Όταν σε πονάει κάτι, όταν έχεις κάποιο ατύχημα πας στο γιατρό. Είτε αυτός λέγεται παθολόγος είτε ορθοπεδικός και αυτός αντιμετωπίζει άμεσα το πρόβλημα σου. Αν περιμένεις να πεθάνεις για να σε δει γιατρός και να διαπιστώσει τι είχες, τότε οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Λέγεται νεκροψία και δε σε νοιάζει και πολύ.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει ακόμα μια φορά με αφορμή τον ισχυρό (αλλά ευτυχώς με μικρές υλικές απώλειες και μικροτραυματισμούς) σεισμό που ζήσαμε στην Αττική πριν από λίγες μέρες.
Από κανάλια, site, εφημερίδες και όπου αλλού βρίσκουν διαθέσιμο βήμα, όλοι οι σεισμολόγοι της Ελλάδας κάνουν παρέλαση και λένε τις προβλέψεις τους. Μόνο που δεν θα έπρεπε να λέγονται σεισμολόγοι, αλλά μετασεισμολόγοι, καθώς ασχολούνται και προβλέπουν τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Λες και δεν είναι πια ηλίου φαεινότερο.
Αγαπητοί επιστήμονες, σας θέλω να μου δώσετε μια πρόβλεψη για τον σεισμό, όχι να κάνετε αποτίμηση της σεισμικής ακολουθίας. Θα δεχτώ, για χάρη της διαφύλαξης της ηρεμίας και της τάξης, να μην ενημερώσετε τον κόσμο, αλλά τους αρμόδιους για να είναι προετοιμασμένοι.
Αυτό όμως που δεν θέλω, είναι να βγαίνετε από τα γραφεία σας κάθε φορά που κουνάει και να κάνετε άχρηστες προβλέψεις, μόνο και μόνο για να κερδίσετε τα 5 λεπτά της δημοσιότητας σας.
“Τις επόμενες ημέρες μπορεί να κάνει ισχυρό σεισμό, αλλά μπορεί και να μην κάνει” είπε ένας από αυτούς και περίμενε να θαυμάσουμε όλοι την διορατικότητα του. “Σε κάποια στιγμή στην Αττική θα κάνει ένα μεγάλο σεισμό”. Συγνώμη κύριε επιστήμονα, αλλά το να προβλέπεις έτσι γενικά ένα σεισμό κάποια στιγμή στην Αττική, είναι σαν να προβλέπει ένας ψαράς ότι κάποια στιγμή θα έχει φουρτούνα στη θάλασσα.
Και φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν μέσω της “θεραπείας του σοκ” να ασκήσουν πιέσεις για να φανεί λίγο παραπάνω το όνομα τους. “Κάποια στιγμή, η Αθήνα θα ζήσει σεισμό 30 φορές μεγαλύτερο από αυτόν της Παρασκευής”!
Ακριβώς έτσι το είπε.. “Κάποια στιγμή”!
“Κάποια στιγμή θα βρέξει” λέω εγώ “ενώ μπορεί να χιονίσει κιόλας, αλλά μπορεί και να μην κάνει τίποτα”. Πόσο σοβαρά θα με παίρνατε αν το έλεγα δημόσια;
Το ζήτημα του σεισμού είναι πολύ σοβαρό και το 1999 το είδαμε με τον χειρότερο τρόπο μέσα στην γειτονιά μας. Και είναι απορίας άξιο, πως γίνεται μια χώρα που έχει μεγάλο ιστορικό με τους σεισμούς, αλλά και μέλλον, να μην έχει κάνει τίποτα για να προετοιμάσει τους πολίτες της και την υποδομή της για αυτό το συχνό φαινόμενο.
Είναι αδύνατο, η όποια αντισεισμική προστασία και οι συμβουλές να περιορίζονται σε μερικά σκόρπια μαθήματα στα Δημοτικά σχολεία, στις πάλαι ποτέ σελίδες του Χρυσού Οδηγού και σε ένα site κάπου. Το ίδιο site που μας προέτρεψαν οι αρμόδιοι για να ενημερωθούμε τις αμέσως επόμενες ώρες από τον προχθεσινό σεισμό.
Στην Ιαπωνία, που έχει αντίστοιχη σεισμική δραστηριότητα, γίνονται 7+ Ρίχτερ και η ζωή δεν παρεκτρέπεται. Τα κτίρια δεν σωριάζονται και το πιο βασικό, οι πολίτες δεν συμπεριφέρονται σαν να εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά τους εξωγήινοι. Δεν επικρατεί πανικός, ο οποίος μπορεί να έχει χειρότερες συνέπειες από τον σεισμό.
Όμως εμείς δεν θέλουμε να μάθουμε από τις εμπειρίες μας. Όπως δεν θέλουμε να μάθουμε να κολυμπάμε και έχουμε ρεκόρ πνιγμών, σε μια χώρα που έχει χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμών.
