Για μια ακόμα χρονιά συνεχίστηκε το τελετουργικό της ανάρτησης των βάσεων για τα παιδιά που έγραψαν στις Πανελλήνιες, τα οποία ξεκινούν από εδώ και πέρα να βάζουν τις βάσεις για το επαγγελματικό τους μέλλον.
Το κατά πόσο η διαδικασία αυτή ωφελεί πραγματικά σε αυτή την κατεύθυνση αλλά και το κατά πόσο η εκπαίδευση που παρέχουμε σε αυτά τα παιδιά τα βοηθάει πραγματικά να πάρουν μια τόσο σημαντική απόφαση, θα πρέπει να το συζητήσουμε πολύ σοβαρά όλοι οι φορείς στο άμεσο μέλλον.
Για μια ακόμα χρονιά τα μέσα ασχολήθηκαν με τους "πρώτους των πρώτων" και τις αλλαγές στις βάσεις εισαγωγής, όμως κανείς μας δεν ασχολήθηκε με το πραγματικό πρόβλημα της εκπαίδευσης στη χώρα.
Με το γεγονός δηλαδή ότι πέρα από ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού, εξαιρέσεις, άλλη μια φουρνιά μαθητών θα ασχοληθεί με αντικείμενα σπουδών περασμένων δεκαετιών, εγκλωβισμένη και αυτή σε ένα πελατειακό κράτος το οποίο απλά διεκπεραιώνει το ρόλο του.
Σε μια εποχή που οι συνθήκες αλλάζουν συνέχεια,που η τεχνολογία προχωράει με αστραπιαίους ρυθμούς, που ακούμε γύρω μας συνέχεια όρους όπως τεχνητή νοημοσύνη, μηχανική μάθηση και τόσα άλλα, οι κορυφαίες σχολές είναι για μια ακόμα φορά κάποια παιδαγωγικά.
Το επεσήμανε και χθες η υπουργός Παιδείας και μπράβο της, όμως δεν είδα κάτι στις δηλώσεις της που να δείχνει πως ετοιμάζεται να προτείνει την νέα κατεύθυνση που θα πρέπει να πάρει η παιδεία, ούτε να ανακοινώσει την έναρξη διαδικασίας διαλόγου για το άμεσο μέλλον. Η υπουργός ασχολήθηκε με τους αιώνιους φοιτητές, με τα κονδύλια των πανεπιστημίων και με κρατικές παρεμβάσεις στον χρόνο φοίτησης.
Σίγουρα αυτά είναι θέματα που απασχολούν την καθημερινότητα της εκπαίδευσης, όμως αυτό που χρειάζεται η εκπαίδευση εκτός από την καθημερινότητα, είναι το όραμα για το μέλλον. Γιατί χωρίς μέλλον, θα χαθεί στην καθημερινότητα.
Και μαζί της θα χαθούν και τα "μυαλά" της χώρας μας