Ο πρωθυπουργός ως είθισται, ανέλυσε το πρόγραμμα της κυβέρνησης και στα βήματα που πρέπει να γίνουν από εδώ και στο εξής και οι υπόλοιποι αρχηγοί επιτέθηκαν στον πρωθυπουργό. Αφήνοντας στην άκρη το κατά πόσο είναι σωστό να χρησιμοποιείται η έκθεση της Θεσσαλονίκης, αλλά και κάθε άλλη έκθεση σαν βήμα για την έκθεση πολιτικών ιδεών, σκιάζοντας τον πραγματικό χαρακτήρα και σκοπό της έκθεσης, αυτό που είδαμε φέτος πιστοποίησε μια αλλαγή που επιχειρείται στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβηκε στο βήμα και τόσο στην συνέντευξη όσο και στην ομιλία του, αναφέρθηκε ελάχιστα στην προηγούμενη κυβέρνηση, ακολουθώντας μια τακτική η οποία ξεκίνησε από την προεκλογική του εκστρατεία.
Από την πρώτη στιγμή που αποφασίστηκε η προσφυγή στις κάλπες και μέχρι και χθες το μεσημέρι, ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει να μην επιτεθεί ούτε στην προηγούμενη κυβέρνηση γενικά, αλλά ούτε και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Όπως έχει αναφέρει ο πρωθυπουργός κατ΄ επανάληψη, στόχος του είναι η χώρα να αποκτήσει ένα νέο πολιτικό προφίλ, στο οποίο θα κυριαρχεί το πρόγραμμα και ο έλεγχος της κυβέρνησης για αυτά που κάνει (ή δεν κάνει).
Όπως είχαμε γράψει και παλιότερα, ο πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να “τρέχει” τη χώρα σαν CEO επιχείρησης, με στόχους, πρόγραμμα, ελέγχους και στοχοθετήσεις. Το αν αυτή η απόπειρα πετύχει και αποδειχτεί πως είναι αυτό που χρειαζόταν η χώρα αυτή την περίοδο, θα το κρίνει ο λαός στο τέλος της τετραετίας, αν και προσωπικά σαν αντιμετώπιση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Για να το πω ωμά, βαρέθηκα τους πολιτικούς οι οποίοι χαλάνε τον χρόνο τους σε έριδες, μικροπολιτικά και κομματικά παιχνίδια την ώρα που η χώρα χρειάζεται σχέδιο και σηκωμένα μανίκια για να βγει οριστικά από την κρίση και να προχωρήσει μπροστά. Το αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός που θα το κάνει ή θα το καταφέρει, είναι το τελευταίο. Αυτό που έχει σημασία είναι να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η πολιτική στη χώρα.
Είναι όμως αυτή η αντιμετώπιση, αυτό που θέλει ο πυρήνας του εκλογικού σώματος; Ή μήπως το μόνο που απασχολεί την μεγάλη μάζα των απανταχού ψηφοφόρων είναι πρώτα α εκμηδενιστεί ο αντίπαλος και μετά να ασκηθεί πολιτική; Μήπως αντί για τον πόλεμο με την ανεργία, την φορολογία, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, οι Έλληνες ψηφοφόροι προτιμούν κατά κύριο λόγο απλά τον πόλεμο στους “απέναντι” και όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα;
Σε μια παγκόσμια κοινωνία η οποία βλέπει τα στεγανά της να εξαφανίζονται και σε μια παγκόσμια αγορά που είναι πιο παγκοσμιοποιημένη από ποτέ και σε ένα κόσμο ο οποίος γίνεται ανεπανόρθωτα ψηφιακός, έχει χώρο η ελληνική οπτική του εκμηδενισμού του πολιτικού αντιπάλου;
Και αν αποφασίσουμε να διατηρήσουμε τις παρωπίδες μας και να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε εδώ και 50 χρόνια, θα υπάρχει χώρος για την Ελλάδα σε μια παγκόσμια κοινωνία;
