Με τη χώρα να βρίσκεται σε “κατάσταση ανάγκης” και τους πολίτες να έχουν ελαχιστοποιήσει τις μετακινήσεις τους, θα περίμενε κανείς ότι στην Ελλάδα θα επικρατούσε οργανωμένο (και μη) χάος.
Αντίθετα, η ζωή στην Ελλάδα συνεχίζεται με σχετικά κανονικούς ρυθμούς (δεδομένων των αναλογιών), στα σούπερ μάρκετ δεν επικρατούν σκηνές πανικού και πολλοί εργαζόμενοι συνεχίζουν να εργάζονται από το σπίτι.
Η προσήλωση των πολιτών στις οδηγίες της πολιτείας έχει θεωρηθεί υποδειγματική από τα ξένα μέσα, κάτι που έχει επιτρέψει στον περιορισμό της διάδοσης του ιού, προσφέροντας συγκρατημένη αισιοδοξία στους επιστήμονες.
Η οικονομία της χώρας, αν και δοκιμάζεται, έχει ανταποκριθεί με συνέπεια στις προκλήσεις, κάτι που οδηγεί ξένους οίκους και τράπεζες να εκφράζουν τη βεβαιότητα τους για τις προοπτικές της.
Σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όμως είναι μια απτή πραγματικότητα. Πώς έγινε αυτό το “θαύμα”;
Η απάντηση είναι απλή. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της η χώρα είναι κανονικό κράτος. Ένα κράτος που προβλέπει, που δρα άμεσα και έχει στόχευση και τρόπο να ανταπεξέλθει στις πρωτόγνωρες καταστάσεις και προκλήσεις.
Όταν πριν ένα χρόνο, ο Κυριάκος Πιερρακάκης έλεγε πως θα φτιάξει το “ηλεκτρονικό δημόσιο”, αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Το gov είναι εδώ, λειτουργεί και παρόλα τα λογικά προβλήματα που μπορεί να έχει μια υπηρεσία που φτιάχτηκε πιο γρήγορα από τον σχεδιασμό της, δεν έγινε βιαστικά.
Οι πολίτες επικοινωνούν ηλεκτρονικά με τα ΚΕΠ και δουλεύουν από το σπίτι χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Κάθε απόγευμα στις 18.00 όλοι συντονίζονται στο υπουργείο Υγείας να ακούσουν την ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας, όχι από ένα πολιτικό, αλλά από ένα επιστήμονα, που τον εμπιστεύονται.
Ο πρωθυπουργός βγαίνει τακτικά και ενημερώνει με διάγγελμα τους πολίτες χωρίς ξύλινο λόγο και χωρίς να κρύβεται πίσω από ένα γραφείο.
Αντίστοιχα καθημερινή σχεδόν είναι η επικοινωνία των αρμόδιων υπουργών με το λαό, ενώ τα μέτρα που λήφθηκαν για την ενίσχυση των επιχειρήσεων, αν και θα μπορούσαν να είναι και περισσότερα, δεν εκτροχιάζουν το στόχο της οικονομίας.
Όλα όσα συμβαίνουν και έχουν κάνει τη χώρα να λειτουργεί καλύτερα ακόμα και από δυτικά κράτη τα οποία πάντα “ζήλευε”, έχουν λόγο και αιτία.
Όταν λιγότερο από ένα χρόνο πίσω, το καλοκαίρι του 2019 ο πρωθυπουργός είχε πει ότι θα “τρέξει τη χώρα σαν εταιρεία, με ρόλους, αρμοδιότητες και έλεγχο, χωρίς κομματική πειθαρχία” και θα δώσει θώκους ακόμα και σε άτομα που προέρχονται από άλλες παρατάξεις, από πολλούς ακούστηκε ουτοπικό.
Όταν στο emea είχαμε χαρακτηρίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, “πρώτο Έλληνα CEO πρωθυπουργό“ λόγω του μοντέλου διακυβέρνησης που είχε αποφασίσει να επακολουθήσει, αντιμετωπίσαμε χλεύη.
Ήταν δύσκολο να πιστέψουν κάποιοι ότι μπορεί να γίνει, ότι η χώρα μπορεί να μπει σε ένα νέο δρόμο.
Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία της χώρας, χρειάζεται μια μεγάλη απειλή για να αφήσουμε πίσω μας τα μικροκομματικά παιχνίδια και να ενωθούμε. Αυτή τη φορά η απειλή είχε την μορφή μιας παγκόσμιας πανδημίας.
Αισθανόμαστε λίγο δικαιωμένοι για εκείνη την πρόβλεψη, όμως όχι εφησυχασμένοι. Δεν είναι όλα ρόδινα και υπάρχουν πολλά προβλήματα που χρειάζονται άμεσες λύσεις. Υπάρχουν αντιδράσεις, και μάλιστα από όλο το πολιτικό και κομματισμό φάσμα.
Όμως έγινε η αρχή. Και το κράτος δουλεύει. Όχι τέλεια, αλλά δουλεύει.
Και όταν οι πολίτες βλέπουν το κράτος να δουλεύει, ακολουθούν και αυτοί.
Ίσως ο κορωνοϊός να ήταν τελικά η ευκαιρία που θέλαμε για να θυμηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί.
Και όταν περάσει η μπόρα, θα λογαριαστούμε και με το παρελθόν μας.
