O tempora, o mores!, όπως είχε αναφωνήσει και ο Κικέρων, κατά την διάρκεια ομιλίας του εναντίον του Ρωμαίου κυβερνήτη της Σικελίας, Gaius Verres. Ήτοι, “Τι καιροί, τι ήθη”.
Φράση και εν γένει σκεπτικό που ήλθε στο μυαλό ακούγοντας τα έργα και τις ημέρες της «Φανταχτερής διπλωμάτισσας» στο νέο εγχείρημα-μετερίζι. Από τα ψηλά στα χαμηλά και εκ νέου στην πορεία προς τα επάνω. Κάπως έτσι χαρακτηρίζεται η roller-coaster διαδρομή της κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως εδώ και μερικούς μήνες έχει βρει το… καταφύγιο των ονείρων της. Και εξηγούμαι: Μαγαζί με δεδομένα σημαντικά προβλήματα, που ωστόσο είναι… too big to fail, και το οποίο η κεντρική διοίκηση επιθυμεί να αξιοποιήσει ως «ζωντανό» παράδειγμα turn-around προς γνώση και συμμόρφωση όλων. Φίλων και -πρωτίστως- εχθρών!
Σε αυτό το τοπίο, ο ρόλος της «Φανταχτερής διπλωμάτισσας» αποκτά σάρκα και οστά, δύναμη, εξουσία και νόημα, καθώς η παρουσία της είναι σημαίνουσας σημασίας στην μετεξέλιξη των σχεδιασμών, αλλά και την υλοποίηση σειράς από project που άπτονται του τομέα ειδίκευσής της. Πεδίο δόξης λαμπρό, λοιπόν.
Μάλιστα, η… ζέση της για αλλαγή είναι τέτοια και τόση, που δεν διστάζει να διαλαλεί δεξιά και αριστερά πως οι ημέρες του τάδε συστήματος είναι μετρημένες, οι επί μακρόν συνέργειες με σειρά από παρόχους είναι προ του τέλους και πως η νέα πραγματικότητα που επιθυμεί να επιβάλει, έχει στον πυρήνα της την έννοια της ανοικτότητας και της πρόσκλησης δίχως προδιαγραφές, αποκλεισμούς και συναισθηματισμούς προς όλους όσους θεωρούν πως έχουν να προσφέρουν κάτι στην διαδικασία στροφής του προβληματικού μαγαζιού και του πλήρους εκσυγχρονισμού του με όρους ψηφιακού μετασχηματισμού.
Καλά όλα αυτά, ωστόσο υπάρχουν κανά-δυο προβληματάκια, τα οποία δύναται να μετεξελιχθούν σε «αγκάθια» ολκής. Συγκεκριμένα, ενδεχομένως να μην έχει αντιληφθεί πως ο τομέας στον οποίο δραστηριοποιείται κυριαρχείται από άπειρα κανονιστικά πλαίσια, γεμάτα με «όχι» και «δεν μπορεί», απόρροια της σημασίας και της ευαισθησίας του ρόλου που καλείται να παίξει το ίδιο το ίδρυμα. Άρα, η έννοια της ανοικτότητας αυτομάτως ανάγεται σε γράμμα κενού περιεχόμενου και οι δηλώσεις στεντόρεια τη φωνή, έτσι, απλά, για να γίνονται, προκειμένου να «χαιδεύονται» αυτιά, να κάμπτονται συνειδήσεις και να αφήνονται υποσχέσεις στον αέρα, οι οποίες -φυσικά- και δεν μπορούν να υλοποιηθούν.
Επιπροσθέτως, με ποιο τρόπο φαντάζεται η «Φανταχτερή διπλωμάτισσα» πως θα καταφέρει να φέρει σε ισορροπία το εξόχως παρωχημένο (και ελαφρώς «τρύπιο») management με σύγχρονες τακτικές, συστήματα και λειτουργίες; Εκτός κι εάν στην… φαρέτρα της διαθέτει κάποιο στοιχείο που να έχει σαγηνεύσει σε τέτοιο βαθμό τα key-στελέχη, ώστε με την σειρά τους να αναλάβουν να φέρουν εις πέρας το όλο εγχείρημα. Κάτι, που προϋποθέτει πίστη, όραμα, δέσμευση και φυσικά εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που έχει αναλάβει να το υλοποιήσει. Στοιχεία που μόνο σε μια περίπτωση εξηγούνται και βρίσκονται εν αφθονία: Ποδόγυρος! Το ζήτημα είναι να ενωθούν οι σωστές τελείες προκειμένου να φανεί ξεκάθαρα το διαμορφούμενο σχήμα. Εντός του οργανισμού, πάντως, τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν, ενώ δεν λείπουν και ορισμένοι πιο τολμηροί όσο και ρηξικέλευθοι, οι οποίοι ποντάρουν σε πρόσωπο εκτός των δομών του, που καθορίζει απόλυτα τις τύχες του. Πως είπατε; Κυβερνητικό στέλεχος; Δεν υιοθετώ. Μα, ούτε και αποκλείω…
