Για νέο ολονύχτιο θρίλερ προετοιμάζονται οι “27” στην αποψινή έναρξη της Συνόδου Κορυφής, καθώς, μετά την κατάθεση και νέας, συμβιβαστικής πρότασης από πλευράς του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, τώρα αναμένονται διάφορες… τεχνικές διορθώσεις.
Η νέα, αναθεωρημένη, πρόταση Μισέλ προβλέπει 390 δισ. ευρώ για τις επιχορηγήσεις και 360 δισ. για τα δάνεια, ενώ επίσης αυξάνονται οι επιστροφές εισφορών (rebates) για τους “σκληρούς” του Βορρά και μειώνονται τα ποσά για ευρωπαϊκά προγράμματα, ορισμένα εκ των οποίων, σημειωτέον, θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικά για την Ελλάδα.
Αν υπάρξουν και νέες “διορθώσεις” αυτό σημαίνει πως η τελική πρόταση που θα πρέπει να αξιολογήσουν και να αποφασίσουν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα εμπεριέχει τα περισσότερα από τα αιτήματα των χωρών του Βορρά παρά τις αντιρρήσεις των χωρών του Νότου.
¨Ψαλίδι στο όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης”
Μολονότι ο Σαρλ Μισέλ εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι με την τελική του πρόταση ενδέχεται να διασφαλιστεί μια συμφωνία, οι διαφωνίες παραμένουν ακόμη πολλές και κυρίως… έντονες, καθώς πολλοί εκ των “27” αντιδρούν στις περικοπές του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, κάνοντας λόγο “για ψαλίδι στο ευρωπαϊκό όραμα”.
Χαρακτηριστική ήταν η επισήμανση του Ιταλού Πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος είχε συγκρουστεί κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων ημερών των σκληρών διαπραγματεύσεων ουκ ολίγες φορές με τον αρχηγό του μπλοκ του Βορρά, τον Ολλανδό Πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε.
Ο Κόντε αυτήν τη φορά τόνισε ότι “πρέπει να μπει ένα όριο πια, για την αξιοπρέπεια της Ιταλίας και των άλλων χωρών, διότι αν το σχέδιο για το Ταμείο Ανάκαμψης γεμίσει εμπόδια που ακυρώνουν την αποτελεσματικότητά του, ουσιαστικά θα αχρηστευτεί”.
Μάλιστα, όπως διευκρίνισε ο Ιταλός πρωθυπουργός: “Πρέπει να δώσουμε μια κοινή ευρωπαϊκή απάντηση. Δεν μπορούμε μόνο να ομφαλοσκοπούμε, δεν μπορεί ο καθένας να κινείται μόνο μέσα στα εθνικά του όρια”.
Σύμφωνα με τις ιστοσελίδες των ιταλικών ΜΜΕ, ο Κόντε δεν πρόκειται να αποδεχτεί την υιοθέτηση μιας πρότασης συμφωνίας, που θα προβλέπει “μίνι μνημόνια”, μηχανισμούς επιτήρησης από άλλες χώρες ή έλεγχο των δαπανών της Ιταλίας – και μάλιστα με δικαίωμα βέτο- από την Ολλανδία και τις χώρες του Βορρά.
