του Γιάννη Διονάτου
Η διοίκηση του υπουργείου Οικονομικών αποφάσισε, με γνώμονα το κόστος, αλλά και την αποδοτικότητα των υπηρεσιών που προσφέρει να συγκεντρώσει όλους τους υπαλλήλους (ή κάποιους που ήταν «σκόρπιοι» δεξιά και αριστερά) του σε ένα κτήριο.
Στο μυαλό κάθε manager και κάθε ανθρώπου που διαθέτει, αυτό που λέμε κοινό νου, όλο αυτό θα έμοιαζε λογικό. Στην Ελλάδα όμως αυτό μοιάζει περίπου, κυρίως για τους εργαζομένους, ως «κατάρα» και προσπαθούν να το αποτρέψουν με κάθε τρόπο φέρνοντας στην επιφάνεια δικαιολογίες που θυμίζουν παιδιά νηπιαγωγείου τα οποία προσπαθούν να αποφύγουν με κάθε τρόπο αυτό που τους λέει ο δάσκαλος τους.
Ναι στην Ελλάδα του 2016, της 6ης χρονιάς κρίσης και των 1.500.000 ανθρώπων που δεν έχουν την χαρά της εργασίας και της παραγωγής έργου κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, του υπουργείου Οικονομικού, γκρινιάζουν γιατί θα χάσουν την βολή τους.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλο αυτό είναι εξαιρετικά προκλητικό αν σκεφθούμε ότι μιλάμε για μια μερίδια εργαζομένων οι οποίοι έχουν απειροελάχιστες πιθανότητες να χάσουν τη θέση εργασίας που κατέχουν όταν ο φίλος τους ή ακόμη και ο αδερφός τους «μάχεται» καθημερινά στον εργασιακό «στίβο» της χώρας. Έτσι δεν σκέφτονται ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση του ιδιωτικού τομέα οι επιλογές που θα είχαν για να αντιδράσουν θα ήταν εξαιρετικά μειωμένες και απλά θα δέχονταν την εξέλιξη αυτή.
Δεν ανήκω στην κατηγορία που ρίχνει ανάθεμα στο δημόσιο και στους υπαλλήλους που το υπηρετούν, αλλά τέτοιες αντιδράσεις τελικά αδικούν τους ίδιους του δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι ρίχνουν μόνοι τους «λάδι» σε αυτόν τον φαύλο κύκλο!
Μια απόφαση που θα έλεγε ότι δεν συμφωνούμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και ζητάμε τα 11.000 ευρώ που το μήνα θα εξοικονομήσει το υπουργείο (όπως είπε σχετικά ο κ. Αλεξιάδης) θα πάνε σε ένα ίδρυμα όπως π.χ. ο Σύλλογος Συνδρόμου Down, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, που κινδυνεύει να κλείσει θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα!
