1. «Όταν κρατάς ένα σφυρί, βλέπεις όλα τα προβλήματα ως καρφί»
2. «Normality Bias» είναι όταν σε περιόδους καταστροφής το 70% των ανθρώπων υποτιμούν τις επιπτώσεις και θεωρούν αυτονόητη μια επιστροφή στην πραγματικότητα
Ίσως επειδή ισχύουν τα παραπάνω ρητά, δεν θα έπρεπε να μου κάνει έκπληξη ότι βλέπω από την αρχή της τρέχουσας κρίσης στους κλάδους που εμπλέκομαι, και ειδικά στον Τουρισμό, πολλές συζητήσεις να εξαντλούνται σε πίεση προς το Κράτος για μέτρα ανακούφισης (π.χ.: φοροαπαλλαγές και διαφημιστικές εκστρατείες) – και σωστά – θεωρώντας όμως ότι η «επόμενη μέρα», η «κανονικότητα» που λέμε στο Facebook, είναι ένα κλικ μακριά, επειδή «μας αξίζει».
Αυτό είναι λογικό γιατί ο Τουρισμός είναι σε μια εξαιρετικά δύσκολη φάση και συγχρόνως έχει τεράστιο μερίδιο στην ελληνική οικονομία.
Οι εξελίξεις τρέχουν και από αύριο θα έχουμε πράγματα πιο συγκεκριμένα να πούμε, αλλά θα ήθελα να επισημάνω πολύ πρόχειρα ότι, κατά την γνώμη μου πολύ λίγοι συζητούν για το «προϊόν» που διακυβεύεται και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε εμείς – είτε ατομικά είτε πολύ περισσότερο συλλογικά και εθνικά. Ακόμη και στην υπόλοιπη οικονομία, π.χ. στα τρόφιμα, βλέπω συζητήσεις για τις ευκαιρίες στο e–commerce … και μέχρις εκεί.
Πριν 25 περίπου χρόνια, στην 1η μου Διπλωματική διάβασα ένα βιβλίο για τον Επιχειρηματικό Σχεδιασμό. Στο κομμάτι «Προβλέψεις Πωλήσεων» μια ατάκα με έχει σημαδέψει: «Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Πρόβλεψη του μέλλοντος και του Σχεδιασμού του. Στον Σχεδιασμό το μέλλον το διαμορφώνεις. Γενικά νομίζω ότι οι προβλέψεις ΔΕΝ είναι μια αξιοπρεπής ενασχόληση», έγραφε ο συγγραφέας.
Θα ήθελα λοιπόν να επισημάνω σε όσους ασχολούνται τόσο πολύ με το τι «θα» γίνει, αλλά έχουν και λίγο χρόνο να ασχοληθούν με το τι «πρέπει» να κάνουΜΕ, ότι ο κόσμος που έχουμε χτίσει, και όχι μόνο στον τουρισμό αλλά γενικά, ως κοινωνία, είναι και ένας κόσμος «Logistics». Στον Πόλεμο, αυτό έχει κρίνει τα πράγματα εδώ και πολλούς αιώνες, στην υπόλοιπη κοινωνία όμως όχι τόσο ακόμη – αν και το Marketing που σχεδιάζει και το Προϊόν, ασχολείται εδώ και λίγες δεκαετίες όχι μόνο με την Διάθεση αλλά και με την Διαθεσιμότητα του προϊόντος στον πελάτη.
Με αυτό το δεδομένο, δηλαδή της αξίας των «logistics» που απαιτούν είτε κρίσιμες μάζες είτε απίστευτες ευελιξίες (που ΔΕΝ έχουμε συνηθίσει ως χώρα!!), η επόμενη ημέρα του COVID-19 στον Τουρισμό μάλλον θα είναι μια ημέρα «Προορισμών» και όχι τόσο μια ημέρα «Ξενοδοχείων». Και πάντως. για λόγους που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία «συστημάτων» και όχι απλώς «μονάδων», νομίζω ότι σχεδόν όλες οι εκτιμήσεις που είχα διαβάσει εντός και εκτός κλάδου Τουρισμού έως προχθές, ήταν μάλλον λίγο … αισιόδοξες – κυρίως γιατί βασίζονταν ότι τα πράγματα θα στηριχθούν σε «αυτοματισμούς», ευαισθησίες ή πόρους που στην πραγματικότητα ΔΕΝ υπάρχουν.
Έχω ξαναγράψει εδώ και καιρό μάλιστα, ότι γι’ αυτό ακριβώς οι συνεργασίες που θα απαιτηθούν, κάθετες και οριζόντιες, είναι σημαντικά μεγαλύτερες από όσες βλέπουμε γύρω μας σε αυτή τη χώρα. Έτσι το να περιμένουμε μόνο το Κράτος, τις Αεροπορικές ή την Τύχη δεν θα μας βγει νομίζω σε πολύ καλό, όχι μόνο για το 2020 αλλά και για το 2021 – ίσως και πολύ παραπέρα. Για τον Τουρισμό είναι εντελώς απαραίτητο, αλλά και καινούργιο. Ισχύει όμως και για πολλούς άλλους τομείς. Η «πλάτη» που θα χρειαστεί να βάλουμε θα είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη από το απλώς να μην πάμε για Πάσχα στο χωριό.
Νομίζω ότι έχουμε δει πλέον ότι κάτι «είναι στο δωμάτιο», αλλά μάλλον δεν βλέπουμε όλοι ότι είναι ένας «ελέφαντας». Κάποιοι φωνάζουν από καιρό : «ελέφαντας στο δωμάτιο!».
Ακούστε τους με λίγη περισσότερη προσοχή.
