της Μαρίας DAWKINSON
Πρόσφατα μου έμαθαν ένα παιχνίδι που λέγεται “Mονόμπουλινγκ” κι έχω γίνει φανατική παίκτρια. Το “Μονόμπουλινγκ” αντικατέστησε τα παλιά, καλά επιτραπέζια που ανέθρεψαν γενιές και γενιές. Πρόκειται για το σύγχρονο αποτραπέζιο παιχνίδι, το οποίο και αποτελεί τη φυσική εξέλιξη των επιτραπέζιων, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω.
Αν θυμάστε, παλιά όταν παίζαμε, λυσσάγαμε να αγοράζουμε σπίτια, τετράγωνα, εταιρίες υδάτων, ηλεκτρισμού, τρένα. Ο μονοφαγάς που τα τσουβάλιαζε όλα στο πέρασμά του και μονοπολούσε όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία γινόταν ο επιτραπέζιος Τραμπ, νικητής του δημοφιλέστατου παιχνιδιού και εμπνευστής ενός ευγενούς αξιακού συστήματος για μικρούς και μεγάλους (πχ. αν πέσεις στην εκκίνηση και πάρεις λεφτά στα χέρια σου εξαγοράζεις την ποινή σου και βγαίνεις από τη φυλακή. Χμ.).
Το πολύ παιχνίδι έφερε τα πάνω κάτω στην κοινωνία, γαλούχησε τραπεζιτόπουλα, ύψωσε γκόλντεν μπόι και μοίρασε μπόνους γκέημζ. Κοινώς, έκανε τα πεντοχίλιαρα πετσετάκια, για να καθαρίζουν το κραγιόν τους τα σιλικονάτα κάβερ γκερλζ και να ανάβουν τα πούρα τους οι συνοδοί τους και…namaste! Καλωσορίσατε στο επιτραπέζιο της επόμενη γενιάς, το αποτραπέζιο “Μονόμπουλινγκ”.
Στην εξελιγμένη αυτή βερσιόν του εικοστού πρώτου αιώνα έχουν έρθει λίγο τα πάνω, κάτω. Δεν έχει πλέον χαρτονομίσματα για τους παίκτες στην εκκίνηση. Αυτά εξέλειψαν με τα τελευταία που κρύφτηκαν κάτω από στρώματα και σε κάποια χωράφια για ένα άλλο παιχνίδι, το ‘κυνήγι του θησαυρού’. Τώρα, στην εκκίνηση έχει ένα μάτσο ειδοποιητήρια από την Εφορία. Ούτε σπίτια προς αγορά και πώληση έχει. Τώρα, έχει μόνο σπίτια προς αποφυγή και κατάσχεση. Οι παίκτες τα αποφεύγουν με κάθε τρόπο, γιατί αν πέσουν πάνω τους παίρνουν με το ζόρι τίτλους ιδιοκτησίας και χάνουν βαθμούς και χρόνια. Ο κάθε παίχτης έχει από μία κάρτα όπου αναγράφονται όλα τα ευαίσθητα δεδομένα του (σε εκατοστά πάντα) και το πρώην του επάγγελμα, π.χ. πρώην ιδιωτικός υπάλληλος, πρώην ψιλικατζής, πρώην διαφημιστής. Κάθε φορά που ρίχνεις ζαριά, εύχεσαι να αποφύγεις και να απομακρυνθείς όσο περισσότερο γίνεται από τη Βουλή της Εφορίας (αυτό μεταφράζεται κατά βούλησιν). Σε κάθε γύρο που έρχεται η σειρά σου, σκοπός σου είναι να χρεώνεις στο πέρασμά σου όσο περισσότερους άνεργους αντιπάλους μπορείς. Στο τέλος όλοι χρωστάνε σε όλους. Ο τσαγκάρης στη μοδίστρα, η μοδίστρα στη σπιτονοικοκυρά της, η σπιτονοικοκυρά της στον μανάβη, ο μανάβης στο σχολείο των παιδιών του, το σχολείο στους δασκάλους του κ.ο.κ. (Μόνο οι νυχούδες δεν μπορούν να παίξουν γιατί δε χρωστάνε σε κανέναν εφόσον το μανικιούρ-πεντικιούρ λύνει και δένει. Ολόκληρες γκαλερί κλείσανε και έγιναν στούντιο περιποίησης των άκρων. Συγνώμη για την μικρή παρεκτροπή, αλλά καιρό ήθελα να καταθέσω αυτή μου την παρατήρηση).
Στο “μονομπούλινγκ”, εκτός από τη Βουλή της Εφορίας πρέπει ο κάθε παίκτης να προσέχει να μην πέφτει και πάνω σε Τράπεζα (εξ’ ου και ο νέος όρος “αποτραπέζιο”). Όσοι πέφτουν, δυστυχώς χρωστάνε της Μιχαλούς και πάνε το μικρό τους πιόνι κατευθείαν στο Δρομοκαϊτειο, απ’ όπου και δε βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη.
Στο παιχνίδι νικά αυτός που χρωστάει στους περισσότερους και έχει καταφέρει να κυκλοφορεί ελεύθερος. Έχει κι άλλα μυστικά το παιχνίδι, αλλά παίζοντας σου έρχεται η όρεξη, ειδικά τώρα που δεν πολυτρώς και δεν πολυβγαίνεις.
Μια όμορφη ατμόσφαιρα είμαστε λοιπόν τα βράδια στο σπίτι. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Περνάει η ώρα ανέξοδα, άσε που παίξε-παίξε συνηθίζεις στην ιδέα. Κάτι ήξερε κι ο Μιθριδάτης.
