Θυμάμαι ότι όταν ξέσπασε ο ιός και στην Ευρώπη υπήρξε μια πρώιμη ανακοίνωση από την Γιαπωνέζικη Κυβέρνηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του τύπου “Θα τα καταφέρουμε και δεν αλλάζει τίποτε”.
Μια εβδομάδα μετά αυτό έγινε “Θα εξετάσουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να πετύχουμε”, μετά “σε 1 μήνα θα επανεξετάσουμε την κατάσταση με την ΔΟΕ”. Τελικά όπως ξέρετε οι Ολυμπιακοί, πολύ σύντομα πήγαν για το 2021 (και βλέπουμε).
Μια φίλη με την οποία δουλεύουμε ένα project, μας μετέφερε τα δημοσιεύματα. Στην πρώτη ανακοίνωση 1-2 φωνές ακούστηκαν “κράτα μικρό καλάθι” και με τη 2η ανακοίνωση το συμπέρασμα της ομάδας ήταν “Ξέχασε τους Ολυμπιακούς”. Οι απαντήσεις που παίρναμε τότε ήταν “Είναι όλα προγραμματισμένα” ή το “καταλυτικό” (υποτίθεται) : “υπάρχουν συμβόλαια με τους χορηγούς και δεν θα αφήσει η ΔΟΕ – δεν ξέρετε εσείς”.
Χωρίς να υπολογίζω ότι έχω και μια εμπειρία στην Επικοινωνία ώστε να κρίνω ότι κανείς δεν θέλει να χορηγεί ή να οργανώνει κάτι “άρρωστο”, εξακολουθώ να έχω το απόλυτο επιχείρημα: ανάμεσα στον κορωνοϊό και την ΔΟΕ, τον Τράμπ ή οποιονδήποτε από την άλλη μεριά, θα ποντάρω στον ιό, από τη στιγμή που οι Κινέζοι κατέβασαν στρατό στους δρόμους. Ιός-ΔΟΕ, “άσσος ξερός” από εδώ έως το Τόκιο και μάλιστα με “over” (3-0).
Το πραγματικά επικίνδυνο, για εμένα, είναι η προσπάθεια “καθησυχασμού”. Αφού η νίκη εξαρτάται για την ώρα (!) μόνο από τον ιό, τι βγαίνεις και κάνεις δηλώσεις ;;; Κάποιοι έχουν μπερδέψει τι σημαίνει “θετική ψυχολογία” και τι “πανικός” στην Οικονομία ή όπου αλλού. Το να πετάς στα σύννεφα ή να λες ψέματα, δεν κάνει τον κόσμο να μην φοβάται, γιατί θα αναλάβει να τον “ενημερώσει” η Πραγματικότητα. Το μόνο που κάνεις είναι να πλήττεις την αξιοπιστία σου. Κάποιοι θυμούνται τι δήλωνες. Δεν είναι οι περισσότεροι. Είναι όμως οι πιο σοβαροί!!!!
Προχθές διάβασα άρθρο που έλεγε ότι η Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ανακοίνωσε ότι οι αγώνες της επόμενης σεζόν, δηλαδή το 2020-2021 (!), θα γίνουν “ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ των θυρών” για όσο δεν υπάρχει ευρέως διαθέσιμο εμβόλιο!! 3,5 δις λίρες άμεση ζημιά και άπειρη έμμεση, αλλά … σκέφτηκαν οι Εγγλέζοι ότι όλος ο κόσμος πρέπει να κάνει τον προγραμματισμό του. Και ακούω μισή ημέρα μετά ανακοίνωση από δεν-θυμάμαι-ποιόν ότι o Μαραθώνιος της Αθήνας τον Νοέμβριο “θα προσπαθήσουμε να γίνει κανονικά”. Εγώ δεν ξέρω αν θα γίνει ή δεν θα γίνει τελικά ο Κλασσικός Μαραθώνιος. Μάλλον δεν θα γίνει – ή θα γίνει πολύ “αλλιώς”. Αλλά όποιος νομίζει ότι τέτοιες δηλώσεις “καθησυχάζουν” χορηγούς, αθλητές ή θεατές δείχνει προχειρότητα, σκοπιμότητα ή ανευθυνότητα – και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Πραγματικά δεν κατανοώ ΓΙΑΤΙ (; ) πρέπει να ειπωθεί “κάτι”. ΑΝ πρέπει να ειπωθεί κάτι, λες πχ ότι “εξετάζουμε τις επιλογές μας και θα έχουμε μια οριστική απόφαση έως πχ την 1η Αυγούστου” και τέλος. Το να δείχνουμε ικανότητα ελέγχου ή προβλέψεων, ενώ δεν ξέρουμε πρακτικά τίποτε απολύτως, εγώ προσωπικά ΔΕΝ μπορώ να το καταλάβω. Και το λέω για να μην υπάρχουν πολλές απογοητεύσεις μετά, όπως έγινε και συνεχίζει να γίνεται με τον τουρισμό. Θυμάστε τι λεγόταν στην αρχή της κρίσης από τους “ψυχραιμάκηδες”: “ένα μήνα θα χάσουμε το πολύ – ή καθόλου”. Μετά έγινε 15/6. Μετά 1/7. Τώρα είμαστε ευχαριστημένοι να έχουμε “κάποιο τουρισμό” από τα μέσα Ιουλίου.
Και το καλύτερο σε όλα αυτά: για να βοηθήσεις εσύ ο ίδιος αυτές τις “ευχές” να υλοποιηθούν, η εσωτερική προεργασία που κάνεις δεν είναι και τοοοοοοόσο σπουδαία (για να το πω κομψά).
Θυμάστε φαντάζομαι στα μέσα Φεβρουαρίου κάτι δηλώσεις για το πόσο “θωρακισμένοι” είμασταν σαν χώρα στο Σύστημα Υγείας μας από τον ιό.
Άστο – μη λες τίποτε. Απλά δούλευε. Χαμηλά η μπάλα και κοντινές πασούλες μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής και κλέψουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Αν τα καταφέρουμε.
Εκτός και αν θες να εκτίθεσαι. Οπότε εγώ .. πάσο.
Απλά θυμίζω ότι η Πραγματικότητα πάντα νικάει. Και ας το θυμόμαστε όσο έχουμε να διαχειριστούμε έναν “ελέφαντα” που έχει εισβάλει στο δωμάτιο – που απλά έχει τη μορφή ιού.
