της Μαρίας ΛΑΖΑΡΙΜΟΥ*
Άνευρο, βαρετό, κουραστικό, σχεδόν περιττό -πλην ελαχίστων στιγμών-το πολυαναμενόμενο χθεσινό debate απογοήτευσε τους πάντες: πολιτικούς, δημοσιογράφους, αλλά προπάντων τους τηλεθεατές. Τους ταλαιπωρημένους πολίτες αυτής της χώρας, που ξενύχτισαν χωρίς να γίνουν κατάτι σοφότεροι.
Έξι χρόνια μετά την τελευταία τηλεμαχία, φάνηκε πως και σ’αυτόν τον τομέα αντί για μπροστά, πηγαίνουμε πίσω! Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη χώρα στην οποία θα στηνόταν μια τέτοια τηλεοπτική δήθεν αντιπαράθεση. Την παρακολούθησα από επαγγελματική διαστροφή και αναγκαιότητα! Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα. Η χώρα σε απόγνωση και οι πολιτικοί αρχηγοί μονολογούσαν άσκοπα. Άχρωμοι, υποτονικοί, βαρετοί. Άλλα τους ρωτούσαν, άλλα απαντούσαν. Ο καθένας το ποίημά του, που το απήγγειλε ως επί το πλείστον ανέμπνευστα και όχι πειστικά. Κανείς, εκτός από αρκετές στιγμές ο Σταύρος Θεοδωράκης, δεν κατάφερε να ξεχωρίσει, να μας εκπλήξει με κάτι φρέσκο, με κάτι το ηγετικό!
Ας τους πάρουμε λοιπόν με τη σειρά που απάντησαν στην πρώτη ερώτηση:
Αλέξης Τσίπρας
Που πήγε εκείνο το λαμπερό, συμπαθητικό, ενθουσιώδες, οραματικό παλληκάρι που μάγεψε όσους μάγεψε το Γενάρη…
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, ήταν η απάντηση στην πρώτη ερώτηση. Σφιγμένος, αποπροσανατολιστικός, κουρασμένος, συχνά θυμωμένος και επιθετικός (π.χ. στο ελεύθερο θέμα). Προσπάθησε να επενδύσει στις καλές προθέσεις και τη μεγάλη προσπάθεια. Στο κλείσιμο μου έβγαλε μια εικόνα κουρασμένου, πικραμένου, καλοπροαίρετου μικρού ήρωα. Επένδυσε στην αναμφισβήτητη υπέρ του θετική προδιάθεση… που – παρά τη χαρακτηριστική τελευταία του αυτάρεσκη κίνηση προς τα πίσω, του τύπου «Ααααα! Τα κατάφερα…» – δε νομίζω ότι πείθει πια.
Βαγγέλης Μεϊμαράκης
Επί της ουσίας ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας στην πρώτη απάντηση – που δημιουργεί και την σχεδόν καθοριστική πρώτη εντύπωση – ήταν πιο πιστευτός. Απάντησε επί πραγματικών διακυβευμάτων (ανάπτυξη, εισφορές). Και κάπως έτσι συνέχισε ως προς το περιεχόμενο. Σωστός, ρεαλιστής, υπεύθυνος, χαμηλών τόνων, συναινετικός. Πλην όμως… υποτονικός. Δεν ήταν ο εαυτός του, τουλάχιστον στην αρχή και μέχρι το ελεύθερο θέμα, οπότε φάνηκε σα να τον ξαναβρήκε. Δεν επέδειξε την αμεσότητα που ενίσχυσε σημαντικά τη δημοτικότητα του ίδιου και ανέβασε τη συσπείρωση του κόμματός του. Εμφανίστηκε κάπως αποστασιοποιημένος, σα να φοβόταν το λάθος. Ποιος σας φόβισε κύριε Πρόεδρε της Ν.Δ; Γιατί δεν υποστηρίξατε τόσο αποτελεσματικά όπως συνηθίζετε το μήνυμα ντομπροσύνη και σταθερότητα;
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Σε γενικές γραμμές ως προς την εμφάνιση ήταν εντάξει. Και ο πιο «on message» που λέμε στη γλώσσα της επικοινωνίας: Αντιμνημόνιο – Έξω από την Ευρωζώνη – Δραχμή. Μ’άλλα λόγια «το βιολί του», ο ήχος του οποίου δεν διασκεδάζει πια κανέναν! Επανέλαβε αρκετές φορές πως υπάρχει λύση εκτός μνημονίων και ευρώ, όμως δεν μας την εξήγησε ούτε χτες, ούτε και μας την έχει εξηγήσει ποτέ… Άρα μήπως δεν υπάρχει;
Σταύρος Θεοδωράκης
Ενώ ξεκίνησε κάπως αμήχανα, στην πορεία ανέπτυξε μια εξαιρετικά καλή παρουσία. Μεταρρυθμιστής, πειστικός, γεφυροποιός, ήρεμος, αρκετά εγκεφαλικός, κάτι που –δυστυχώς – έχει μικρό appeal στη μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Χρησιμοποίησε “sound bites” (πιασάρικες λέξεις/εκφράσεις, π.χ.σαμποτέρ… χειροκροτητές… πρώτη φορά σοβαρά…). Μας μιλούσε για το αυτονόητο. Κατά τη γνώμη μου ήταν αυτός που κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Δημήτρης Κουτσούμπας
Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πολύ καλός ως προς την εμφάνιση. Πλην όμως τόσο η εμφάνιση, όσο και το περιεχόμενο αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό.
Πάνος Καμμένος
Ξεκίνησε άνετος και πιο συγκαταβατικός απ’ότι συνήθως.Εμφανιστηκε ήρεμος, συγκροτημένος, πειστικός, ρεαλιστικός…ακόμα κάπου κάπου και λίγο αμυντικός. Μέχρι που τόχασε όλο αυτό που προφανώς του είχαν διδάξει σαν στυλ στα «φροντιστήρια» και ξανάρχισε τα δικά του.
Φώφη Γεννηματά
Ξεκίνησε λίγο «ξύλινη». Συγκαλυμμένα αγχωμένη. Λίγο «παραπονιάρα», κάτι που μπορεί να προκαλέσει συμπάθεια. Εστίασε πάνω στην εμπειρία και τη γνώση, επενδύοντας στη σοβαρότητα που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ επί Ευ. Βενιζέλου με προσωπικό, πολιτικό και κομματικό κόστος. Αρχικά ήταν λίγο αμυντική, μετά πήρε τα πάνω της με σωστές τοποθετήσεις (π.χ. νοικοκύρεμα, ανάδειξη της γυναικείας υπόστασης). Στο κλείσιμό της ήταν στην καλύτερη στιγμή της: εμπνευστική, οραματική, με γνήσιο call to action.
Κλείνοντας, δυο λόγια για τη διαδικασία και τους κανόνες. Και πάλι δεν είδαμε διάλογο, παρ’ όλη την τάση που το ήθελε πολύ και παρ’ ολίγο να εκτροχιάσει το πλατό… Άσκοπη κατασπατάληση χρόνου και εκνευριστικές παρεμβάσεις του συντονιστή. Ελπίζω τόσο οι πολιτικοί αρχηγοί και τα επιτελεία τους, όσο και οι δημοσιογράφοι να πήραν τα μαθήματά τους και τη Δευτέρα, στο γνήσιο debate ανάμεσα στους δύο μονομάχους, να μην πλήξουμε και να μη θυμώσουμε τόσο!
