Τις τελευταίες μέρες σε όλη την Βρετανία επικρατεί ένας δικαιολογημένος παροξυσμός και μια φρενίτιδα ενθουσιασμού για την πορεία της Εθνικής ομάδας της χώρας η οποία παίζει αύριο εναντίον της Κροατίας, διεκδικώντας την είσοδο της στον τελικό της διοργάνωσης, για πρώτη φορά από το 1966. Χωρίς τα φανταχτερά αστέρια του παρελθόντος αλλά με συσπείρωση και όραμα, η Αγγλία δείχνει πιο πολύ “ομάδα” από τις υπόλοιπες τρεις που έμειναν να διεκδικούν το βαρύτιμο τρόπαιο.
Και αν η πιθανότητα το Παγκόσμιο Κύπελλο να “επιστρέψει σπίτι του” (όπως τραγουδάει όλη μέρα ολόκληρη η χώρα) έχει προκαλέσει ενθουσιασμό, τα νέα από το μέτωπο του Brexit είναι ακριβώς τα αντίθετα. Παραιτήσεις, προβλήματα, μικροκομματικές έριδες, παρασκηνιακά παιχνίδια και το βασικότερο όλων; αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα.
Όπως έδειξαν οι προηγούμενες δύο ημέρες, η τρέχουσα πολιτική σκηνή της Βρετανίας, δεν δείχνει να έχει πιάσει τον παλμό του κόσμου και το πως θέλει να προχωρήσει στην επόμενη μέρα της Βρετανίας. Όταν οι Βρετανοί ψήφισαν Brexit δεν είχαν αυτό στο μυαλό τους. Είτε γιατί όπως όλοι οι πολίτες σε όλες τις χώρες του κόσμου δεν ήξεραν τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των πολιτικών γραφείων, είτε γιατί αυτοί που προπαγάνδιζαν υπέρ του Brexit σκόπιμα ή υστερόβουλα ή από άγνοια και βάζοντας αυτό που θα ήθελαν να γίνει μπροστά από την πραγματικότητα, έχτισαν λάθος προσδοκίες στο λαό. Ένα λαό που απλά ήθελε την χώρα του να είναι ρυθμιστής της περιοχής και όχι ακόλουθος, έστω και “στραβωμένος” από το ένδοξο παρελθόν της χώρας.
Τι έχει μπροστά του τώρα αυτός ο λαός; Αβεβαιότητα. Έχει διαπραγματεύσεις στις οποίες η χώρα του δεν ορίζει αυτή τους κανόνες όπως του είχαν υποσχεθεί. Έχει πολιτικούς οι οποίοι για δίκαιους ή άδικους λόγους εγκαταλείπουν το καράβι. Έχουν την πρωθυπουργό της χώρας να ανακοινώνει χθες βράδυ πως θα πρέπει η χώρα να προετοιμάζεται για διάφορα πιθανά αποτελέσματα της συμφωνίας για το Brexit, συμπεριλαμβανομένου και του “Σκληρού Brexit”, το οποίο σημαίνει πως δεν θα υπάρξει καμία συμφωνία και η χώρα θα βρεθεί έξω από όλες τις συνθήκες και θα πορευτεί μόνη της όπως μπορεί, ανάμεσα σε ισχυρότερες οικονομίες από την δική της, οι οποίες έχουν συνασπιστεί μεταξύ τους. Σημαίνει μια πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, και παρά τις καλές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες, η καρδιά της Βρετανίας δεν αισθάνεται καλά να είναι ακόλουθη μιας πρώην αποικίας της.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η ανακοίνωση της Μέι, έριξε ακόμα περισσότερο την λίρα, η οποία είχε δεχτεί απανωτά χτυπήματα μετά τις παραιτήσεις των κορυφαίων υπουργών της. Οι επικριτές της Βρετανίδας πρωθυπουργού την κατηγορούν άμεσα για ανεπάρκεια στο να διαχειριστεί τα γεγονότα και αναφέρουν πως άγεται και φέρεται από τις πολιτικές ισορροπίες εντός του κόμματος της, παρά για το συμφέρον του τόπου. Και μπορεί στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας η Μέι να κέρδισε λίγο εσωκομματικό χρόνο, όμως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ντόναλντ Τουσκ φρόντισε να προσγειώσει την κατάσταση, λέγοντας πως “Οι πολιτικοί έρχονται και φεύγουν, αλλά τα προβλήματα των πολιτών παραμένουν”. Ο Τουσκ ανέφερε επίσης πως μπορεί το Σκληρό Brexit να επηρεάσει όλη την Ευρώπη, αλλά η Βρετανία είναι αυτή που θα χτυπηθεί περισσότερο.
Ήδη, η Τράπεζα της Αγγλίας έχει χτυπήσει όλα τα προειδοποιητικά καμπανάκια και καμπάνες μαζί για τις ήδη διαφαινόμενες επιπτώσεις της εξόδου και αυτές που πρόκειται να ακολουθήσουν, ενώ τα μαζικά λουκέτα σε αλυσίδες καταστημάτων έρχονται να επιβεβαιώσουν τα άσχημα σενάρια. Μπορεί το City (η πρωτεύουσα) να διατηρεί την αίγλη ενός παγκόσμιου χρηματοοικονομικού κέντρου, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με την υπόλοιπη χώρα η οποία βλέπει την οικονομία να συρρικνώνεται και μαζί να παίρνει και τις προσωπικές καταθέσεις, οι οποίες είναι οι πιο χαμηλές των τελευταίων χρόνων.
Τι μπορεί να κάνει η Μέι γι αυτό; Οι πιο προφανείς δρόμοι για την Βρετανίδα πρωθυπουργό είναι δύο και είναι τελείως αντίθετοι μεταξύ τους. Ο ένας είναι να επιμείνει στην γραμμή της με το χαρακτηριστικό πείσμα που έχει κάνει διάσημο το Βρετανικό χαρακτήρα και να αποδεχτεί μαζί με το λαό στωικά ότι φέρει το μέλλον, κινδυνεύοντας να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας στην περίπτωση που οι επιπτώσεις του Brexit είναι πιο σκληρές για την οικονομία από ότι περιμένει.
Ή θα μπορούσε να κάνει ένα μεγαλόπρεπο ελιγμό και να ανατρέψει την απόφαση για Brexit, επικαλούμενη την πρόθεση του κόσμου να ξανασκεφτεί το όλο ζήτημα, όπως αυτό αποτυπώνεται από μερικές πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Η μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στην Εθνική ομάδα της χώρας και την κυβέρνηση είναι πως η πρώτη είναι έργο προπονητή. Ενός προπονητή που έχει πάρει πάνω του το βάρος των αποφάσεων και δεν έχει διστάσει να αναμετρηθεί με την παλιά φρουρά και να βγει νικητής, αναδεικνύοντας το μοντέρνο πρόσωπο της χώρας. Από την άλλη η κυβέρνηση δεν έχει προπονητή. Η πρωθυπουργός δεν έχει χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και δεν έχει μπει μπροστά να πάρει πάνω της “το παιχνίδι”.
Ίσως αυτό να χρειάζεται τώρα η χώρα. Μια πρωθυπουργό-προπονητή, η οποία θα μπει μπροστά ακόμα και σκοτώνοντας την πολιτική της καριέρα κάνοντας στροφή το τιμόνι προς την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη. Με αυτή την κίνηση μπορεί επίσης να διαπραγματευτεί σε διαφορετική βάση με την Ευρώπη κερδίζοντας περισσότερα για τη χώρα, από ότι θα κέρδιζε η καλύτερη συμφωνία εξόδου.
