Τις τελευταίες μέρες έχει προκαλέσει αίσθηση η πιθανότητα του ερχομού στην Ελλάδα της VW για την δημιουργία γραμμής παραγωγής. Η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία του κόσμου, βάζει "πάγο" στην επένδυση της στην Τουρκία για την δημιουργία εργοστασίου και εξετάζει εναλλακτικές λύσεις στην περιοχή, μέσα στις οποίες είναι και η χώρα μας.
Αν και οι πιθανότητες είναι μικρές, η ελληνική κυβέρνηση έχει έρθει σε επαφές με την Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, εξετάζοντας τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να προσελκύσει μια τόσο τεράστια επένδυση, όπως πρώτο αποκάλυψε το Emea και στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε από τον υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνι Γεωργιάδη.
Στην προσπάθεια της αυτή έχει να αντιμετωπίσει τόσο τις όμορες χώρες των Βαλκανίων, όσο και το κακό παρελθόν της Ελληνικής γραφειοκρατίας και έλλειψης στρατηγικού πλάνου, η οποία στο παρελθόν "έπνιξε" την προσπάθεια της Nissan και του Νικ. Ι Θεοχαράκη στο Βόλο.
Το άδοξο τέλος μιας μεγάλης βιομηχανίας
Για την ιστορία, η δημιουργία του εργοστασίου της Nissan στο Βόλο ήταν μια τεράστια επιχειρηματική επιτυχία της οικογένειας Θεοχαράκη, η οποία έπεισε την Nissan να φέρει στην Ελλάδα μια μονάδα παραγωγής. Παρά την τεράστια επένδυση και την διαφαινόμενη επιτυχία του εργοστασίου, η επένδυση έπεσε θύμα του διαβόητου Ελληνικού (ανύπαρκτου) σχεδιασμού, την πρωτοφανή για το μέγεθος της αλλά δυστυχώς συνηθισμένη έλλειψη οργάνωσης και την παντελή απουσία μακρόχρονου σχεδιασμού, ενός κράτους που ενδιαφέρεται για την επόμενη εκλογική τετραετία και την διασφάλιση της επανεκλογής του μηχανισμού του, παρά για την ανάπτυξη και την εξέλιξη.
Αν σε αυτή την εξίσωση μπουν και οι πρακτικές των εργατοπατέρων αλλά και η "απέχθεια" προς το κέρδος των άλλων, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο η χώρα μας δεν έχει καταφέρει σε βάθος χρόνου να προσελκύσει και να διατηρήσει μεγάλες βιομηχανικές επενδύσεις και να συντηρήσει εντός φορολογικής της έδρας τις τεράστιες περιουσίες βιομηχάνων και εφοπλιστών.
Αν μέσα σε αυτή την, έτσι και αλλιώς, δύσκολη εξίσωση βάλουμε και τους αστάθμητους παράγοντες μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης φορολογικής πολιτικής και την φοροεισπρακτική προδιάθεση του ελληνικού κράτους, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι το έργο της σημερινής κυβέρνησης, η οποία θα πρέπει να πείσει τόσο για τις προθέσεις της, όσο και για την διασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για την μακροπρόθεσμη επιτυχία ενός τόσο δύσκολου επιχειρήματος.