Όταν στις 9 Ιουλίου 2019 ο άρτι εκλεγείς Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεγε το πρόσωπο που θα επιφορτιζόταν με τα καθήκοντα του υπουργού Τουρισμού, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απόρησαν στο άκουσμα του ονόματος του Χάρη Θεοχάρη. «Μα καλά, ο ίδιος δεν έχει κάποια σχέση με την τουριστική βιομηχανία, πως θα καταφέρει να ηγηθεί του πλέον δυναμικά αναπτυσσόμενου κλάδου της ελληνικής οικονομίας;», ήταν η μόνιμη επωδός που ακουγόταν σε ποικίλα γραφεία. Πολιτικά, μα και επιχειρηματικά.
Πράγματι, ο κ. Θεοχάρης ήταν γνωστός για τις ικανότητες διοίκησης ως υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων, και όχι για την άμεση ή έστω έμμεση εμπλοκή του στον εν γένει τουριστικό τομέα.
Ο γεννημένος τον Αύγουστο του 1970 υπουργός Τουρισμού, σπούδασε μηχανικός λογισμικού στο -περίφημο- Imperial College του Λονδίνου, γεγονός που εξηγεί -εν μέρει- την τοποθέτησή του στην θέση του Γενικού Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων (ΓΓΠΣ) το 2011. Ωστόσο, η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, μέχρι την επόμενη – φυσικά, ορθώθηκε μπροστά του στις αρχές του 2013, όταν και ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων στο υπουργείο Οικονομικών. Με συμβόλαιο πενταετούς θητείας, ενώ σύμφωνα με τους όρους του, δεν θα μπορούσε να απομακρυνθεί από την κυβέρνηση παρά μόνο για εξαιρετικά σοβαρό λόγο όπως, λ.χ. η τέλεση αξιόποινων αδικημάτων.
Μάλιστα, έχαιρε εμπιστοσύνης στους κόλπους των εκπροσώπων της Τρόϊκας στην χώρα μας, καθώς επέδειξε ένα εξαιρετικά μειλίχιο όσο και αποτελεσματικό πρόσωπο, εργαζόταν με συνέπεια, ανεξαρτησία και δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια. Όσο για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, σε αυτήν ορκίζονται φίλοι και μη…
Περπατώντας σε ναρκοπέδιο με κλειστά μάτια…
Η τοποθέτηση του κ. Θεοχάρη από την αρχή ήταν… ναρκοθετημένη, καθώς τα στελέχη της Τρόϊκα δεν δίσταζαν (δικαίως, όπως εξάλλου αποδείχτηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις και εν γένει διεργασίες) να εκφράζουν τις έντονες αμφιβολίες τους για την ειλικρίνεια των προθέσεων της πολιτικής ηγεσίας και δη στο κομμάτι της πλήρους ανεξαρτητοποίησης του φοροελεγκτικού μηχανισμού της χώρας.
Επιπροσθέτως, οι εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είχαν υπογραμμίσει στο πλαίσιο του καταρτισμού της έκθεσης για την 5η αξιολόγηση του προγράμματος, ότι «η φορολογική διοίκηση παρέμενε παραμένει ευάλωτη σε πολιτικές παρεμβάσεις». Αποτέλεσμα; Να κρίνεται ως αμφίβολη η αποτελεσματικότητα των φορολογικών ελέγχων.
Στα μέσα του 2014 είχε επισημανθεί πως η πολιτική ηγεσία μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς θα έπρεπε να είχαν παραδώσει στον τότε γενικό γραμματέα Δημοσίων Εσόδων την αρμοδιότητα και για τους φορολογικούς ελέγχους που πραγματοποιούνται κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Υπενθυμίζεται, πως σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και οι έλεγχοι σε «επώνυμους», οι οποίοι μέχρι τότε παρέμεναν στη δικαιοδοσία του επικεφαλής του ΣΔΟΕ.
Η προδιαγεγραμμένη «παραίτηση»
Ο ίδιος ο κ. Θεοχάρης, ορμώμενος από το εύρος των καθηκόντων του και έχοντας την υποστήριξη της Τρόϊκας, ήταν ανένδοτος σε μια σειρά από αιτήματα «ενδεδυμένα» με μια εσάνς… άμεσης παρέμβασής για την διευκόλυνση ή την ελάφρυνση συγκεκριμένων παραγόντων. Το ακόμη πιο εξοργιστικό ήταν πως δεν έλαβε την απαιτούμενη στήριξη από μέρους της τότε κυβέρνησης. Ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να του προσάπτουν κατηγορίες ακόμη και για λάθη στα φορολογικά νομοσχέδια, παρότι δεν είχε τον παραμικρό βαθμό εμπλοκής…
Αποτέλεσμα; Να βρεθεί στο στόχαστρο της πολιτικής ελίτ και έπειτα από πιέσεις αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του. Στον αποχαιρετιστήριο λόγο του είχε αναφέρει: «Φεύγω με ψηλά το κεφάλι, δεν νιώθω εξιλαστήριο θύμα γιατί κάτι πήγε στραβά, αυτοί που νιώθουν ότι κάτι έχει πάει στραβά ας κοιτάξουν τα δικά τους πεπραγμένα…».
Η παραίτηση του κ. Θεοχάρη είχε ωθήσει τον επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, Πάουλ Τόμσεν, να την χαρακτηρίσει ως «σημείο καμπής για τη μη ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης του ελληνικού οικονομικού προγράμματος». Και όλοι θυμόμαστε που οδήγησε η συγκεκριμένη εξέλιξη…
Μην εκπλαγείτε εάν επικρατήσει το στρατόπεδο της λογικής
«Ποιες οι ομοιότητες με το σήμερα;», ενδεχομένως να αναρωτιέστε. Κι όμως. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήδη έχει… ανασχηματίσει τον νυν υπουργό Τουρισμό, «στέλνοντάς» τον σπίτι του. Ακόμη και ορισμένοι πολιτικοί της συμπολίτευσης «μουρμουρίζουν» για τον βαθμό απόκρισής του απέναντι στην γιγαντιαίων διαστάσεων πρόκληση της πανδημίας του κορωνοϊού σε συνάρτηση με τον τουρισμό. Βέβαια, μπορεί κάποιος να έχει μύριες όσες αντιρρήσεις σχετικά με το ζήτημα, ωστόσο το μέγεθος, η σφοδρότητα, το πρωτοφανές του περιεχομένου του, η οικονομική του διάσταση, αλλά και η αναγκαιότητα για συνέργειες με πλείστα άλλα υπουργεία (λ.χ. οικονομικών, ανάπτυξης, ναυτιλίας, μεταφορών, εξωτερικών κ.ά.) ουσιαστικά κάνουν αδύνατη -προς το παρόν- την ύπαρξη μιας μονάδας σύγκρισης και αποτελεσματικότητας.
Ο ίδιος ο κ. Θεοχάρης βρίσκεται σε war mode εδώ και αρκετές εβδομάδες, επιχειρώντας με τους συνεργάτες του, τους φορείς της τουριστικής αγοράς, αλλά και τους Ευρωπαίους ομολόγους του να σκιαγραφήσει κατά το δυνατόν πιο ρεαλιστικά το πώς θα δομηθεί το τοπίο της επόμενης ημέρας, αλλά και με ποια εργαλεία και στρατηγικές η χώρα μας θα καταφέρει να βρεθεί στον… αφρό, ενδυναμώνοντας έτι περαιτέρω την ατμομηχανή ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Α, και μια σημαντική διαφορά: Ο άνθρωπος που κρατά τις τύχες της χώρας μας κατά την τωρινή χρονική συγκυρία ΔΕΝ διακρίνεται από αχαριστία, ούτε και πιέζεται πέραν ενός ορίου. Εάν, μάλιστα, το πρόσωπο που έχει επιλέξει «κάνει την δουλειά», τότε τίποτε δεν τον κουνά. Πόσο, μάλλον, τη στιγμή κατά την οποία ο φημολογούμενος ανασχηματισμός θα λάβει χώρα στα τέλη Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, όταν και η μάχη του τουρισμού μόλις θα ξεκινά, προϋποθέτοντας τον ενεργό βαθμό εμπλοκής κάθε διαθέσιμου στελέχους. Ιδιαίτερα εάν πρόκειται για τον υπουργό Τουρισμού, ο οποίος θα έχει προβεί στους αναγκαίους σχεδιασμούς, επεξεργαζόμενος συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές.
