Με έκπληξη σήμερα το πρωί διάβασα ένα κείμενο γνώμης, στο διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας των συντακτών με τίτλο «1142» (εδώ το σχετικό λινκ) που υπογράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος και για το οποίο ειλικρινά ντράπηκα και θύμωσα πολύ, τόσο ως πολίτης, όσο και ως επαγγελματίας.
Στο συγκεκριμένο κείμενο ο κ. Χαριτόπουλος, όπως γράφει τουλάχιστον, θέλει πολύ να γνωρίσει κάποιον που έχει καλέσει το «1142», τον οποίο χαρακτηρίζει – χωρίς να τον έχει γνωρίσει φυσικά - από Εφιάλτη έως σπιούνο της Κατοχής και της Δικτατορίας.
Ειλικρινά προσπαθώ - ήρεμα - από το πρωί να κατανοήσω όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους «στόλισε» ο κ. Χαριτόπουλος όλους αυτούς τους ανθρώπους – γιατί σε όλους απευθύνεται – που δεν θέλουν ο διπλανός τους να καπνίζει μέσα στο πρόσωπο τους, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Δεν ξέρω ακριβώς τι επιδιώκει ο κ. Χαριτόπουλος με το συγκεκριμένο κείμενο, αλλά εγώ από την δική μου πλευρά θα ήθελα να του πω – χωρίς φυσικά να τον γνωρίζω - πως δεν έχω καλέσει ποτέ το «1142», αλλά ευχαρίστως θα το έκανα, έχοντας ως βασικό – και μόνο – στόχο να με γνωρίσει και να μιλήσουμε.
Ίσως σε αυτή τη κουβέντα να καταλάβει ο κ. Χαριτόπουλος τι κάνει κάποιους ανθρώπους να είναι αρνητικοί στο θέμα αυτό και δει από κοντά ότι απέναντι του έχει έναν άνθρωπο, που η διαφορά μαζί του είναι ότι δεν καπνίζει και ο οποίος έχει δεχθεί ανελέητο «Bullying» στα 47 χρόνια της ζωής του, χωρίς ποτέ να χαρακτηρίσει υπάνθρωπους αυτούς που είχαν επιλέξει να καπνίζουν.
Ας καταλάβουν όλοι ότι ζούμε πλέον στο 2020…