Τις τελευταίες μέρες, τις εικόνες των διεθνών ειδήσεων έχουν κατακλύσει οι διαμαρτυρίες για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ από την αστυνομία.
Η πράξη αυτή έφερε τεράστιο αναβρασμό στην αφρο-αμερικανική κοινότητα, η οποία για μια ακόμα φορά είδε κάποιο μέλος της να χάνει τη ζωή του από την αστυνομία. Την ίδια στιγμή, σε όλο τον πλανήτη υψώθηκαν φωνές στήριξης στον αγώνα για πλήρη εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων.
Όπως ήταν φυσικό, μια τέτοιας έκτασης παγκόσμια κινητοποίηση οδήγησε εταιρείες, διάσημους και “διάσημους” να ενώσουν τις φωνές τους με αυτές των διαδηλωτών στις ΗΠΑ και να απαιτήσουν ισονομία και τερματισμό του ρατσισμού (κλέβοντας και λίγο τα φώτα της δημοσιότητας με την ευκαιρία).
Μαζί με το γνωστό πια σύνθημα “Black Lives Matter”, έχουμε δει εταιρείες αλλά και ιδιώτες να φωνάζουν “I Can’t Breathe”, τα λόγια του δολοφονηθέντα Τζορτζ Φλόιντ πριν πεθάνει κάτω από το γόνατο του αστυνομικού που του πίεζε το λαιμό.
Σήμερα το πρωί, είδα τα λόγια αυτά σε ένα t-shirt που φόραγε ένας πιτσιρικάς στο δρόμο. Αν και συμφωνώ απόλυτα με την επιλογή του να δείξει με αυτό τον τρόπο την υποστήριξη του στον αγώνα για ισότητα και ισονομία, με έκανε να προβληματιστώ. Όχι για τον πιτσιρικά, προς Θεού. Για όλους μας.
Φωνάζουμε “I Can’t Breathe” και κρατάμε πανό “Black Lives Matter”, όμως έχουμε σκεφτεί ποτέ σε ποιο ρατσισμό αναφερόμαστε; Έχουμε καμία ιδέα για τον βαθμό στον οποίο οι διακρίσεις και ο ρατσισμός έχουν “ποτίσει” την αμερικανική κουλτούρα; Βλέποντας ρατσιστικά περιστατικά στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο και ακούγοντας τραγούδια να μιλάνε για αυτό, λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ.
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ βιντεάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που δείχνουν όχι μόνο τι γίνεται στις διαδηλώσεις, αλλά και στις γειτονιές. Είδα την αστυνομία να χτυπάει και να επιτίθεται σε άτομα επειδή απλά στέκονταν έξω απ΄τα σπίτια τους.
Ναι είμαστε αλληλέγγυοι με τον αγώνα για ισότητα και το τέλος του ρατσισμού, όμως είμαστε σίγουροι για τι πράγμα μιλάμε; Έχουμε καταλάβει το πόσο βαθιά ριζωμένος είναι ο ρατσισμός στις ΗΠΑ, πόσα τραβάνε και θα συνεχίσουν να τραβάνε οι μη-λευκοί μπροστά και πίσω από τις κάμερες;
Δεν ξέρουμε. Όχι γιατί στη χώρα μας δεν έχουμε νοιώσει τον ρατσισμό, αλλά μπροστά σε αυτό που ζούμε εδώ και δεκαετίες οι αφρο-αμερικάνοι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει καμία σύγκριση.
Συγνώμη λοιπόν αγαπημένε φίλε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει για σένα και πόσο βαθύ είναι το “Δεν Μπορώ να Αναπνεύσω” που φωνάζεις. Μπορώ να προσπαθήσω να φανταστώ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Τόσο στην πατρίδα μου όσο και σε άλλες χώρες, ποτέ δεν με κοίταξε κάποιος υποτιμητικά επειδή είμαι λευκός. Ποτέ δεν με αντιμετώπισε κάποιος σαν εν δυνάμει εγκληματία επειδή είμαι λευκός και ούτε κανείς τράβηξε το παιδί του μακρυά μου λόγω του χρώματος του δέρματος μου.
Και κυρίως, ποτέ δεν φοβήθηκα όποτε με σταματούσε η αστυνομία για να με ελέγξει, αν και επίσης αυτό είναι κάτι που δεν έχει συμβεί λόγω του χρώματος του δέρματος μου.
Οπότε ναι, δεν καταλαβαίνω τι τραβάς, όμως παραφράζοντας την ρήση που λανθασμένα αποδίδεται στον Βολτέρο “θα υπερασπιστώ το δικαίωμα σου να διαμαρτύρεσαι”.
