Υπάρχει ένα πολύ κατάλληλο παράδειγμα από πρόσφατη πανδημία, που μας δίνει κάποια δείγματα «αλλαγών», για το πώς τα συστήματα ή οι ιδιώτες θα επιζητήσουν την επιβίωσή τους, την επόμενη ημέρα του Covid-19.
Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος:
Επιστροφή στην Κανονικότητα – Αλλά ποια Κανονικότητα;
Με ασήμαντες απώλειες στην επιδημία του κορωνοϊού είναι η Ταϊβάν, χώρα που διεκδικεί την επίσημη «κληρονομιά» της παλαιάς Κίνας, με την οποία οι σχέσεις είναι σχεδόν «μίσους» από τη ρήξη του εμφυλίου του 1949. Με 23 εκατομμύρια κατοίκους, 15η σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ και 21η οικονομία στον κόσμο, με εξαγωγικό προσανατολισμό, με έκταση όσο η μισή Ελλάδα και κατοικίσιμο όσο η Θεσσαλία, είναι πιο εξελιγμένη τεχνολογικά από οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα, με internet από τα πιο γρήγορα του κόσμου. Το σύστημα υγείας της βρίσκεται σε πολύ υψηλές θέσεις και οι ντόπιοι το εμπιστεύονται απόλυτα.
Παρά το ήδη προβληματικό τους παρελθόν, η τομή στις σχέσεις των δύο «συγγενών» χωρών ήρθε με την επιδημία του SARS το 2003, που άργησε να γίνει αντιληπτή στην Ταϊβάν εξαιτίας της απόκρυψης της από την Κίνα. Όπως αναφέρει στα ΜΚΔ ο έλληνας γιατρός Μάριος Παπαδάκης που μένει εκεί: «Πρόκειται για την πιο επώδυνη περίοδο στην ιστορία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια. Όχι μόνο γιατί πέθαναν 73 άτομα, αλλά γιατί κατέρρευσαν τα πάντα».
Η κοινωνία έζησε το απόλυτο κενό για περίπου 1 χρόνο και η «κανονικότητα» (!) στην οικονομία επανήλθε μετά από 2-3 χρόνια. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που ένα μέρος του πληθυσμού, περίπου 10% (!!) από τότε δεν έβγαλε ποτέ τη χειρουργική μάσκα σε δημόσιους χώρους και μέσα μαζικής μεταφοράς!! Η μάσκα λοιπόν έγινε μέρος της κουλτούρας. Δεν μπορώ να το σκεφτώ να συμβαίνει στην Ελλάδα για 300 λόγους. Ωστόσο έτσι οι Ταϊβανέζοι έμαθαν να ζουν στην «τσίτα» με τις επιδημίες, ειδικά με οτιδήποτε ακούγεται να συμβαίνει στην Κίνα, η οποία είναι ο πιο κοντινός τους γείτονας. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στην Σιγκαπούρη, για αρκετά παρόμοιους λόγους. Εκεί μάλιστα ίσως το ποσοστό της «μάσκας» να είναι λίγο μεγαλύτερο.
Θα μου πείτε και τι έγινε; Σε κάποιες χώρες, κάποιο κομμάτι του πληθυσμού, κοντά στην Κίνα, συνήθισαν στις μάσκες, «για λίγους ανθρώπους και μια χαμένη χρονιά». Γιατί να μας προβληματίζει; Θα απαντήσω λίγο απλοϊκά: γιατί στην Ελλάδα οι παράμετροι έχουν συμβεί ήδη.
Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος:
Επιστροφή στην Κανονικότητα – Αλλά ποια Κανονικότητα;
Τα θύματα ξεπέρασαν τους 100 και για πολλούς κλάδους, ειδικά τους σχετιζόμενους με τον Τουρισμό, η χρονιά είναι ήδη σχεδόν χαμένη. Και σε πάρα πολλές προηγμένες χώρες τα πράγματα είναι πολύ-πολύ χειρότερα. Άρα κάτι σημαντικό έχει συμβεί. Και συνήθως τα σημαντικά πράγματα αφήνουν «αποτύπωμα».
Ας είμαστε λίγο ψυλλιασμένοι και θα σκεφτόμαστε μαζί και από εδώ – για τις ευκαιρίες, τις απειλές και τις αλλαγές, όχι μόνο στο επίπεδο των τεχνολογιών, όπου όλοι προσπαθούν να προβλέψουν, όσο στο πρακτικό αλλά και σε συστημικό επίπεδο, σχεδόν φιλοσοφικό.
Ίσως έφτασε η ώρα να σκεφτούμε λίγο πιο σοβαρά, ότι έχουμε και έναν πλανήτη να υπερασπιστούμε, για να μην καταλήξουμε η Κλιματική Αλλαγή να είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας.
Ίσως μάλιστα η Βιωσιμότητα του Συστήματος που έχουμε δημιουργήσει να πρέπει να πάρει πλέον μια πιο διασταλτική ερμηνεία. Έστω και αλλάζοντας και για αυτό κάποιες ακόμη συνήθειες.
