Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να πάω στην HORECA και να χαζέψω εκθέματα και εκθέτες αλλά και να μιλήσω με αρκετούς από αυτούς για τις προοπτικές του κλάδου της εστίασης και της φιλοξενίας.
Ο κόσμος έξω από τη HORECA έμοιαζε σαν να ετοιμαζόταν να συμμετάσχει σε μια μεγάλη γιορτή. Εκθέτες και επισκέπτες με διάθεση για συνεργασίες, με πειράγματα και καλή διάθεση, σε προδιαθέτουν για ευχάριστες συζητήσεις και “ζουμερές” συμφωνίες. Όμως πάνω από την τσίκνα των κερασμάτων και την μυρωδιά του καφέ, υπάρχουν δαγκωμένα χαμόγελα και ανησυχία για το μέλλον.
Πολλές εταιρείες αν και εισπράττουν αισιοδοξία από την αγορά, δεν βλέπουν αυτή την αισιοδοξία να μεταφράζεται σε πωλήσεις και σημαντική αύξηση τζίρου. Σίγουρα η κατάσταση είναι καλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια, όμως η αγορά περίμενε πως 1,5 χρόνο μετά την έξοδο από τα μνημόνια και πάνω από μισό χρόνο από την αλλαγή κυβέρνησης, η εικόνα θα ήταν καλύτερη.
Την ίδια στιγμή όμως, η HORECA ήταν γεμάτη από μικρές νέες εταιρείες, οι οποίες στοχεύουν σε ένα διαφορετικό κομμάτι της αγοράς. Καθώς δεν έχουν ελπίδες ερχόμενες σε ευθεία αντιπαράθεση με τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου, έχουν δημιουργήσει θύλακες καινοτομίας και “περίεργων” εισαγωγών, στοχεύοντας σε ένα πιο κάθετο μεν αλλά αφοσιωμένο κομμάτι του καταναλωτικού κοινού. Τέτοιες κινήσεις δείχνουν υγεία, σε μια αγορά η οποία ακόμα προσπαθεί να βρει το δρόμο της.
Ο δρόμος, όπως μου εκμυστηρεύτηκαν αρκετοί επιχειρηματίες, πρέπει να έρθει από συνέργειες, όμως ακόμα δεν έχει βρεθεί αυτός ο φορέας που θα οργανώσει αυτές τις συνέργειες. Οι πιο πολλές εταιρείες, περιμένουν από το κράτος, το οποίο κάποια στιγμή θα πρέπει να βρει τρόπο να κάνει προϊόν το όνομα “Ελλάδα”.
Πολλές εταιρείες οι οποίες έχουν ή προσπαθούν να αποκτήσουν εξαγωγική δραστηριότητα, βρίσκονται αντιμέτωπες με τεράστιες αγορές, στις οποίες αισθάνονται ότι πάνε απροετοίμαστες. Αυτό που χρειάζονται οι επιχειρήσεις που προσπαθούν να βγουν στο εξωτερικό, είναι εκπαίδευση και προετοιμασία και ταυτόχρονα να αισθάνονται ότι επιχειρούν κάτω από την ομπρέλα ενός ισχυρού brand name, το οποίο δεν αφήνει άλλες χώρες να το εκμεταλλευτούν.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της “εμμονής” της αμερικανικής αγοράς με το ελληνικό γιαούρτι, μια εμμονή όμως που οι ελληνικές γαλακτοβιομηχανίες δεν εκμεταλλεύτηκαν καθώς οι περισσότερες εταιρείες που εμπορεύονταν ελληνικό γιαούρτι, ήταν μη ελληνικές.
Τέλος, σχετικά απογοητευτικό ήταν το γεγονός ότι παρά το ότι στην έκθεση υπήρχαν αρκετά βιολογικά προϊόντα, ελάχιστα (μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού) ήταν αποτέλεσμα ελληνικής παραγωγής και μεταποίησης. Η κυκλική οικονομία δείχνει ακόμα ανεξερεύνητο τοπίο για τις ελληνικές επιχειρήσεις στο χώρο της εστίασης, ενώ τα ίδια και ακόμα χειρότερα είναι τα νέα για την πρόοδο του ψηφιακού μετασχηματισμού.
Εξαιρώντας μεγάλες εταιρείες και θυγατρικές ξένων εταιρειών, η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών επιχειρήσεων η μοναδική σχέση που έχει με αυτό που νομίζει πως είναι ψηφιακός μετασχηματισμός, εξαντλείται σε κάποιο site, το οποίο μάλιστα είναι και παρωχημένης αισθητικής και λειτουργικότητας.
Δεν ήταν όμως όλα άσχημα τα νέα, από την πολύ επιτυχημένη και αυτή τη χρονιά HORECA. Το ελληνικό design έχει κάνει άλματα προόδου και έχει αρχίσει και αποκτάει δική του ταυτότητα, κάτι που έχει μεγάλη αποδοχή τόσο από τους επαγγελματίες όσο και από τους εμπόρους και καταναλωτές.
