Χάνω τον έλεγχο και φοβάμαι… αλλά και ελέγχω κάποιον… φοβίζοντάς τον!
Ζούμε μια εποχή, με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες και την «πανδημία» του κορωνοϊού, που οι αλλαγές διακατέχονται η μια την άλλη και η ταχύτητα που ταξιδεύει η είδηση είναι καταιγιστική.
Ο φόβος γίνεται το ένα κοινό κύριο συναίσθημα που ανταλλάσουμε όλοι μεταξύ μας και που εδραιώνεται από την κινδυνολογία των ημερών. Με την ασταμάτητη πληροφόρηση… η καχυποψία εντείνεται και δαμάζονται τα θετικά συναισθήματα της ελπίδας, της χαράς, της ελευθερίας και τελικά το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης.
Η άγνοια σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι «ευτυχία»…και οι αποφυγές παγιώνουν τα αρνητικά συναισθήματα. Οφείλουμε να φροντίζουμε όλοι την υγιεινή χεριών μας, να αποφεύγουμε τους πολυπληθείς κλειστούς χώρους και ό,τι άλλο ορίζει το σύστημα υγείας …μα πάνω από όλα θυμόμαστε να ευγνωμονούμε για τους αγαπημένους ανθρώπους, να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και να ελπίζουμε σε μια καλύτερη ανθρωπότητα όχι μέσα από κριτική αλλά από την πράξη.
Προσέχω και ταυτόχρονα επιστρατεύω τη λογική μου… που είναι το αντίδοτο στον πανικό!
