Στο περίβολο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων στην οδό Ακαδημίας ο ανδριάντας του Κωστή Παλαμά δίνει μάχη με τους βανδάλους να κρατηθεί στην θέση του, την στιγμή που οι περισσότερες από τις προτομές προσωπικοτήτων από τον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων δεν τα κατάφεραν, καθώς στην πορεία των τελευταίων ετών βανδαλίστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, κλάπηκαν και τελικά δεν κοσμούν σήμερα τον περιβάλλοντα χώρο του Πνευματικού Κέντρου της πόλης.
Ο Παλαμάς αποδίδεται από τον δημιουργό του, Βάσο Φαληρέα σε κάθισμα, πάνω στο οποίο είναι ριγμένο ένα ιμάτιο, σε περισυλλογή. Στην πρόσοψη του ανδριάντα αναγράφεται: «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ 1859 – 1943».
Στη δεξιά πλευρά του καθίσματος, αναγράφεται η επιγραφή: «Κώστας Παλαμάς ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΝΑΛΑΦΡΟ ΜΕΣ’ ΤΗΝ ΑΝΕΜΟΖΑΛΗ ΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗ ΒΟΗ ΠΡΕΣΒΥΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΘΥΣΤΕ ΜΕ Τ’ ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ 1 Νοεμβρίου 1940». Στην αριστερή πλευρά του καθίσματος αναγράφεται: «Β. ΦΑΛΗΡΕΑΣ ΕΠΟΙΕΙ 1975».
Μια διαχρονική προσωπικότητα με διεθνή ακτινοβολία
Ο Κωστής Παλαμάς ήταν απόγονος μιας παλαιάς οικογένειας που εμφανίσθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Όπως αναφέρεται σε σύντομο βιογραφικό του στην βάση δεδομένων της biblionet, γενάρχης της υπήρξε ο Παναγιώτης Παλαμάρης. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του. Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία.
Παρά το γεγονός ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο «Ερώτων ‘Eπη» θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα. Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο «Ύμνος της Αθηνάς», ο οποίος θα βραβευτεί στον φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης.
Το 1892 δημοσιεύει τη συλλογή «Τα μάτια της ψυχής μου», η οποία βραβεύτηκε και αυτή, το 1890. Το 1897 γίνεται γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του. Έναν χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το «Άστυ», και τον «Τάφο».
Το οδοιπορικό του emeaGr στην άγνωστη Αθήνα!
Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει το 1900 τους «Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης», το 1904 την «Ασάλευτη Ζωή», το 1907 τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», το 1910 την «Φλογέρα του Βασιλιά» και το 1919 «Τα Δεκατετράστιχα», τα οποία δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια. Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της.
Το 1928 δημοσιεύει τους «Δειλούς και σκληρούς στίχους» (Σικάγο) και το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του γερμανού κατακτητή.
Ο Βάσος Φαληρέας (1905 – 1979) συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους εκπροσώπους της ακαδημαϊκής σχολής γλυπτών στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, με σπουδές ζωγραφικής και γλυπτικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στους Ιακωβίδη και Θωμόπουλο. Κερδίζοντας το κληροδότημα Βόλου, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι κοντά στους Maillol, Despiau και Wlerick.
Ο Φαληρέας έχει φιλοτεχνήσει μεγάλο αριθμό μνημείων και ηρώων και έχει αποσπάσει βραβείο από τη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων το 1937 με ένα χρυσό και δύο αργυρά μετάλλια. Για την καλλιτεχνική προσφορά του, το 1965 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Γεωργίου Α’, υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στο Παρίσι, ενώ το 1976 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
