βασίζεται στην πληθυσμιακή πραγματικότητα της χώρας και όχι σε προσωπικές προτιμήσεις και γούστα. Πέρα από τις γυναίκες που βέβαια είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα μιας και είναι ο μισός πληθυσμός της χώρας περίπου, υπάρχουν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού που δεν έχουν εκπροσωπηθεί ποτέ σε κυβερνητικά σχήματα, σε κόμματα ή στην ίδια τη βουλή της χώρας. Η εβραϊκή μειονότητα στην Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας αυτής της χώρας. Πολύ πριν την άφιξη του Χριστιανισμού στη χώρα, κάθε ελληνική πόλη είχε Συναγωγές και εβραϊκό πληθυσμό. Μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες Εβραίοι πάντα υπηρετούσαν το στρατό και τους αγώνες του έθνους όποτε αυτό χρειάστηκε όχι μόνο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα αλλά και μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Παρόλα αυτά δεν θα βρει κάποιος όσο και αν ψάξει, υπουργό ή βουλευτή από αυτή την πληθυσμιακή ομάδα ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν πέρα τον πρόσφατα εκλεγμένο δήμαρχο των Ιωαννίνων. Το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της χώρα υποτίθεται ότι έχει λυθεί νομικά αν και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι μάλλον έχει μπει στον αυτόματο με τους ανθρώπους της μειονότητας να έχουν παγιδευτεί στη μάχη μεταξύ δύο χωρών, χωρίς να εκπροσωπούνται οι πραγματικές τους ανάγκες, θρησκευτικές και πολιτιστικές. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τις άλλες χριστιανικές μειονότητες στην Ελλάδα με τους δεκάδες χιλιάδες καθολικούς Έλληνες των νησιών και της Αθήνας οι οποίοι πέρα από δύο βουλευτές που έχουν βγάλει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους δεν είχαν κάποια άλλη εκπροσώπηση στη χώρα. Για τις άλλες χριστιανικές μειονότητες ούτε λόγος σαφώς οι οποίες πλέον αποτελούν αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού κάτι το οποίο βέβαια δεν θα το γνώριζε κάποιος αν κοίταγε την τελευταία θρησκευτική απογραφή που έγινε αρκετές δεκαετίες πριν και τα στοιχεία της οποίας δεν αντικατοπτρίζουν την σημερινή πραγματικότητα. Για άλλου τύπου μειονότητες όπως οι ΛΟΑΤΚΙ πέρα από τον υφυπουργό πολιτισμού που είναι ο μοναδικός που έχει δηλώσει ότι είναι μέλος αυτής της μειονότητας δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία εκπροσώπηση αυτών των πολιτών στο κοινοβούλιο αν και όποιος γνωρίζει την ελληνική κοινωνία είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η ποσοστιαία εκπροσώπηση τους αυτή τη στιγμή απέχει πολύ μα πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Για πολιτική εκπροσώπηση παιδιών μεταναστών και φυλετικά μεικτών γάμων ίσως δεν είναι ώρα να γίνει καν λόγος μιας και η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμα σε θέση να δεχτεί πολύ πιο βασικά πράγματα στα θέματα εκπροσώπησης και ταυτότητας σε αυτή τη χώρα, αλλά ακόμα και αυτά σύντομα θα τα βρει μπροστά της σύντομα καθώς οι κοινωνίες αλλάζουν και αλλάζουν γρήγορα. Ίσως πιο γρήγορα από ότι μπορεί να αντιληφθούν οι λευκοί straight ορθόδοξοι άντρες που κυβερνάνε μια Ελλάδα που αλλάζει.