Σήμερα αναμένεται να τελεστεί η νεκρώσιμη ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 15:00, στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Η σορός έχει τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στην Ιερά Μητρόπολη από τις 07:00 έως τις 13.30. Η κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα πραγματοποιηθεί αύριο, Πέμπτη 1η Ιουνίου, στη γενέτειρά του, στα Χανιά, στο νεκροταφείο του Αργουλιδέ, αφού προηγηθεί επιμνημόσυνη δέηση στην Αγία Μαγδαληνή Χαλέπας, στις 15:00.
Ήδη στις 07:00 έφτασε στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών η σορός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το φέρετρό του είναι καλυμμένο με την ελληνική σημαία. Ήδη κόσμος έχει σχηματίσει ουρά για να αποχαιρετίσει τον πρώην πρωθυπουργό.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1918 στα Χανιά και ήταν γιος του πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη, ενώ ήταν και μικρανηψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου. Επίσης και οΟ παππούς του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικός, ιδρυτής και αρχηγός του κόμματος των ”Ξυπόλητων” (Φιλελευθέρων).
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και κατόπιν πραγματοποιήσε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία.
Το 1941, έλαβε μέρος ως έφεδρος αξιωματικός στις επιχειρήσεις του Μακεδονικού Μετώπου. Το διάστημα 1942-1944, άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην Κρήτη, ενώ στη διάρκεια της κατοχής, πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων. Μάλιστα, λόγω της δράσης του συνελήφθη δύο φορές από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο, ενώ αργότερα τιμήθηκε με τα μετάλλια Εθνικής Αντιστάσεως από την Ελλάδα και τη Βρετανία.
Η επίσημη “πρωτιά” του με την πολιτική έγινε το 1946, όταν εξελέγη βουλευτής Χανίων με τους ”Βενιζελικούς Φιλελεύθερους” των οποίων ηγείτο ο Σοφοκλής Βενιζέλος.
Το 1951, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1961, εξελέγη βουλευτής με το νεοσύστατο κόμμα της “Ένωσης Κέντρου” που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Παπανδρέου και συμμετείχε στον ”ανένδοτο αγώνα” εναντίον της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το 1964, ήταν πρωταγωνιστής στις ενδοκομματικές διενέξεις που κλόνισαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και το Νοέμβριο του ίδιου έτους ήρθε σε ρήξη με τον αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού Ανδρέα Παπανδρέου. Η ρήξη οξύνθηκε με την αμφιλεγόμενη αποκάλυψη μυστικής οργάνωσης στο στρατό (υπόθεση ”Ασπίδα”) και είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή απομάκρυνση από την κυβέρνηση, του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το 1965, έπαιξε σημαντικό ρόλο στα “Ιουλιανά” που οδήγησαν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου από τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β’ .
Την 21η Απριλίου 1967, συνελήφθη από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και κρατήθηκε σε καθεστώς περιορισμού, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου 1967 και ύστερα διέφυγε στη Γαλλία, όπου παρέμεινε περίπου πεντέμισυ χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στη δράση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου συνελήφθη και πάλι για να ελευθερωθεί τελικά τον Ιούλιο του 1974, όταν ανατράπηκε η δικτατορία.
Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, συμμετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συνδυασμού Νομού Χανίων, αλλά αν και πήρε 11.322 ψήφους, δεν εξελέγη βουλευτής, παρότι κατετάγη δεύτερος σε αριθμό ψήφων στο νομό.
Το 1977, συμμετείχε στις εκλογές της 20ης Νοεμβρίου και εξελέγη στην περιφέρεια Χανίων ως αρχηγός του νεοσυσταθέντος από τον ίδιο κόμματος Νεοφιλελευθέρων.
Το 1978, προσχώρησε στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το 1981 ορίστηκε κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1984, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με 70 ψήφους έναντι 42 του δεύτερου υποψήφιου Κωστή Στεφανόπουλου.
Στις εκλογές του Ιουνίου 1985, μετείχε ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα με ποσοστό 40,84% και 126 έδρες.
Το Σεπτέμβριο του 1987, εξελέγη αντιπρόεδρος της Διεθνούς Έωσης Δημοκρατικών Κομμάτων (IDU), θέση στην οποία επαναεξελέγη το 1989 και το 1992.
Το 1989, μετείχε για δεύτερη φορά στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου, ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αναδείχτηκε πρώτο κόμμα συγκεντρώνοντας τη σχετική πλειοψηφία με ποσοστό 44,25% και 145 έδρες.
Στις 12 Ιουλίου 1991, πρότεινε την σταδιακή απομάκρυνση των επιθετικών όπλων από τις περιοχές της ελληνικής Θράκης, της ευρωπαϊκής Τουρκίας και της νότιας Βουλγαρίας. Η πρόταση αυτή, η οποία ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν από το ταξίδι του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους στην Αθήνα, έγινε αμέσως αποδεκτή από τη Βουλγαρία, αλλά δεν βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση από την Τουρκία. Το διήμερο 1-2 Μαϊου 1993, υπήρξε ο οικοδεσπότης πρωθυπουργός της Διάσκεψης των Αθηνών, η οποία εγκωμιάστηκε ως επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη γιουγκοσλαβική κρίση, αφού, κατά τη διάρκειά της, ο ηγέτης των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάραντζιτς, επείσθη να υπογράψει υπό όρους το ειρηνευτικό
σχέδιο Βανς-Οουεν. Η υπογραφή του Σέρβου ηγέτη, έγινε δεκτή από τη διεθνή κοινή γνώμη, ως το πρώτο σημαντικό βήμα για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στη Βοσνία, αλλά λίγες μέρες αργότερα, το αυτοανακηρυχθέν κοινοβούλιο των Σέρβων της Βοσνίας, απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία το ειρηνευτικό σχέδιο και παρέπεμψε την έγκρισή του σε δημοψήφισμα.
Στις 11 Οκτωβρίου 1993, μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ στις εκλογέςπαρέμεινε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έως τις 14 Οκτωβρίου του 1993 όπου παραιτήθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την διαδοχή του.
Στις 26 Οκτωβρίου 1993, παραιτήθηκε και από πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και στις 3 Νοεμβρίου, κατόπιν πρότασης του νέου προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Εβερτ και ομόφωνη απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.
Τον Ιούνιο του 1997, τιμήθηκε με το μέγα βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας ”Ιπεκτσί” για τη δραστηριότητά του υπέρ της προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία.
Τον Ιανουάριο του 2004, ύστερα από 58 έτη παρουσίας στη Βουλή, ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την κοινοβουλευτική του σταδιοδρομία και δήλωσε ότι θα παραμείνει στην ενεργό πολιτική.
Τον Οκτώβριο του 2005, ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ του Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ, έδρα Κλασικών Σπουδών προς τιμήν του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα Γιαννούκου, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και έναν γιό.
