Συγκεντρωτισμός. Στο μέγιστο βαθμό. Μέχρι και «αρρωστημένο» μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Πιο πέρα και πάνω από τα ισχύοντα, δύσκολο να την μετεξελίξεις. Την ασθένεια του συγκεντρωτισμού, εννοούμε. Σε σημείο τέτοιο ώστε να εθελοτυφλείς, σαν να φοράς παρωπίδες και να πιστεύεις πως είσαι ζωντανή μετενσάρκωση του Χαϊλάντερ και βάλε… Ούτε παιδιά, μα ούτε και αποπαίδια δείχνεις να υπολογίζεις, αποδεικνύοντας πως τα λάθη έχουν έναν και μόνο «πατέρα»: Τους άλλους! Κάθε έναν από εμάς. Και ποτέ τον εαυτό σου! Ορισμένοι το δικαιολογούν εξαιτίας του πρότερου ψυχροπολεμικού βίου (φυσικού, μα και επαγγελματικού), που τον ανάγκασαν να εμπιστεύεται αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο. Ουδένα άλλο. Ούτε καν τα φυσικά του παιδιά.
Μάλιστα, προς αυτή την κατεύθυνση προχώρησε πρόσφατα σε μια κίνηση με σημασία. Κάθε άλλο παρά τυπική ή χαμηλής αξίας, αλλά «βαριά», όπως κι εάν επιχειρήσει κάποιος να την «μεταφράσει».
«Αγάπη μου συρρίκνωσα το Διοικητικό Συμβούλιο», θα μπορούσε να αποτελεί την μόνιμη επωδό μιας φαντασιακής συνομιλίας, η οποία ωστόσο αποκτά ξεχωριστή σημασία στις ημέρες μας, καθώς ο «Ερυθρός Χμερ» επέλεξε να ξεκαθαρίσει το τοπίο, εντός και εκτός των στεγανών, αποφεύγοντας την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, αποκλείοντας δίχως καν να κοκκινίζει δικαίους και αδίκους. Ποιος κρατά ανέπαφους; Τον… εαυτό του και τον εκλεκτό του. Κάτι σαν διπλή ανάγνωση του “I love me!”. Τόσο περιορισμένη, άδεια, εκτός λογικής και πρακτικής σύνθεση διοικητικού συμβουλίου, χρόνια και χρόνια έχουμε να συναντήσουμε. Με δύο εκτελεστικούς και όλους τους άλλους συμπληρωματική, διακοσμητική επί το ακριβέστερο παρουσία.
Πέρα από την μονομερή έκφραση συγκεντρωτισμού και τα εξόχως βαθιά οικονομικά ανοίγματα, με τον τζίρο να υπολείπεται σταθερά του δανεισμού, διευρύνοντας σταθερά το αρνητικό ισοζύγιο, το μαγαζί κινδυνεύει από τον υπερσυγκεντρωτικό χαρακτήρα του αιωνόβιου (σχεδόν) «Ερυθρού Χμερ», αλλά και το βιολογικό του status, απόρροια των οκτώ και κάτι δεκαετιών που κουβαλά στην πλάτη του. Πόση ζέση, πόσες ιδέες, πόση «φρεσκάδα», δυναμική και πρωτοτυπία μπορεί να έχει σε αυτό το σημείο της ζωής του; Πως μπορεί να εμπνεύσει, να ηγηθεί και να προσελκύσει νεότερα, όσο και ικανά στελέχη που με την σειρά τους θα διασφαλίσουν όχι το ζην (σε αντιπαραβολή, το σήμερα), μα το εύ ζην (το αύριο);
Κάθε ημέρα που περνά, η ίδια η αγορά προεξοφλεί το (επιχειρηματικό) τέλος του «Ερυθρού Χμερ». Βέβαια, εκείνος, πάντοτε δείχνει να… τραβά λαγό από το πολυφορεμένο καπέλο του. Και προς το παρόν δείχνει να την γλιτώνει. Ωστόσο, όπως ισχυρίζεται και ο θυμόσοφος λαός μας: «Η στάμνα πολλές φορές πάει στην βρύση, μια φορά θα σπάσει, όμως!». Stay tuned ή αλλιώς Будьте на связи. Εάν αναρωτιέστε, Ρωσικά είναι προκειμένου ο «Ερυθρός Χμερ» να διευκολυνθεί στην διαδικασία της ανάγνωσης…
