του Παναγιώτη Μαρκέτου
Δυστυχώς στην χώρα μας θεωρούμε πως κάθε θέμα είναι μοναδικό, αυθύπαρκτο, καθετοποιημένο, περίπου αποκομμένο από την υπόλοιπη καθημερινότητα και εν γένει λειτουργία του κοινωνικού συνόλου.
Βέβαια, στην πράξη αποδεικνύεται πως τα πάντα είναι αλληλένδετα, τα οποία αλληλοεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται, οδηγώντας σε καταστάσεις πέραν πάσης λογικής και με έντονα αρνητικό πρόσημο στην πορεία εξέλιξης της κοινωνίας. Και συνήθως αυτό συμβαίνει συντομότερα παρά αργότερα…
Πέρα από τους γρίφους και τις σκέψεις, βρίσκονται τα σκουπίδια. Ξέρετε, αυτά τα οποία δεν θέλουμε, ουδείς εξετάζει την πορεία που ακολουθούν αφού τα απορρίψουμε εντός των άπλυτων, ευρισκόμενα σε πεπερασμένη θερμοκρασία βρασμού και με… χάσκοντα καπάκια μεταλλικών κάδων και φυσικά κανένα πρόσωπο και καμία τοποθεσία δεν επιθυμεί να ασχοληθεί στα σοβαρά όσο και αποτελεσματικά με αυτά.
Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία κάποιος τολμήσει να εκφράσει την πρόθεση, που να φτάσει και στην σκέψη, για την υλοποίηση ενός πλάνου ή σχεδιασμού που θα αφορά στην δημιουργία σύγχρονων εγκαταστάσεων, μέσω των οποίων θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα της αποκομιδής, μεταφοράς και διαχείρισης των σκουπιδιών, τότε αυτομάτως υπεισέρχεται στα… μαύρα κατάστιχα κάθε πιθανού και απίθανου δικτατορίσκου που θεωρεί πως έχει την δικαιοδοσία να αποφασίζει για το καλό όλων. Δηλαδή, για το δικό του, στην ουσία!
Ακολουθεί η… γνωστή πεπατημένη, με διαμαρτυρίες επί διαμαρτυριών, μονόπλευρα όσο και κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, εμφάνιση του γνωστού «ευαίσθητου» ασκεριού, προσφυγές στην δικαιοσύνη, σαμποτάζ, bullying, ακραίες πράξεις αντίδρασης, ακόμη και βιαιοπραγία.
Αποτέλεσμα; Όπως λένε και οι στίχοι του γνωστού άσματος «Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Βέβαια, στο μεσοδιάστημα από τις χωματερές -που κατά πως φαίνεται είναι αποδεκτές όσο και… οικολογικές, από τους ευκαιριακούς ευαίσθητους- ενίοτε ξεπηδούν πυρκαγιές που λ.χ. καταστρέφουν το 25% του πρασίνου της Ελαφονήσου. Και βλέπουμε…
Στο μεσοδιάστημα, το 1999 σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι, σε μια συνοικία, ανατολικά, αλλά εντός του αστικού ιστού, λειτουργούσε ένα εργοστάσιο διαχείρισης σκουπιδιών, με την παραγόμενη ενέργεια του οποίου τροφοδοτούνταν με θέρμανση η ευρύτερη περιοχή. Δεν γνωρίζω εάν αυτό γινόταν δωρεάν ή σε πιο ανταγωνιστικές τιμές, ωστόσο αποτελεί μια λεπτομέρεια που διευθετείται. Μιας και ο λόγος για λεπτομέρειες, προσέξατε πως αυτό έλαβε χώρα πριν από δύο δεκαετίες;
Δυστυχώς, όσο αντιλαμβανόμαστε τα πάντα τριγύρω μας ως φέουδο και τσιφλίκι, προτάσσοντας ιδεοληψίες και γενικευμένες θεωρίες δίχως κάποια βάση, που δεν επιθυμούμε να αλλάξουν ούτε κατ’ ελάχιστον, ο κίνδυνος, το τέλμα και η οπισθοδρόμηση πρέπει να θεωρούνται ως δεδομένα.
Η αλλαγή δεν προκύπτει ως εκ δια μαγείας, ούτε επέρχεται με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά πρωτίστως εκκινεί από εμάς τους ίδιους και το σκεπτικό που μας διακρίνει και ακολουθεί.
Άραγε, βλέπουμε αυτό που υπάρχει ή αυτό που σκεφτόμαστε;
Υγιαίνετε!
