του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Τους τελευταίους μήνες έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των event (sic), διαγωνισμών (ξανά sic) και γενικότερα εκδηλώσεων που αφορούν τον χώρο της startup ελληνικής σκηνής και ευρύτερα ό,τι έχει να κάνει και “ακουμπά” με αυτό που λέμε νεανική επιχειρηματικότητα.
Αφορμή του κειμένου αυτού, είναι προφανώς ο μεγάλος αριθμός όλων αυτών των εκδηλώσεων, η αιτία όμως είναι η προ ημερών συνάντηση του γράφοντος με ισχυρό οικονομικό παράγοντα της οικονομικής ζωής της χώρας ο οποίος εξέφρασε τον προβληματισμό του σχετικά με το πλήθος των εκδηλώσεων αυτών.
Σίγουρα υπάρχει αντίλογος και είναι αναμφίβολα ισχυρός και δίκαιος, καθώς αυτό που προτάσσουν οι υποστηρικτές και οι διοργανωτές των εκδηλώσεων αυτών είναι το γεγονός ότι όλα αυτά δεν αποτελούν απαραίτητα αρνητικά δεδομένα, καθώς έτσι αναδεικνύεται η δυναμική της ελληνικής startup σκηνής.
Το πρόβλημα όμως δεν έχει να κάνει με το “προϊόν” (εδώ μπαίνει το πρώτο μέλι), αλλά με τα “υλικά” (εδώ μπαίνει το δεύτερο μέλι) τα οποία – λόγω του μεγέθους της χώρας – ανακυκλώνονται με αποτέλεσμα η “γεύση” (εδώ μπαίνει η τηγανίτα) στο τέλος να είναι η ίδια και αυτό σίγουρα δεν είναι θετικό στοιχείο.
Πριν λίγους μήνες ο γράφων είχε γράψει για τους “aetonixides” που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το “μπουμ” της ελληνικής startup σκηνής και αναμφίβολα το πλήθος των εκδηλώσεων αυτών προσφέρει πρόσφορο πεδίο “δράσης”.
Το ζητούμενο για όλους και κυρίως για τους επενδυτές που είναι εξάλλου και ο βασικός “στόχος” των startupers (είτε έχουν κάνει το πρώτο βήμα, είτε ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της ιδέας) είναι η αποτελεσματικότητα και ως εκ τούτου η παρουσία των ίδιων – σε ποσοστό 80% – ανθρώπων σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις είναι επίσης ένα στοιχείο που δεν αξιολογείται θετικά από τους επενδυτές που κρατούν την “μπαγκέτα” (βλέπε πορτοφόλι).
