του Ηλία Κούκουτσα
Οι τελευταίοι σχεδόν τέσσερις μήνες έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα έντονοι σε ότι έχει να κάνει με την χώρα και δεν έχουν αφήσει ούτε 2 συνεχόμενες μέρες ηρεμίας, καθώς η κυβέρνηση με πρωτεργάτη τον πρωθυπουργό “τρέχει”. Από την μέρα που ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί έχουν επιδοθεί σε ένα συνεχή αγώνα δρόμου για να φέρουν νομοσχέδια, να τρέξουν συναντήσεις και να “κυνηγήσουν” το θέμα της οικονομίας.
Ήδη οι πρώτοι καρποί έχουν αρχίσει και φαίνονται (βλ. αναβάθμιση S&P), όμως ταυτόχρονα έχουν αρχίσει και παρουσιάζονται και τα πρώτα προβλήματα. Και τα προβλήματα αυτά είναι σοβαρά.
Όπως δείχνουν οι μέχρι στιγμής κινήσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, έχει δημιουργηθεί μια κυβέρνηση 2 ταχυτήτων. Υπάρχει αυτός που τρέχει συνεχώς τις εξελίξεις και πιέζει και δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό και από την απέναντι όχθη είναι όλοι οι άλλοι. Θα μπορούσαμε ίσως στο πρώτο γκρουπ, να βάζαμε και τον υπουργό Οικονομικών, καθώς είναι αυτός που δείχνει πως ακολουθεί τον ρυθμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στην αντίπερα όχθη, υπουργοί και υφυπουργοί έχουν μείνει όπως φαίνεται στην άσκηση μιας παλιάς μορφής πολιτικής, ενδιαφέρονται για το φαίνεσθαι πιο πολύ από το γίγνεσθαι και έχουν “φορτώσει” όλη σχεδόν τη δουλειά στους τεχνοκράτες υφυπουργούς.
Φυσικά δεν είναι όλοι στο ίδιο τσουβάλι, καθώς κάποιοι έχουν μείνει πολύ πιο πίσω από τους άλλους, έχοντας ήδη προκαλέσει την δυσαρέσκια των επιχειρηματικών αρχών της χώρας, όμως ακόμα και ο πιο δραστήριος υπουργός δείχνει να απέχει παρασάγγας από τον ρυθμό του πρωθυπουργού.
Η νέα κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να φέρει μια νέα μορφή άσκησης εξουσίας, η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να κερδίζει την αποδοχή του κόσμου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον τίτλο του αποτελεσματικού πρωθυπουργού.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως που έχει να αντιμετωπίσει, είναι αυτό που πολλοί “φοβόμασταν” από την αρχή. Την αδυναμία της υπόλοιπης κυβέρνησης να ακολουθήσει το ρυθμό αυτό και να απεμπλακεί από πρακτικές του παρελθόντος.
