Λίγες μέρες πριν την κάλπη, λίγες σκέψεις για την εκλογική διαδικασία:
Σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, εκλέγουμε τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο, οι οποίοι θα μας εκπροσωπούν, θα νομοθετούν για εμάς και θα ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία. Έτσι, σε έναν ιδανικό κόσμο, το κριτήριο με το οποίο τους εκλέγουμε θα ήταν το ποιοί είναι κατάλληλοι και ικανοί να φέρουν εις πέρας την δουλειά αυτή. Ποιοί δηλαδή έχουν τις γνώσεις, παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις και έχουν άποψη για το προς τα πού πρέπει να κινηθεί η χώρα.
Ο κόσμος μας φυσικά δεν είναι ιδανικός. Έτσι, ελάχιστοι ψηφίζουν με την ψυχρή αυτή λογική της εκλογής αντιπροσώπων. Άλλοι ψηφίζουν επιτυχημένους ηθοποιούς που τους ξέρουν από κάποιο αγαπημένο τηλεοπτικό σήριαλ, άλλοι κάποιον γνωστό γνωστού που υποσχέθηκε να διορίσει/διευθετήσει/μεσολαβήσει υπέρ μας. Άλλοι ψηφίζουν όμορφους και όμορφες, άλλοι πείθονται από επαγγελματίες παραμυθάδες, άλλοι κάνουν το χατήρι κάποιου.
Ειδικά στα τελευταία χρόνια της κρίσης, που πολύς κόσμος πέρασε απότομα από μια απολιτίκ στάση ζωής στη βίαιη πολιτικοποίηση, τα κριτήρια διευρύνθηκαν: ψηφίζονται υποψήφιοι που λένε πόσο πολύ συμπονούν τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους άστεγους, χωρίς να λένε όμως τι θα κάνουν για να τους ανακουφίσουν, άλλοι που λένε παραμύθια για ανύπαρκτες εναλλακτικές λύσεις, άλλοι που δηλώνουν ευθαρσώς ότι θέλουν να εκλεγούν για να σπάσουν κεφάλια και άλλοι που είναι τόσο καταφανώς γελοίοι, ώστε ψηφίζονται μόνο και μόνο για να γελάμε στις αναμεταδόσεις της Ολομέλειας της Εθνικής Αντιπροσωπείας.
Δεν λέω, όλα αυτά τα κριτήρια στο παιχνίδι είναι. Και η ψήφος διαμαρτυρίας, και η τιμωρητική, και η συναισθηματική. Σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία όλα αυτά υπάρχουν. Με απόγνωση όμως παρατηρώ να διογκώνεται αυτού του είδους η ψήφος, ενώ η χώρα βρίσκεται, οικονομικά και πολιτικά, στο χείλος της καταστροφής.
Το ότι μια κυβέρνηση εξελέγη με το παραμύθι της εύκολης εναλλακτικής στα «ανάλγητα μνημόνια» και αναγκάστηκε σε επτά μόλις μήνες να παραδεχτεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, να υπογράψει νέο, επώδυνο πρόγραμμα και να παραιτηθεί πριν προλάβει να γίνει αντιληπτό στους πολίτες ότι κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους, θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις. Τα οικονομικά δεδομένα είναι τόσο οριακά, το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί τόσο πιστά και η ανάγκη για βαθιές μεταρρυθμίσεις γίνεται τόσο επιτακτική, που το μόνο κριτήριο της ψήφου μας θα έπρεπε να είναι το «ποιός μπορεί να κάνει την δουλειά». Ποιός μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση, ποιός μπορεί να φέρει επενδύσεις και δουλειές, ποιός μπορεί να μας κρατήσει στον δυτικό πολιτισμό. Δεν είναι η ώρα να ψηφίσουμε ούτε τραμπούκους, ούτε ημίτρελους, για να γελάμε όταν οι μεν πλακώνονται στο ξύλο ή οι δε αγορεύουν από το βήμα της βουλής.
Δεν έχω σκοπό να πω ποιοί κατά τη γνώμη μου είναι αυτοί. Θα ήθελα απλώς να πείσει ο καθένας τους γύρω του να ψηφίσουν με αυτό το κριτήριο: ποιός μπορεί να κάνει την δουλειά. Εν προκειμένω, να εφαρμόσει το πρόγραμμα! Γιατί είναι εντελώς παράλογο να πιστεύει κανείς ότι το να νομοθετεί ο τρελός και ο τραμπούκος δεν θα επηρεάσει τις ζωές μας. Ακριβώς όπως είναι απίθανο να κατουράς στη θάλασσα και να μην το βρεις στο αλάτι.
