Από την θεμελίωση της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, ήτοι από τη Μεταπολίτευση και μετέπειτα, το φαινόμενο των φίλων, γνωστών, αποτυχημένων πολιτευτών, στα χέρια, την άγνοια ή την παντελή ασχετοσύνη -επί το ρεαλιστικότερο- των οποίων ανατίθεντο οι τύχες σειράς Δημόσιων οργανισμών, γιγαντώθηκε, λαμβάνοντας πρωτόγνωρες διαστάσεις. Και ασύλληπτο κόστος, για τα δημόσια ταμεία και κατ’ επέκταση την τσέπη μας. Άμεσα και έμμεσα.
Το δε φαινόμενο των καθηγητών που εν μια νυκτί κλήθηκαν (οικειοθελώς και με το αζημίωτο, φυσικά) να μετατραπούν σε wannabe Χουντίνι, όταν είναι -περίπου- προδιαγεγραμμένο πως θα αποδειχτούν άλλοι «Παίδες εν Καμίνω», πολλαπλασιάστηκε με γεωμετρική πρόοδο.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Όπου κι εάν στρέψει κάποιος το βλέμμα του, διαπιστώνει την αποτυχία του εγχειρήματος ή μάλλον της λογικής.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι την στιγμή κατά την οποία ο επικεφαλής ενός οργανισμού ή εν γένει επιχείρησης του δημόσιου τομέα, αδυνατεί να αντιληφθεί πως τα ίδια τα γεγονότα και οι απαιτήσεις της εποχής τον έχουν ξεπεράσει, κάτι που βλάπτει ακόμη περισσότερο την μετέπειτα πορεία της ίδιας της οντότητας που διοικεί.
Μάλιστα, όταν από την μια πλευρά διαπιστώνεται πως «παίκτες» που ούτε καν ήταν στον ορίζοντα μέχρι πρότινος τους δόθηκε (από άγνοια και αδυναμία κατανόησης του πως μετεξελίσσεται το τοπίο σήμερα) το κατάλληλο έδαφος όχι απλά να μεταβληθούν σε ανταγωνιστές, μα και να αποσπάσουν σημαντικότατα μερίδια αγοράς, και από την άλλη τα έσοδα και τα κέρδη να ακολουθούν την κατιούσα σε ένα αντιστρόφως ανάλογο περιβάλλον, τότε απαιτείται άμεση λύση, που δεν μπορεί να διαφέρει από την… έξοδο.
Μην μπερδεύεστε, δεν είναι απαραίτητο να ισχύει η ρήση «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Εξάλλου, τα παραδείγματα πολλά και προς μνημόνευση.
Περισσότερο στο παραμύθι «η πεντάμορφη και το τέρας» προσομοιάζει η περίπτωση που πραγματευόμαστε. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην εμφάνιση, μα και στο φλέγον ζήτημα του περιεχομένου…
