Του Γιώργου Γουγά
Υποτίθεται πως η αρθρογραφία πρέπει να ταυτίζεται με την επικαιρότητα, αλλά καμιά φορά αυτό είναι καλύτερα να μην συμβαίνει. Χρειάζεται χρόνος για να μπορέσεις να αποκωδικοποιήσεις τα γεγονότα, να δεις το τοπίο αφού έχει κατακαθίσει η σκόνη. Πριν από μερικές ημέρες συνέβη ένα περιστατικό για το οποίο όλοι έχετε ακούσει.
Πρόκειται για την περίπτωση της εκπομπής του Γιώργου Λιάγκα, στην οποία σχολιάστηκε με έναν απροκάλυπτα χυδαίο τρόπο το συμβάν με την φοιτήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και όσα συνέβησαν πίσω από την πλάτη της, ενώ εκείνη μελετούσε.
Η ελληνική κοινωνία σοκαρίστηκε από το συμβάν, αλλά ακόμα περισσότερο από την αντιμετώπιση του συμβάντος. Από το αιτιατό, περισσότερο από το αίτιο. Αναρωτιέμαι: «γιατί;». Δεν έχουμε συνηθίσει ακόμη την εισβολή της χυδαιότητας στην ζωή μας;
Πολλοί πιστεύουν πως η δεκαετής κρίση δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πολιτισμική. Έχουν δίκιο και αυτό αποδεικνύεται από όσα συμβαίνουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Πριν από 15 χρόνια η χυδαιότητα του Τραμπ, η άνεση στα ψέματα του Μπόρις Τζόνσον, ο απροκάλυπτος φασισμός του Μπολσονάρο, η ρητορική του Σαλβίνι και του Όρμπαν δεν θα ήταν ανεκτά σε καμία περίπτωση. Σήμερα η ασχήμια είναι πανταχού παρούσα, αποτελεί κυρίαρχο ρεύμα. Την συνηθίσαμε. Στην τηλεόραση, στην μουσική, στην ενημέρωση, στον αθλητισμό.
Στην καθημερινότητα, όπως αποδεικνύουν η έλλειψη σεβασμού στον συνάνθρωπο (γιατί κι αυτό απουσία αισθητικής είναι): παρκάρουμε σε θέσεις ΑμεΑ και ράμπες, καταστρέφουμε δημόσιους χώρους, διεκδικούμε το δικαίωμά μας να καπνίζουμε στα μούτρα των παιδιών μας, μέσα στους παιδότοπους, και ψήνουμε χοιρινά παϊδάκια, για να ταπεινώσουμε και να προκαλέσουμε τους μετανάστες. Όλα αυτά, δε, είτε επικροτούνται είτε αφήνουν αδιάφορη την πλειοψηφία της κοινωνίας μας. Πολύ φοβάμαι, επίσης, ότι ανάλογα «αστειάκια» με αυτά του Λιάγκα και της παρέας του θα έκαναν πολλοί άλλοι συνάνθρωποι μας στα καφενεία και τις καφετέριες, δικαιώνοντας, ουσιαστικά, αυτό που είπε προς υπεράσπισή του ο Λιάγκας.
Και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά με το «χτες». Γιατί η χυδαιότητα πάντα υπήρχε. Ο Μάνος Χατζιδάκις το ήξερε και γι αυτό από την δεκαετία του 80 μιλούσε για την αισθητική της αθλιότητας, η οποία σταδιακά υπέσκαπτε την ελληνική κοινωνία. Φυσικά, το πλήρωσε με τα δημοσιεύματα της Αυριανής. Ωστόσο, ακόμα και τότε η ευτέλεια και η ασχήμια ήταν παρούσες, αλλά ως μειοψηφικά ρεύματα, που κέρδιζαν κάθε μέρα έδαφος.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Έχουμε την διάθεση να υπερασπιστούμε την αισθητική μας; Θέλουμε να παλέψουμε για να μείνουν στο περιθώριο δημοσιογράφοι σαν τον Λιάγκα;
Να κλείσουν «εφημερίδες» σαν το Μακελειό; Να απομονώσουμε όσους επενδύουν στον ρατσισμό και την ξενοφοβία; Να περιορίσουμε την ομοφοβία; Να βάλουμε στα παιδιά μας να ακούσουν Γκάτσο και Χατζιδάκι, έστω και σε ένα διάλειμμα από τον SinBoy;
Διαφορετικά, «πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολλή ξηρασία».
