Ο Ζαν Πολ Μπελμοντό δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας. Η είδηση του θανάτου του, μόλις χθες, ανέτρεψε την ροή της ειδησεογραφίας και κυρίως στην γενέτειρα του την Γαλλία(αλλα όχι μόνον) προκάλεσε τσίμπημα πόνου στην καρδιά. Μπορεί να ήταν αυτό που λέμε πλήρης ημερών, να έφυγε έχοντας ζήσει τόσα όσα οι ζωές πολλών ανθρώπων μαζί αλλά όπως και να το κάνουμε θα μας λείψει. Θα λείψει. Ήταν μια εμβληματική φιγούρα της Ευρωπαϊκής κουλτούρας. Επίτευξη την οποία κατάφερε ως απείθαρχο, λιπόσαρκο τσογλάνι προερχόμενο από τα βορειοδυτικά του Παρισίου. Μπορεί στην αληθινή ζωή να έμοιαζε ότι είναι πορφυρογέννητος καθότι μεγάλωσε μέσα καλλιτεχνικό κλίμα με τα πατέρα, ιταλικής καταγωγής, γλύπτη και μητέρα ζωγράφο αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν του χαρίστηκε.
Οι σπουδές στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισίου
Έχοντας διαγράψει την πορεία απείθαρχου έφηβου που απολάμβανε στο έπακρο την νεανική dolce vita-είχε ιταλικές ρίζες άλλωστε από την πλευρά του πατέρα του-κάποια στιγμή ανακάλυψε την αγάπη του για την υποκριτική. Σ’ αυτήν υποτάχθηκε, αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα τους περιοριστικούς κανόνες της και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ήταν η μονιμότερη σύντροφος στην πολυτάραχη ζωή του. Θέλοντας να κάνει τα κατάλληλα βήματα για πετύχει αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισίου. Κόπηκε τρεις φορές από την επιτροπή εξετάσεων η οποία προφανώς είχε την γαλλική της μύτη αρκετά ψηλά. Ο Μπελμοντό επέμεινε και με την 4η απόπειρα τα κατάφερε. Παρόλα αυτά η πορεία μέσα στην σχολή κάθε άλλο παρά ρόδινη ήταν γι’ αυτό και το 1956 αποφασίζει να την παρατήσει. Ένας από τους δασκάλους τότε του προέβλεψε : “Ο κύριος. Μπελμοντό δεν θα πετύχει ποτέ με αυτό το πρόσωπο του χουλιγκάνου”. Εκείνος επί του παρόντος του απάντησε με μια άσεμνη χειρονομία. Στην εξέλιξη του χρόνου η απάντηση ήταν ότι αυτός ο “Χουλιγκάνος” έπαιξε σε περισσότερες από 80 ταινίες, καθόρισε το κινηματογραφικό ρεύμα της γαλλικής Nouvelle Vague και το κυριότερο έγινε μια από τις καθιερωμένες και διαχρονικές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Με κομμένη την ανάσα
Αν και είχε καριέρα στην πολυπληθή γαλλική κινηματογραφική παραγωγή από το 1957 επί της ουσίας η καριέρα του ξεκίνησε το 1960 όταν ο νέος τότε σκηνοθέτης Ζαν Λυκ Γκοντάρ-με μόνο τρία μικρού μήκους φιλμ στο ενεργητικό του-τον επέλεξε για πρωταγωνιστή στην εμβληματική, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ταινία “Χωρίς ανάσα”. Σ’ αυτήν ο Μπελμοντό υποδύεται έναν κακοποιό που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και βρίσκει καταφύγιο σε μία εφήμερη ερωτική σχέση με μια Αμερικανίδα πολίτη. Η αινιγματική του φυσιογνωμία που προσέδωσε μια σχεδόν παραμυθιακή ελαφρότητα στον ήρωα τον έκανε συμπαθή στο φιλοθεάμων κοινό. Ήταν από τις λίγες φορές που οι κινηματογραφικοί θεατές της εποχής υποστήριζαν τον παραβάτη και δεν νοιάζονταν για κάθαρση με την επιβολή της ηθικής τάξης. Κάπως έτσι κυριάρχησε αλλώστε και το κινηματογραφικό ρεύμα της Nouvelle Vague. Έσπασε τις φόρμες, άνοιξε την πόρτα σε αντίηρωες και άλλαξε τα αισθητικά πρότυπα. Ο Μπελμοντο, αξιοσημείωτα αδύνατος, με μαλλί βρεμμένο και τσιγάρο μόνιμα στο στόμα κατάφερε να γίνει, από το αγόρι της διπλανής πόρτας, ανδρικό πρότυπο, ερεθιστικός εραστής που τροφοδοτούσε τις φαντασιώσεις του γυναικείου πληθυσμού όπου γης.
Ήταν ένας αληθινός γοής
Το εν μέρει λατινικό αίμα που έτρεχε στις φλέβες του ισχυρίζονται, αστειευόμενοι, ορισμένοι Γάλλοι δημοσιογράφοι ότι ευθύνεται για την άστατη προσωπική ζωή του. Παρότι δεν ήταν παράδειγμα επιτυχίας του θεσμού του γάμου παντρεύτηκε δυο φορές. Την πρώτη με την Ελοντί Κονσταντάν με την οποία έλυσε τα γαμήλια δεσμά το 1965 όταν αποκαλύφθηκε η θρυλική ερωτική του σχέση με την Ούρσουλα Άντρες και μια με την τη Ναταλί Ταρντιβέλ. Ο Μπελμοντό γνώρισε τα Νάταλι όταν εκείνος ήταν 56 και εκείνη μόλις 24. Ο γάμος τους διήρκεσε έξι χρόνια και έληξε το 2008. Συγκλονιστική όμως ήταν και η ερωτική σχέση που είχε με από το 1972 έως το 1980 με την ηθοποιό Λάουρα Αντονέλι. Ακόμη όμως και σε μεγάλη ηλικία ο διάσημος ηθοποιός δεν ήταν μόνος. Το 2011 στο φεστιβάλ των Καννών όπου του αποδόθηκε τιμητικό βραβείο συνοδευόταν από την τότε σύντροφο του την Βελγίδα Μπάρμπαρα Γκαντόλφι, πρώην Playmate.
Αγαπούσε τον αθλητισμό
Ο Μπελμοντό πριν ασχοληθεί με την υποκριτική είχε κάνει πέρασμα από τα ριγνκ της πυγμαχίας. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές είχε εξαιρετικές επιδόσείς και φεύγοντας από την ενεργό δράση αποχώρησε όντας ανίκητος. Του άρεσε το ποδόσφαιρο, ήταν οπαδός της Παρί Σεν Ζερμέν και του πιστώνετα ότι μια από τις εμβληματικές φιγούρες που συνέβαλαν στην άνοδο της δημοφιλίας της ομάδας σε δύσκολές εποχές.
Η φιλία με τον Αλέν Ντελόν
Συντετριμμένος από τον θάνατο του Ζαν-Πολ Μπελμοντό. με τον οποίο είχαν στενή φιλική σχέση δήλωσε ο Αλέν Ντελόν. “Είμαι παντελώς συντετριμμένος. Δείτε, δεν θα ήταν άσχημο να φεύγαμε κι οι δυο μαζί. Είναι μέρος της ζωής μου, ξεκινήσαμε μαζί πριν από 60 χρόνια”.
Οι δυο ογκόλιθοι του γαλλικού κινηματογράφου διέγραψαν παράλληλες καριέρες. Έγιναν και παρέμειναν φίλοι επί 60 χρόνια μολονότι διαμετρικώς αντίθετοι. Έπαιξαν μαζί στην κλασική πλέον ταινία “Μπορσαλίνο” του 1970 όπου ενσάρκωναν δυο νεαρούς απατεώνες οι οποίοι συνδέθηκαν με βαθιά φιλία και κατέληξαν να γίνουν τα αφεντικά του υποκόσμου της Μασσαλίας. Το 1998 ο Πατρίς Λεκόντ τους ένωσε και πάλι, στην ταινία “Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες” με τη Βανέσα Παραντί η οποία ωστόσο δεν είχε τίποτα από την δόξα του παρελθόντος.
