του Γιάννη Λεοντάρη
Και εκεί, ανάμεσα σε φορολογικά και ασφαλιστικά νομοσχέδια, «κόφτες» και αλλεπάλληλα κύματα κινητοποιήσεων, 22 παίχτες ετοιμάζονται σήμερα να παίξουν έναν τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Και θα τους παρακολουθήσουν από κοντά άλλοι 300. Όχι 300 ποδοσφαιριστές. Όχι οι 300 της Βουλής. Ούτε αυτοί του Λεωνίδα. Και μαζί τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φίλαθλοι, από το ραδιόφωνο και τη συνδρομητική τηλεόραση.
Γιατί όχι από το γήπεδο; Μα γιατί είναι επικίνδυνοι, και κάποιοι σκέφτηκαν για την σωματική τους υγεία. Μετά σκέφτηκαν να στείλουν μαθητές να δουν τον τελικό, αλλά θυμήθηκαν ότι θα έχουν ξεκινήσει οι Πανελλαδικές…
Εάν καθίσει κάποιος και πιάσει από την αρχή τα γεγονότα (αφού πρώτα απαλλάξει τον εαυτό του από τις όποιες οπαδικές προτιμήσεις) θα διαπιστώσει ότι η σειρά γεγονότων που οδήγησε στην διεξαγωγή σήμερα ενός τελικού – παρωδίας (τη στιγμή που το αντίστοιχο γεγονός είναι μια μεγάλη γιορτή στην υπόλοιπη πολιτισμένη Ευρώπη) είναι περίπου τα ίδια που οδήγησαν την πολιτική σκηνή στην απόλυτη ανυποληψία, και τη χώρα στην άκρη του γκρεμού.
Όλα ξεκινούν, κα συνεχίζονται, στη λογική του να υπάρχει το μεγαλύτερο δυνατό επικοινωνιακό κέρδος με το μικρότερο δυνατό «πολιτικό κόστος».
Ο υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής διέκοψε τη διοργάνωση του κυπέλλου επικαλούμενος τα επεισόδια στο γήπεδο του ΠΑΟΚ στο πλαίσιο του αγώνα του με τον Ολυμπιακό, και το γεγονός ότι οι ποδοσφαιροπαράγοντες αδυνατούν να βάλουν μια τάξη στα του οίκου τους, χωρίς όμως να δώσει μια πειστική απάντηση γιατί διέκοψε μόνο τη διοργάνωση του κυπέλλου και όχι και αυτή του πρωταθλήματος, αφού και σε αυτό μετέχουν οι ίδιες ομάδες και φυσικά οι ίδιοι φίλαθλοι (με ή χωρίς εισαγωγικά).
Από την άλλη η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ) αδυνατεί να ταυτιστεί με την κοινή λογική της πλειοψηφίας των λογικά σκεπτόμενων φιλάθλων (ασχέτως ομάδας) που λέει ότι δε γίνεται να θέλεις να διοικείς το ποδόσφαιρο ενώ ταυτόχρονα κατηγορείσαι επίσημα για κακουργήματα σε αυτό. Και οι κατηγορούμενοι παράγοντές της αρνούνταν (και αρνούνται) να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους μέχρι να τελεσιδικήσουν οι υποθέσεις τους, απαντώντας ότι εκλέχθηκαν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και ότι δεν υπάρχει καταδίκη αλλά μόνο κατηγορία.
Ο Σταύρος Κοντονής «πατώντας» πάνω σε αυτή την άρνηση, αρνείται με τη σειρά του να επιτρέψει την επανέναρξη του κυπέλου «όσο δεν προχωρά η αυτοκάθαρση στην ΕΠΟ», και η τελευταία καλεί το «ιππικό», δηλαδή την UEFA να τραβήξει το αυτί του Σταύρου Κοντονή, όπως έχει κάνει στο παρελθόν και σε άλλους υφυπουργούς Αθλητισμού (Ορφανός, Φλωρίδης κ.λπ.) που «τόλμησαν» να πάνε κόντρα στο «αυτοδιοίκητο» της ομοσπονδίας.
Η UEFA πράγματι έρχεται και αρχίζει τις απειλές περί αποκλεισμού των συλλόγων και της Εθνικής από κάθε διεθνή διοργάνωση, ο Κοντονής δεν κάνει πίσω, ξεκινά ένα «chicken game» ανάμεσα σε ΕΠΟ – UEFA και Κοντονή για το ποιός θα υποχωρήσει πρώτος μπροστά στο «πολιτικό κόστος» του αποκλεισμού των συλλόγων από την Ευρώπη, αλλά και ποιός θα καταφέρει να ρίξει στον άλλο τις ευθύνες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και τελικά γίνεται μια συμφωνία για τον τελικό του κυπέλλου και αποφεύγεται το ποδοσφαιρικό Grexit.
Όμως η ΕΠΟ θεώρησε προφανώς ότι η συμφωνία (στην οποία συμμετείχε και αυτή) της έριχνε το «γόητρο» και αποφάσισε να μην την τηρήσει στο σκέλος που αφορούσε στον ορισμό του βοηθών του διαιτητή του τελικού.
Έτσι ξεκινά ένα νέο «chicken game» ανάμεσα σε ΕΠΟ και Κοντονή με την απειλή του ποδοσφαιρικού Grexit να επανέρχεται, η ΕΠΟ ξαναπαίζει το «χαρτί» της UEFA, μόνο που αυτή τη φορά το χαρτί αποδείχτηκε… μουντζούρης, καθώς η UEFA είπε και αυτή το αυτονόητο, ότι πρέπει δηλαδή να τηρηθούν όσα συμφωνήθηκαν, και έτσι η EΠΟ αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
Έτσι σήμερα θα γίνει (κατά τα φαινόμενα) ο τελικός, και άσχετα με τον τελικό νικητή στο χορτάρι, ξέρουμε από τώρα ότι και οι 2 ομάδες του τελικού (όπως και οι φίλαθλοί τους) είναι ηττημένες. Διότι αφενός ο προγραμματισμός των ομάδων πήγε κατά διαόλου, και αφετέρου οι φίλαθλοι των 2 ομάδων θα στερηθούν τη δυνατότητα να δουν την ομάδα τους στο γήπεδο. Χώρια φυσικά που μετά από όλα τα παραπάνω είναι ζήτημα εάν έχει κανένας διάθεση είτε να παίξει σε αυτό το παιχνίδι, είτε και να το δει… Ο Κοντονής πάντως δήλωσε ότι δεν θα πάει καν στο γήπεδο…
Σας λένε κάτι όλα τα παραπάνω; Για σκεφτείτε το λίγο…
Ένας πολιτικός που μπορεί να διακατέχεται από καλές προθέσεις (από τέτοιες έχουμε χορτάσει…), αλλά προχωρά σε μία κίνηση που όχι μόνο δείχνει φόβο του «πολιτικού κόστους» (το οποίο η σημερινή κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν υπολογίζει) αλλά οδηγεί και σε καταστάσεις ετεροβαρούς αντιμετώπισης (αφού «τιμωρούνται» κάποιες ομάδες σε μία διοργάνωση, αλλά και κάποιες άλλες που οι φίλαθλοί τους δεν προκάλεσαν – μέχρι τότε –, ενώ παραβλέπεται το γεγονός ότι οι ίδιοι ακριβώς επικαλούμενοι λόγοι για κίνδυνο βίας υπάρχουν και στην άλλη διοργάνωση), με αποτέλεσμα να στρέψει ένα μέρος φιλάθλων εναντίον του.
Ένας επικεφαλής της ανώτατης αθλητικής Αρχής του ελληνικού ποδοσφαίρου που βαρύνεται με κακουργηματικές κατηγορίες για πράγματα που αφορούν ακριβώς στο ποδόσφαιρο, αρνείται να παραιτηθεί (έστω προσωρινά) από τη θέση του λέγοντας ότι δεν υπάρχει ακόμα καταδίκη. Σα να λέει, για παράδειγμα, ένας δάσκαλος που κατηγορείται επίσημα από τον ανακριτή για παιδεραστία, ότι πρέπει να παραμείνει στη θέση του και να συνεχίσει να διδάσκει τα παιδάκια επειδή δεν υπάρχει ακόμα καταδίκη εναντίον του…
Μία αστυνομία που αδυνατεί όχι μόνον να διατηρήσει την τάξη σε ένα γεμάτο γήπεδο με όχι άσχημες συνθήκες ασφαλείας, αλλά εκφράζει αμφιβολίες για τη διατήρηση της τάξης ακόμα και με… 300 ανθρώπους στις κερκίδες (επειδή… «μπορεί απέξω να μαζευτούν φίλαθλοι και να έχουμε επεισόδια»)…
Μια δικαστική εξουσία που αδυνατεί να ζητήσει το αυτονόητο, δηλαδή να λειτουργήσουν άμεσα όλες οι κάμερες ασφαλείας που υποχρεωτικά έχουν όλα τα γήπεδα των ομάδων της λίγκας, και το οπτικοακουστικό υλικό να πηγαίνει απευθείας στον εισαγγελέα (είτε υπάρχουν επεισόδια είτε όχι), αυτό να εξετάζεται άμεσα σε περίπτωση επεισοδίων και όσοι αναγνωρίζονται να συμμετέχουν στα επεισόδια να τους απαγορεύεται καταρχάς η είσοδό τους σε κάθε γήπεδο (γι΄ αυτό δεν υποτίθεται ότι μπήκαν τα ονομαστικά εισιτήρια;), και στη συνέχεια εάν καταδικαστούν να τους απαγορευθεί η είσοδός τους σε κάθε γήπεδο για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα…
Μήπως τα παραπάνω σας θυμίζουν τις παθογένειες της πολιτικής μας ζωής, όπου ακριβώς επιδιώκεται το μεγαλύτερο επικοινωνιακό όφελος με το λιγότερο πολιτικό κόστος, αδιαφορώντας συνήθως για την ουσία;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο… Πολλά όμορφα και βαρύγδουπα λόγια λέγονται (αυτό που μου έρχεται στο μυαλό τώρα είναι το «προτιμώ να είμαι χρήσιμος παρά αρεστός»), αλλά όλα τελικά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: επικοινωνιακό όφελος χωρίς πολιτικό κόστος. Και ποιός νοιάζεται τώρα για την ουσία… Και για τη μπάλα…
Άντε και με τη…νίκη…
