γράφει ο Γιώργος Γουγάς
Υπάρχει μια φράση στο «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο (26:52), που αποδίδεται στον Ιησού. Σύμφωνα με την Βίβλο την είπε, όταν ο Πέτρος έκοψε το αυτί του Μάλχου, ενός από τους υπηρέτες του Αρχιερέα Καϊάφα. Η φράση του Ιησού ήταν: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀπολοῦνται».
Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η λυρική εκδοχή στην εξέλιξη της ίδιας φράσης, από τον Σέξπιρ, ο οποίος στον «Βασιλιά Ληρ» λέει πως «όποιος ζει με το σπαθί, πεθαίνει με το σπαθί».
Αλλά όποια από τις δύο διαστάσεις της φράσης κι αν διαλέξω, την θεολογική ή την λυρική, το ίδιο πρόσωπο βλέπω να κρατάει το σπαθί: τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας επί τέσσερα χρόνια πολιτεύτηκε με το σπαθί στο χέρι: στο Μάτι, στο Μακεδονικό, στο Προσφυγικό / Μεταναστευτικό κράτησε μία απόλυτα επιθετική πολιτική, η οποία τελικά τον δικαίωσε εκλογικά. Αλλά οι εκλογές τελείωσαν, τις κέρδισε και πλέον πρέπει να διαχειριστεί τα προβλήματα. Και μπορεί στο Μάτι και το Μακεδονικό να μην πλήρωσε το τίμημα της λαϊκίστικης πολιτικής του, φαίνεται, όμως ότι στο Προσφυγικό / Μεταναστευτικό θα «πιει» μέχρι τέλους το «ποτήρι» της αντιπολίτευσης που έκανε.
Όταν κατά την τετραετία 2015-2019 έρχονταν από την Τουρκία, που άφηνε ανεξέλεγκτες τις ροές, οι χιλιάδες των απεγνωσμένων ανθρώπων, ο σημερινός πρωθυπουργός και σύμπασα η Νέα Δημοκρατία μιλούσαν για την ανικανότητα της τότε κυβέρνησης. Ο ίδιος έλεγε πως δεν μπορεί να γίνει η αποσυμφόρηση των νησιών, με ροές προς την ενδοχώρα, ενώ ο Μάκης Βορίδης προεκλογικά έκανε λόγο για «σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ εκρίζωσης ταυτοτήτων», μέσω των προσφύγων. Σήμερα ο μεν πρωθυπουργός δηλώνει αποφασισμένος να μετακινήσει τις ροές των προσφύγων ισομερώς σε όλη την Ελλάδα, ο δε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ανακαλύπτει πως το προσφυγικό είναι ένα διεθνές και σοβαρό πρόβλημα.
Δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει πως η κατάσταση είναι ένα βήμα μόλις από το να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνηση καλείται πλέον να διαχειριστεί την άρνηση των κατοίκων να συναινέσουν στην δημιουργία δομών στην ηπειρωτική Ελλάδα, για τους ανθρώπους που πρέπει να φύγουν από τα νησιά. Αφού τους χρησιμοποίησε για να στηρίξει κοινωνικά την αντιπολιτευτική της τακτική, πλέον τους βρίσκει μπροστά της, κάθε μέρα, να αποκλείουν τις πόλεις, να στήνουν οδοφράγματα. Αφού νομιμοποίησε τα εθνολαϊκίστικα ένστικτά τους, σήμερα τους βλέπει να στρέφονται εναντίον της, προδομένοι, να παίρνουν στυλιάρια στα χέρια ή να διαδηλώνουν φορώντας ξανά τις περικεφαλαίες που τους είχαν ξεμείνει από την Συμφωνία των Πρεσπών. Αφού τους κανάκεψε ως στυλοβάτες της φυλής και τους έθνους, σήμερα τους βλέπει να στήνουν γλέντια με χοιρινά και μπίρες ελπίζοντας να προκαλέσουν ένταση και να χυθεί αίμα. Και δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί αυτοί είναι σαρξ εκ της σαρκός της.
Την ίδια ώρα τα κανάλια της εθνικής μας αποβλάκωσης δεν σταματούν να προβάλλουν τις διαμαρτυρίες των «αγανακτισμένων κατοίκων», αποθρασύνοντάς τους.
Είναι χαρακτηριστικό όσο και αστείο το απόσπασμα του διαλόγου που είχε ο ιστορικός κήρυκας της πρωινής μας ενημέρωσης με μία αγανακτισμένη κυρία:
– «φοβόμαστε για τις ζωές μας, φοβόμαστε ότι θα κάνουν εγκλήματα, θα βιάσουν τα παιδιά μας», λέει η καλή κυρία.
– «κι εσείς που ξέρετε τι θα κάνουν;» αναρωτιέται ο τηλεκήρυκας
– «τι με ρωτάτε; Εσείς τα λέτε στις ειδήσεις, κάθε βράδυ!», του απαντά η κυρία –και ο τηλεκήρυκας πήγε εσπευσμένα σε διαφημίσεις.
Ναι, τελικά, ο Ιησούς είχε δίκιο: «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις» …
