του Ηλία Κουκουτσά
Τι δουλειά είχαμε ένα τσούρμο δημοσιογράφοι σε ένα παλιό λεωφορείο να κάνουμε βόλτα στην Αθήνα; Και το πιο σημαντικό γιατί το να κατέβουμε από αυτό το παλιό λεωφορείο ήταν τόσο δύσκολο συναισθηματικά; Σε μια εποχή που κινείται με ταχείς ρυθμούς, τι ήταν αυτό που μας έκανε να αγαπήσουμε ένα παλιό λεωφορείο, ακόμα και αν το συγκεκριμένο είχε χρησιμοποιηθεί στην ταινία του Φίνου το 1968 “Αρχόντισσα και ο Αλήτης” με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ;
Ίσως αυτό που μας ένωσε μέσα στο λεωφορείο να είναι και αυτό που έκανε όσους το έβλεπαν να κινείται στους δρόμους της Αθήνας, να χαμογελάνε και να προσπαθούν να το βγάλουν φωτογραφία με κάθε τρόπο. Η γεύση από μια παλιά πιο αθώα εποχή, μια εποχή που έχει εντυπωθεί στην καρδιά μας μέσα από τις ταινίες του Φίνου και από βιβλία όπως το “Έζησα την Αθήνα της Μπελ Επόκ” (εκδ. Polaris) που περιλαμβάνει αδημοσίευτα κείμενα του Μίλτου Λιδωρίκη.
Σίγουρα ήταν η παρουσία της Ζωζώς Λιδωρίκη η οποία με απαράμιλλη καρτερία, φρόντισε με την ανάγνωση επιλεγμένων μερών του βιβλίου να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, η οποία διέφερε από αυτή που βλέπαμε να περνάει από τα τζάμια του λεωφορείου της Βιαμάξ (Βιομηχανία Αμαξωμάτων).
Οι πρωταγωνιστές της βόλτας ήταν δύο. Από τη μία η Ζωζώ Λιδωρίκη, πρόεδρος των Διεθνών Σχέσεων Πολιτισμού, η οποία εργάζεται ακούραστα – και με την ιδιότητα της επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτισμού του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου – για τον πολιτισμό και τη διασύνδεσή του με την καθημερινότητα της ζωής αλλά και του επιχειρείν.
Από την άλλη το ίδιο το λεωφορείο, έξοχα ανακατασκευασμένο ενθύμιο μιας άλλης εποχής. Το 57 χρονών λεωφορείο από τη σειρά R495/514 της Βιαμάξ, το οποίο μαζί με άλλα 16, έχει διασωθεί και βρει μια δεύτερη ζωή υπό τις φροντίδες και την αγάπη των αδερφών Χάρη και Βασίλη Λαζαρόπουλου στους οποίους και ανήκει.
Μέσα από τους ήχους του λεωφορείου και την περιγραφή της ακούραστης Ζ. Λιδωρίκη μεταφερθήκαμε σε μια άλλη Αθήνα, τότε που το να χτίσεις σπίτι στην αρχή της Πανεπιστημίου, ήταν μια παράτολμη κίνηση αφού ήταν μόνο χωράφια και οι Βασιλικοί στάβλοι.
Τότε που τα πολύχρωμα φώτα της πόλης, προϊδέαζαν για μια πιο όμορφη συνέχεια της, την οποία δυστυχώς καταφέραμε να διαψεύσουμε.
