Η κατάθλιψη, δεν είναι η ύπαρξη ή η απουσία όρεξης.
Είναι ασθένεια.
Είναι αιτία ανικανότητας.
Είναι αρνητικός ψυχισμός που μπορεί να οδηγηθεί στη χειρότερη μορφή του, ακόμα και σε αυτοκτονία.
Δεν είναι λίγες οι εκθέσεις του παγκόσμιου οργανισμού υγείας ή άλλων ερευνών που μας χτυπούν το καμπανάκι με υπέρογκα νούμερα θέλοντας να μας προειδοποιήσουν για τη μεγάλη έξαρση της νόσου.
Ο κορωνοϊός δυναμιτίζει ή καταλαγιάζει αυτή τη δεινή θέση;
Πολλοί μπορεί να έχουν βιώσει σημάδια ή στάδια κατάθλιψης και για πολλούς μπορεί το πρώτο lockdown να είχε καθοριστικές αρνητικές επιδράσεις στη ψυχολογία τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ ξαφνικά κυριάρχησαν στο ψυχισμό μας αισθήματα αβεβαιότητας, θλίψης, μελαγχολίας, αϋπνίας, ανεξήγητης κόπωσης, ατονίας, απελπισίας, απομόνωσης, αρνητικής στάσης απέναντι στα πράγματα και πολλά άλλα που δε μπορούν να σκιαγραφηθούν σε μια παράγραφο.
Η καθημερινότητά μας άλλαξε, η πλήρης πολυάσχολη ρουτίνα αντικαταστάθηκε από μεγάλη αναξιότητα και απραξία και η διάθεση μας ήταν κατά κόρον αρνητική χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς κοινωνική συναναστροφή και χωρίς να μπορούμε να εντοπίσουμε τα θετικά σημεία που επέβαλε η νέα πραγματικότητα, όπως ευκαιρία για αναστοχασμό, για ποιοτικό ύπνο, για σωστή διατροφή στο σπίτι, για εμπλουτισμό κουλτούρας μέσω αναγνωσμάτων, μουσικής ή ταινιών.
Είναι σημαντικό επίσης να σημειωθεί ότι παράλληλα με την ανάδυση των αρνητικών συναισθημάτων και συμπεριφορών, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων σημείωσε σημαντική άνοδο σε κάθε είδους εξαρτήσεις, που μπορεί στο παρελθόν να υπήρχαν με τη μορφή του ποτού, του καπνίσματος ή παρόμοιων παθών, η λίστα όμως στην πανδημία συμπληρώθηκε επικίνδυνα κάτω από την ομπρέλα του ψηφιακού και ό,τι υπάγεται σε αυτό: μόνιμη και αδιάκοπη χρήση του κινητού, των κοινωνικών δικτύων, του ηλεκτρονικού τζόγου, του πορνό, των ηλεκτρονικών παιχνιδιών 24/7 και δίπλα σε όλα αυτά, υπερκατανάλωση junk food και παντελής έλλειψη ύπνου που οδήγησε σε insomnia και σε ψυχοσωματικά προβλήματα.
Στον αντίποδα, από την πρώτη στιγμή το social distancing ήταν το απαραίτητο μέτρο που έπρεπε να ληφθεί και όχι η πλήρης απομόνωση από τη ρουτίνα, από τους ανθρώπους, ή από την ίδια τη ζωή. Η προστασία του εαυτού μας και των άλλων, μπορεί να έβγαλε από το τραπέζι τις κοινωνικές συναναστροφές, αλλά κράτησε την ανάγκη για επικοινωνία.
Εκεί που όλοι αρχικά βλέπαμε το πρόβλημα, ίσως θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στη λύση. Ζούμε στην εποχή της πλήρους διασύνδεσης, ψηφιακής έκρηξης & τεχνολογικής αξιοποίησης. Εάν άλλαξε η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας;
Φυσικά ναι.
Πόσο εύκολη όμως κάναμε τη ζωή μας για να μη βρεθούμε στα πρώιμα σκαλοπάτια μιας κατάθλιψης ή ακόμα χειρότερα σε όσα μία τέτοια νόσος μπορεί να αφήσει με το πέρας της πανδημίας;
Ίσως να μην προσπαθήσαμε πολύ.
Και τα πράγματα μπορεί να είναι απλά για τις νεαρές ηλικίες αλλά καταλήγουν με αρνητικό πρόσημο στους ηλικιωμένους, στους ανθρώπους που ζουν μόνοι και ακόμα χειρότερα σε εκείνους που ήδη προσπαθούν να καταπολεμήσουν παράλληλα άλλου είδους νοσήματα, αυτοάνοσα ή μη.
Γνωρίζουμε καλά ότι η ψυχολογία και η καλή διατήρηση της κατάστασης της, μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην καλυτέρευση της καθημερινότητας και να μειώσει σημαντικά αρνητικά πολλαπλασιαστικά συμπτώματα που εντοπίζονται σε ασθενείς με ψυχοσωματικά προβλήματα.
Ίσως έχει έρθει η ώρα σε αυτό το διάστημα του δεύτερου κύματος της πανδημίας να θέτουμε όριο στην τηλεργασία, να περπατάμε ώστε να ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση & με τον καθαρό αέρα, να συναντιόμαστε διαδικτυακά με φίλους πίνοντας καφέ ή ένα κρασί μιλώντας για τη μέρα μας και να θέσουμε μικρούς, ανεκτούς στόχους που για καιρό αναβάλλαμε, όπως η απώλεια βάρους, η ανάγνωση κάποιων βιβλίων, το ξεσκόνισμα μιας ξένης γλώσσας ή η κατάρτιση σε ένα τομέα, πχ σε ψηφιακές δεξιότητες.
Μέσα σε όλο αυτό το πρόγραμμα, είναι αναγκαία η επικοινωνία με τους ανθρώπους εκείνους που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα, μοιραζόμαστε μαζί τους τις απόκρυφες σκέψεις μας, τους προβληματισμούς μας και την επιθυμία μας να τους δούμε και να τους αγκαλιάσουμε. Η ανταλλαγή μηνυμάτων, το τηλεφώνημα ή μια βιντεοκλήση μπορούν να χρωματίσουν σαν ουράνιο τόξο την μέρα μας και να μας κρατήσουν μακριά από τα επικίνδυνα και χαώδη μονοπάτια της κατάθλιψης.
Οι κακές εξαρτήσεις θα δώσουν τη θέση τους στις ποιοτικότερες σχέσεις με όσους αγαπάμε, στην υιοθέτηση ενός υγιεινότερου τρόπου ζωής, στην ενδοσκόπηση και στην καταπολέμηση των αρνητικών σκέψεων και της ανασφάλειας.
Αυτή είναι μια μάχη που δε μπορεί κανείς να την δώσει μόνος του γιατί η πτώση του ενός φέρνει ντόμινο σε όλη την κοινωνία.
Τα απανωτά χτυπήματα, τα προβλήματα στη δουλειά, η δύσκολη οικονομία κ οι ραγισμένες διαπροσωπικές σχέσεις, θα φέρουν το ένα και μοναδικό πράγμα που έχει απομείνει στο κουτί της Πανδώρας: την ελπίδα.
Το χαμόγελο και η αισιοδοξία θα καθίσουν ξανά στο θρόνο τους.
