Φθόνος: Το “έλκος” της ψυχής

«Είναι σημαντικό να διακρίνετε μεταξύ φθόνου και ζήλιας στο χώρο εργασίας» λέει ο Πολ Ντίκενς. Ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας από εμάς χειρίζεται τη σύγκριση και τον ανταγωνισμό μέσα στον χώρο εργασίας, επηρεάζει τον τρόπο σκέψης, την απόδοση αλλά και την παραγωγικότητα. Είναι η ζήλια τελικά κίνητρο ή εμπόδιο για τον καθένα μας;

Πριν πολλά πολλά χρόνια ο Σωκράτης είχε αναφερθεί στο φθόνο και τη ζήλια ως το έλκος της ψυχής! Πόσες φορές όμως δεν συναντάμε στο χώρο εργασίας αυτό το συναίσθημα; Πόσες φορές άραγε δεν αναρωτιόμαστε τί μπορεί να έχουμε κάνει λάθος και ο άλλος μας ζηλεύει και μας φθονεί; Οι συνεργασίες πολλές φορές οδηγούν σε ποικίλα συναισθήματα και σκέψεις, αντιλήψεις και πεποιθήσεις που ένας manager με δυσκολία μπορεί να “δεί” και να αναγνωρίσει στην ομάδα. Και είναι συνήθως αυτά τα συναισθήματα που δυσκολεύουν στην απόδοση, ταλαιπωρούν την επικοινωνία μεταξύ των μελών μιας ομάδας, διαμορφώνουν ένα δύσκολο εργασιακό περιβάλλον.

Ο φθόνος, ως συναίσθημα είναι το αντίθετο της συμπόνιας. Συμπόνια ορίζεται ως ο πόνος για τη δυστυχία του άλλου, ενώ φθόνος ως ο πόνος για την ευτυχία του άλλου. Η ζήλια επομένως που συναντάμε κάθε ημέρα είτε στον εαυτό μας ή προς τον εαυτό μας, είναι απλά το… "παιδί" του φθόνου. Γιατί όμως ζηλεύουμε, και πως αυτό το συναίσθημα του πόνου για την ευτυχία του άλλου μπορεί να μας κάνει καλύτερους;

Το να ζηλεύεις σημαίνει ότι φθονείς, αλλά φθονείς πρωτίστως τον εαυτό σου, που τον θεωρείς και τον βλέπεις κατώτερο. Το να φθονείς τον άλλον και να θέλεις να μην είναι ευτυχισμένος στη ζωή του, σημαίνει αυτόματα ότι ο άλλος έχει κάτι που εσύ δεν μπορείς να έχεις, κι αυτό είναι ακριβώς που σε πονάει.

Για σκέψου. Γιατί τον ζηλεύεις; 

Το να προσπαθήσεις να κάνεις τον άλλο να πονέσει είναι ένα επιφανειακό συναίσθημα. Κι αυτό γιατί απλά ο άνθρωπος που ζηλεύει, δεν έχει μάθει να πονά αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του. Δε τον "τρώει" που οι άλλοι προσπαθούν.

Το να σε φθονεί όμως κάποιος, θα πρέπει να σου υπενθυμίζει ότι εσύ έχεις ικανότητες, ότι έχεις περισσότερες επιτυχίες παρότι αποτυχίες. Κι αν κάτι δεν πάει καλά, είναι απλώς μια λάθος στιγμή κι όχι ένα κακό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου, της.. ανικανότητας σου.
Η ζήλια τρώει τη ψυχή αυτού που ζηλεύει. Η ζήλια είναι συναίσθημα οδυνηρό, είναι πάθος που χρειάζεται αυτοέλεγχο και χειραγώγηση. 

Η ζήλια κατακλύζει με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, οδηγεί σε υπερβολή των επιθυμιών μας. Και κάπως έτσι χάνουν τον έλεγχο των πραγματικών επιθυμιών τους αυτοί που ζηλεύουν. 

Γιατί δεν χρησιμοποιούμε το πάθος αυτό, υπέρ μας και το εκτοξεύουμε στον άλλον;

Έχεις σκεφτεί ότι ο άλλος που δεν φθονεί, όσο και να τον ζηλεύεις συνεχίζει και προχωράει; Συνεχίζει και βαδίζει προς τους στόχους του, στο όραμα του και στα όνειρά του. Το μόνο που καταφέρνει η ζήλια, είναι να του δίνει περισσότερη δύναμη κάθε φορά που τον ζηλεύεις, γιατί συνειδητοποιεί ότι τον θεωρείς καλύτερό σου, ικανότερο και πιο επιτυχημένο.

Το συναίσθημα της ζήλιας όταν σε κυριεύει προσπάθησε να το στρέψεις προς εσένα και να σκεφτείς τι είναι αυτό που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς, να προχωρήσεις και να λάμψεις εσύ, κανένας άλλος!

Το συναίσθημα της ζήλιας μας κυριεύει όταν είμαστε πολύ αγχωμένοι, κουρασμένοι και εξουθενωμένοι, επειδή τότε είναι που το σώμα και ο εγκέφαλος δεν μπορούν να ελεγχθούν και να βάλουν σωστά δομημένα όρια. Ο αυτοέλεγχος με όλες τις αρετές που έχει σαν ικανότητα, μπορεί να λειτουργήσει μονάχα όταν είμαστε ήρεμοι και ασφαλείς. Διαφορετικά εμφανίζεται με συμπτώματα άμυνας και αυτοκαταστροφής.

Ανατρέποντας τoν κακεντρεχή φθόνο, μετατρέποντας τον σε πιο παραγωγικό και αγαθό φθόνο, μπορεί να οδηγηθεί κανείς στη λύση, στην αξιοποίηση ενός τόσο δυνατού συναισθήματος υπέρ του εαυτού του, κι όχι ενός άλλου που δεν θα τον αγγίζει στην καθημερινότητά του.

Εκμεταλλευτείτε τη δύναμη των συναισθημάτων για εσάς και παθιαστείτε με τη δική σας ζωή, όχι με τη ζωή των άλλων! Τότε θα ανακαλύψετε το.. ευεργετικό πρόσωπο της ζήλιας με το οποίο θα παθιαστείτε!