Σε 20 μέρες από σήμερα, οι Ευρωπαίοι πολίτες θα κληθούν να εκλέξουν tους αντιπροσώπους τους για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ήδη το Facebook έχει στήσει “αρχηγείο” στο Δουβλίνο μέσα από το οποίο προσπαθεί να ελέγξει τις πολιτικές διαφημίσεις που κυκλοφορούν στην πλατφόρμα του και να “κατεβάζει” αυτές που παραβιάζουν τις αρχές λειτουργίας του.
Από την μία, η προσπάθεια του Facebook είναι “αξιοθαύμαστη”, καθώς προσπαθεί να φιλτράρει τα Fake News και τα μηνύματα μίσους, αλλά και να αποτρέψει την παραπληροφόρηση που μπορεί να οδηγήσει σε επηρεασμό της ψήφου, κάτι που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για το κοινωνικό δίκτυο στις αμερικανικές εκλογές του 2016. Όσο σωστές όμως μπορεί να είναι οι προθέσεις του Facebook και κάθε πλατφόρμας, τόσο από την απέναντι μεριά γεννιούνται απορίες και προβληματισμοί για το που είναι αυτό το όριο και τι ακριβώς ελευθερίες δίνονται σε μια ιδιωτική εταιρεία για να ελέγξει την πληροφόρηση που φτάνει στα μάτια των χρηστών του.
Με άλλα λόγια, ποιος ελέγχει το Facebook;
Οι κυβερνήσεις έχουν θεσπίσει ένα σωρό κανόνες για να ελέγξουν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να λειτουργεί το Facebook όμως αυτό δεν διασφαλίζει πως αυτό θα λειτουργήσει όπως ακριβώς προβλέπεται στα χαρτιά. Και για τα προσωπικά δεδομένα υπάρχουν κανόνες, όμως αυτό δεν εμπόδισε την κλοπή εκατομμυρίων στοιχείων.
Και φυσικά υπάρχει και το μεγάλο ζήτημα της εκχώρησης δικαιωμάτων σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία έχει το δικαίωμα να λογοκρίνει και να ελέγχει το τι βλέπουμε και το τι διαβάζουμε. Σίγουρα, η πλατφόρμα είναι δική της και αυτή αποφασίζει, όμως από τη στιγμή που η πλατφόρμα αυτή αποτελεί το κεντρικό σημείο συνάντησης της εποχής μας, τότε και ο τρόπος αντιμετώπισης θα πρέπει να είναι διαφορετικός. Φυσικά θα πρέπει να μπαίνει ένα φίλτρο σε ότι δημοσιεύεται, όμως ποιο είναι αυτό το φίλτρο και ποιος ορίζει πόσο μεγάλο θα είναι; Ποιος αποφασίζει τι θα περνάει από μέσα και πως; Βάση ποιας ατζέντας λειτουργεί;
Και αν αύριο το πρωί κάποιος αλλάξει τα φίλτρα χωρίς να θεωρήσει υποχρέωση του να με ενημερώσει; Αν αύριο τα μέσο και μια κεντρική κυβέρνηση αποφασίσουν τι θα πρέπει να βλέπω, τι θα πρέπει να μαθαίνω και από που θα έρχεται η πληροφόρηση μου; ποιος με προστατεύει από αυτό; Και πως θα το ξέρω; Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτό ήδη συμβαίνει και αν και σε μερικό βαθμό το βλέπω να συμβαίνει γύρω μου, δεν πιστεύω πως είναι τόσο έντονο και τόσο σημαντικό από όσο θέλουν να το παρουσιάζουν. Θα μπορούσε να γίνει όμως. Θα μπορούσε ένα μέσο να έχει πρόσβαση στην πληροφόρηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ή καλύτερα, δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν σαν πηγή πληροφόρησης τους ένα μέσο.
Το οποίο, δέχομαι για χάρη της κουβέντας, πως σήμερα έχει ανιδιοτελείς σκοπούς και ευγενή κίνητρα για να με προστατεύσει.
Αύριο; θα έχει τα ίδια κίνητρα αύριο;
