της Μαρίας DAWKINSON
Λευκές μέρες για τα σχολεία. Πολιτισμένα ευρωπαϊκό ακούγεται και πολιτισμένα συγκινήθηκα. Εξελίσσεται και το εκπαιδευτικό μας σύστημα και μαζί με όλα τα άλλα δυτικοπρεπή καθιστά την όμορφη χώρα μας εφάμιλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών.
Να ξεκουραστούνε λίγο και τα παιδιά μας, μετά την ξεκούραση των Χριστουγέννων. Να πάμε πάλι διακοπές στον Παρνασσό και το Καϊμακτσαλάν να κάνουμε το ski d’ hiver μας με τα χρήματα που περίσσεψαν από τους φόρους. Να τους αγοράσουμε και κανένα tablet να περνά η ελεύθερη ώρα τους μπροστά στο πέτρινο τζάκι του σαλέ...
Σπόνσορα για ψυχοφάρμακα που μπορώ να βρώ;
Γιατί με αυτά που εισπράττω καθημερινά ως πραγματικότητα εδώ, ο Λούις Κάρολ θα έβγαζε το σουρεαλιστικό sequel "Η Αλίκη στη χώρα των θραυσμάτων" και εγώ θα έβγαζα διάγνωση "παρανοϊκή σχιζοφρένεια" αν ζούσα σε άλλη χώρα. Το καθησυχαστικό είναι ότι ζω στην Ελλάδα και για την Ελλάδα η διάγνωση είναι απλά "τάση προς ρεαλισμό".
Τι θέλω να πω;
Όταν στην Ελλάδα μιλάμε για εξευρωπαϊσμό, εννοούμε αποσπασματική αντιγραφή με σκονάκι στο πόδι, τσάτρα-πάτρα-ανκόνα και όπως μας συμφέρει (και δυστυχώς το συμφέρον για όλα όσα γίνονται είναι ως επί το πλείστον οικονομικό) με αποτέλεσμα τη δημιουργία "φρανκεσταϊνικών" μοντέλων, που κάνουν τα πρωτότυπα να κλαίνε από υπαρξιακές τύψεις.
Τι ξαναθέλω να πω;
Οι εξελιγμένες χώρες που εφαρμόζουν τις λευκές μέρες διαφέρουν από τη μαύρη νύχτα μας στα κάτωθι:
α) Έξω κάνουν καλοκαιρινές διακοπές μόνο ενάμιση μήνα (1 ½), σύν λίγες μέρες διάσπαρτες κατά τη διάρκεια ΟΛΟΥ του χρόνου, για να παίρνουν ανάσες τα παιδιά.
β) Έχουν σύνολο διακοπών δυόμιση (2 ½) μήνες το χρόνο και όχι πέντε (5)
γ) Έχουν πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές στα μουσεία και τη φύση, που ΔΕΝ τις καταργούν ελέω καθισιού, της εύκολης, οικονομικής λύσης δηλαδή.
δ) Στις διακοπές, οι γονείς και το οργανωμένο κοινωνικό πλαίσιο (δήμοι, κοινότητες) προτρέπουν τα παιδιά να περνάνε καλά προσφέροντας παράλληλα και έργο στο σύνολο -συμμετέχοντας σε ομαδικές πρωτοβουλίες για να καθαρίζουν δάση και παραλίες, να φροντίζουν τα ζώα και τους αδύναμους, κ.λπ.- μαθαίνοντάς τους έτσι ότι η εργασία είναι ΚΑΙ χαρά, ΚΑΙ ομαδικό σπορ ΚΑΙ σε φέρνει σε επαφή με συνομήλικους ΚΑΙ βοηθά στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του συνόλου. Αυτά στη Γερμανία, γιατί στις ΗΠΑ τα παιδιά από τα 15 και μετά πιάνουν part-time δουλειά για το χαρτζιλίκι τους, κατανοώντας από νωρίς την αντιστοιχία προσπάθειας και επιβράβευσης, όπως και το "αγαθά κόποις κτώνται".
ε) Φυσικά έχουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα με ύλη και μοντέλα εκμάθησης που συνάδουν με ΑΥΤΟΝ τον αιώνα που διανύουμε και δεν προκαλεί στα παιδιά ναρκοληψία.
Κοινώς, εκεί έξω με τις λευκές μέρες:
1) Δεν ταυτίζουν τη μάθηση, την καλλιέργεια και την εργασία με τη δουλεία και την αγγαρεία
2) Δε θεωρούν αυτονόητο να τους χαρτζιλικώνουν όσο είναι νέοι, για να κάνουν σχέδια πρόωρης σύνταξης εν αργομισθία, όταν μεγαλώσουν.
3) Δεν προτιμούν να καπνίζουν και να πνίγουν τη σερβιτόρα με το παθητικό κάπνισμα στις καφετέριες, αντί να πάνε να σκαρφαλώσουν κανένα βουνό.
4) Δε θα βρωμίσουν τους τοίχους και τις αυλές του άλλου, γιατί έχουν μάθει από μωρά να τις σέβονται και να τις καθαρίζουν.
5) Δε θα χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμιά τους ως δημόσιες τουαλέτες, αλλά ως σαλόνια
6) Δε θα αποστηθίζουν συνθήματα, γιατί θα σκέφτονται δικές τους θεωρίες.
Αυτά τα ολίγα για την προβολή μια επίπεδης έννοιας όπως είναι οι "λευκές μέρες" σε βάθος πεδίου. Αυτό που πιάνει όλο το δάσος. Εκείνο που περιβάλλει το δέντρο που όλοι αγαπάμε να κοιτάμε.
Σημείωση: Αξίζει να τονισθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια φαίνεται να "παγώνει" σε αυτή τη φάση.