Πρωταρχικό “ρόλο” φαίνεται ότι έχει το παιχνίδι σε πολλά εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη, καθώς το σύνθημα “Αφήστε τα παιδιά να παίξουν” διαδίδεται ολοένα και περισσότερο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Φινλανδία, όπου πριν την ηλικία των εφτά, τα παιδιά δεν έχουν ως προτεραιότητα την εκμάθηση αριθμητικής η του αλφάβητου, αλλά το παιχνίδι και τη συναναστροφή γενικότερα. Στόχος είναι να είναι δραστήρια, να ρισκάρουν αλλά και να μπορέσουν από νωρίς να ανακαλύψουν τον εξωτερικό κόσμο. Όπως αναφέρουν οι ειδικοί: “Σκοπός είναι να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά που θα μάθουν από νωρίς βασικές έννοιες όπως πχ η υπευθυνότητα . Δεν θέλουμε να τα προετοιμάσουμε από νωρίς για τη σχολική τους πορεία, “φορτώνοντας” τα με γνώση”.
Ακόμα και όταν ξεκινά η συμμετοχή των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο παιχνίδι, αφού μετά από κάθε ώρα μαθήματος ακολουθεί δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα για παιχνίδι! Ειδικά σήμερα, στους δύσκολους καιρούς της πανδημίας, το παιχνίδι καθίσταται αναγκαίο όσο ποτέ για του Φιλανδούς, καθώς δραστηριοποιεί τα παιδιά έπειτα από τους αλλεπάλληλους εγκλεισμούς.
Ωστόσο, δεν είναι όλα τα συστήματα εκπαίδευσης σαν της Φιλανδίας. Στη Γερμανία ,για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι οι παιδικοί σταθμοί παρέμειναν ανοιχτοί από το πρώτο lockdown, οι ανάγκες των παιδιών δεν ήταν ανάμεσα στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Μάλιστα, ομάδες υπερ των δικαιωμάτων των παιδιών κατάφεραν να ανατρέψουν τα σχέδια της κυβέρνησης περί απαγόρευσης παιδικών συγκεντρώσεων. “Τα παιδιά χρειάζονται τη συναναστροφή για να είναι υγιή” υποστήριζαν.
Ένα ακόμη παράδειγμα αποτελεί η Ισπανία , όπου το παιχνίδι μπαίνει σε “δεύτερη μοίρα”. Κι αυτό γιατί συνδέεται μόνο με τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών , με το σχολείο να “μένει αμέτοχο”. “Η εκπαίδευση οφείλει να αποτελεί μια σοβαρή διαδικασία” σύμφωνα με όσα επιτάσσει το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Παρόμοια “γραμμή” ακολουθεί και η Ιταλία, καθώς ο χρόνος των παιδιών για παιχνίδι είναι λιγοστός, λόγω του αυξημένου φόρτου σχολικών εργασιών.
