Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, που στην περίπτωση κατά την οποία προχωρούσαμε σε δεικτικά σχόλια απέναντι σε κάποιο φίλο ή γνωστό, οι μεγαλύτεροι μας επιτιμούσαν με την φράση: «Η καμήλα δεν συνηθίζει να βλέπει την καμπούρα της, αλλά μόνο των άλλων…».
Κάτι τέτοιο μου ήρθε στο νου διαβάζοντας προ μερικών ημερών σε «σοβαρό αντισυμβατικό wannabe» όσο και απόλυτα «χρωματισμένο» portal, μονής πολιτικο-κομματικής κατεύθυνσης (Άσχετα εάν όταν ερωτώνται, η μόνιμη απάντηση τους είναι ένα απροσδιόριστης όσο και ανούσιας απορίας «εμείς;»), την ιστορία με τους συνεργάτες-διανομείς του e-food που έλαβε χαρακτήρα avalanche, ήτοι χιονοστιβάδας.
Κάτι, που συνηθίζεται στην τελευταία Σοβιετία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ου μην και της γης ολάκερης, όταν ένα θέμα εκκινεί από συγκεκριμένα (παρα)κέντρα, με μονόπλευρα χαρακτηριστικά και περιεχόμενο που πάντοτε εξυπηρετεί «τον αγώνα».
Ο τελευταίος μπορεί να ικανοποιεί ποικίλα ένστικτα: Μπαχαλοποίησης, αποσταθεροποίησης, επιχειρηματικού χτυπήματος, ενάντια στο σύστημα και σε πλείστες όσες άλλες ταιριάζουν στις συνθήκες που βρίσκουν χώρο στα θολά μυαλά των εμπνευστών και εκτελεστών τους.
Βέβαια, όταν κάτι δεν λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση ή αφορά σε… δικούς μας, τότε αυτομάτως, δεν υπάρχει! Για παράδειγμα, οι… σύντροφοι στο «σοβαρό αντισυμβατικό wannabe» όσο και απόλυτα «χρωματισμένο» portal, μονής πολιτικο-κομματικής κατεύθυνσης, δεν χρειάζεται να μπουν καν σε κάποιο σοβαρό κόπο, καθώς εάν ανατρέξουν μερικούς μήνες πίσω θα διαπιστώσουν πως η ίδια εργοδοσία τους είχε «πετάξει» στον δρόμο αρκετές δεκάδες συναδέλφους τους, επιλέγοντας να βάλει λουκέτο σε σειρά ραδιοφωνικών σταθμών που βρίσκονταν υπό την ιδιοκτησία της. Λίγο καιρό πρωτύτερα, είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη τακτική προκειμένου να αποτραβηχτεί από φιλόδοξες εκδοτικά εγχειρήματα και πάει λέγοντας.
Θυμάστε να… ξιφουλκούν οι όψιμοι, μα πρωτίστως «χρωματισμένοι» επαναστάτες; Να παρακινούν σε πληκτρολογιακές επαναστάσεις ή πράξεις αντεκδίκησης προκειμένου να διαφυλάξουν τα όσια και ιερά της καταστροφικής σοσιαλμανίας από την οποία και διακατέχονται. Πάντοτε για τους άλλους και ουδέποτε για τους ίδιους και την τσέπη ή τα κεκτημένα τους.
Πως είπατε; Δεν υπέπεσε κάτι στην αντίληψή σας; Λογικό μου φαντάζει, καθώς οι περισσότεροι προσπάθησαν να… τρυπώσουν (όπως, εξάλλου, συνηθίζεται από την συμπαθή ομάδα του ζωικού βασιλείου, αυτή των τρωκτικών) στις νέες δημιουργικές περιπέτειες του (ίδιου) αφεντικού τους.
Ούτε ένα δάκρυ, μια συναισθηματική παράγραφο, πολλώ δε μάλλον κάποιο ανάθεμα περί «γαλερών», «αδιαφάνειας», «αδικίας», «μεσαίωνα» και τα λοιπά μελοδραματικά «ξύλινα» συναισθήματα-συνθήματα για τους πραγματικά πολλούς συναδέλφους και τεχνικούς που βρέθηκαν εν μια νυκτί εκπαραθυρωμένοι. Δίχως δικαιώματα και απολαβές.
Επίσης, δεν θυμάμαι να εμφάνισαν και την άλλη πλευρά του φεγγαριού, και δεν εννοούμε αυτή της διοίκησης του e-food, αλλά των ίδιων των «θιγόμενων» συνεργατών-διανομέων του. Τι πιστεύουν; Ποια η αίσθησή τους για τη συνεργασία των δύο πλευρών, τις παροχές, τις συνθήκες, τις πιθανές διευκολύνσεις, την σταθερότητα ή μη στη συνεργασία, τις πληρωμές, την προμήθεια του εξοπλισμού κ.ο.κ.
Εξάλλου, από τη στιγμή που δεν δεσμεύονται με κάποια σταθερή υπαλληλική σχέση -η οποία φυσικά ενέχει την περίπτωση της απόλυσης- γιατί δεν τολμούν να δημοσιογραφήσουν μια φορά στη ζωή τους, μακριά από ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, χρώματα και πιστεύω. Ας επιχειρήσουν να καταγράψουν την αλήθεια δοσμένη από τους ίδιους τους άμεσους εμπλεκόμενους, τους συνεργάτες-διανομείς της πλατφόρμας. Αντέχουν; Θέλουν; Τους… παίρνει; Έχουν τα κότσια; Πεδίο δόξης λαμπρόν, ανοίγεται μπροστά τους.
Υποσημείωση: Μην έχετε ιδιαίτερες αξιώσεις, καθώς οι πιθανότητες δεν βρίσκονται με το μέρος της συγκεκριμένης αλήθειας. Κι αυτό, καθώς δεν τους εξυπηρετεί στο αφήγημα που θέλουν οι ίδιοι και οι όμοια ιδεοληπτικοί φίλοι και συνεργάτες τους να… σερβίρουν. Μέχρι τότε, και εάν πότε, ασυναίσθητα ηχούν στα αυτιά μου οι στίχοι ενός παλαιότερου άσματος του Γιάννη Μηλιώκα «… Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και @&*λάκες!».
