Τελικά ο πρόεδρος της πΓΔΜ δεν υπέγραψε την συμφωνία που υπογράφτηκε ανάμεσα σε Ελλάδα και πΔΓΜ για την αλλαγή της ονομασίας της γείτονος χώρας και την επέστρεψε στο κοινοβούλιο χαρακτηρίζοντας την νομιμοποίηση της “εγκληματική”.
Μετά την εξάντληση του χρονικού περιθωρίου το οποίο είχε στην διάθεση του ο πρόεδρος της χώρας και την μη επικύρωση της συμφωνίας, αυτή γυρίζει στην βουλή της πΓΔΜ, στην οποία θα μπει και πάλι σε ψηφοφορία, από την οποία θα χρειαστεί την επικύρωση 61 βουλευτών, ένα νούμερο που μπορεί να “βρεθεί” από τον Ζόραν Ζάεφ.
Στην συνέχεια η εκ νέου επικυρωμένη από την Βουλή συμφωνία θα επιστρέψει στα χέρια του Γκεόργκι Ιβάνοφ, ο οποίος πια θα είναι υποχρεωμένος να την υπογράψει.
Ο Γκεόργκι Ιβάνοφ εξήγησε τους λόγους που δεν προχώρησε στην υπογραφή της συμφωνίας με επιστολή στην οποία αναφέρει πως “Δεν είμαι υποχρεωμένος να υπογράψω το διάταγμα. Ένας από τους πυλώνες της πολιτικής μου στο εκλογικό πρόγραμμα του 2014 είναι ότι δεν δέχομαι αλλαγή του Συντάγματος προκειμένου να αλλάξει το συνταγματικό όνομα. Δεν δέχομαι ιδέες ή προτάσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τη “μακεδονική εθνική ταυτότητα”, την ιδιαιτερότητα του “μακεδονικού έθνους”, τη “μακεδονική γλώσσα” και το “μακεδονικό μοντέλο συνύπαρξης”, και συνέχισε
“Αυτή η συμφωνία φέρνει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας σε θέση υποταγής και εξάρτησης από άλλη χώρα, δηλαδή τη Δημοκρατία της Ελλάδας. Και σύμφωνα με το άρθρο 308 του Ποινικού Κώδικα, “πολίτης ο οποίος φέρνει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας σε κατάσταση υποταγής ή εξάρτησης από άλλο κράτος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον πέντε ετών”. Η νομιμοποίηση αυτής της συμφωνίας δημιουργεί νομικές συνέπειες που αποτελούν τη βάση για την τέλεση ενός εγκλήματος”.
Σε άλλο σημείο της επιστολής του ο Ιβάνοφ επισημαίνει πως η συμφωνία υπερβαίνει το πεδίο εφαρμογής των ψηφισμάτων 817 (1993) και 845 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, δεδομένου ότι μιλάμε για μια “διαφορά για το όνομα του κράτους” και όχι για “διαφορές” όπως ονομάζεται αυτή η συμφωνία.
