Σήμερα θα προσπαθήσουμε να λύσουμε μαζί ένα πρόβλημα: Έστω ότι κάπου στον κόσμο βγήκε ένα καινούργιο πρότυπο, ISO ή κάτι αντίστοιχο, όμως οι ελληνικές επιχειρήσεις αρνούνται πεισματικά να το αποκτήσουν. Οι λόγοι που προβάλουν είναι ότι (α) είναι ακριβό (μιλάμε για κόστος 10-15.000 Ευρώ, από τα οποία 2.000 είναι τα τέλη του οργανισμού και περίπου 10.000 είναι η αμοιβή του, αλλοδαπού, συμβούλου), και (β) ότι έτσι ή αλλιώς δεν τους χρειάζεται επειδή και χωρίς αυτό μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους.
Τώρα, έστω ότι ο υπουργός ανάπτυξης θέλει να το αλλάξει αυτό και να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις να αποκτήσουν επιτέλους αυτό το πρότυπο. Τα κίνητρά του δεν έχουν σημασία, μπορεί να είναι οτιδήποτε από το καλό της χώρας μέχρι να την πει στους Ευρωπαίους ομολόγους του που του κάνουν πλάκα κάθε φορά πόσο λίγα τέτοια πρότυπα έχει η Ελλάδα.
Η ερώτηση είναι, τι πρέπει να κάνει ο υπουργός ανάπτυξης;
Έτσι όπως εγώ το σκέφτομαι, οφείλει να ξεκινήσει από το (β). Πρέπει δηλαδή να βρει τρόπους να κάνει το πρότυπο απαραίτητο στον μέσο Έλληνα επιχειρηματία. Τέτοιοι τρόποι μπορεί να υπάρξουν, αν για παράδειγμα το κάνει δείκτη για τη λήψη επιδοτήσεων, χορηγήσεων κλπ. Ή, για τη συμμετοχή σε διαγωνισμούς του Δημοσίου. Ή, ακόμα καλύτερα, αν δώσει φορολογικά κίνητρα (αξιολογώντας πως λειτούργησαν άλλα, παλαιότερα). Για να πείσει, δηλαδή, ο υπουργός μας πρέπει να κάνει το πρότυπο κριτήριο για ευνοϊκότερη μεταχείριση από το ελληνικό Δημόσιο – άλλο καλύτερο όπλο δεν έχει.
Αφού θα είχε κάνει το πρότυπο απαραίτητο, ή έστω επιθυμητό, τότε ο υπουργός μας θα κοιτούσε να λύσει και το (α), δηλαδή το κόστος απόκτησής του. (Για μένα αυτό είναι
πρόφαση, μια μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση μπορεί να αντέξει 10-15 χιλ. επιπλέον έξοδο, αλλά ας είναι.) Εδώ το προφανές άμεσο μέτρο θα ήταν η απευθείας επιδότηση μέρους του κόστους αυτού – αν έπαιρναν πίσω τα μισά ή έστω το ένα τρίτο από τη δαπάνη τους οι επιχειρήσεις θα αντιμετώπιζαν το θέμα αλλιώς. Έτσι ή αλλιώς έξοδο είναι γι αυτές.
Σε βάθος χρόνου, αφού η άμεση επιδότηση θα έπαυε, θα έβλεπα προφανώς και την εκπαίδευση Ελλήνων συμβούλων, ώστε και το κόστος απόκτησης κάπως να μειωθεί και τα χρήματα να μην φεύγουν έξω (κάτι που δεν είναι και προς θάνατον, στην καλύτερη μιλάμε για αγορά λίγων εκατομμυρίων ετησίως, με κάθε νέο iPhone μας φεύγουν περισσότερα…).
Αν κανείς έχει κάτι καλύτερο ή διαφορετικό να προτείνει, στη διάθεσή σας – κουβέντα κάνουμε.
Σε κάθε περίπτωση νομίζω πως όλοι(;?;) μας θα συμφωνούσαμε ότι η λύση στο παραπάνω πρόβλημα ΔΕΝ είναι η δημιουργία μιας νέας ακαδημίας εκπαίδευσης συμβούλων. Κάτι τέτοιο λογικά θα ερχόταν στο τέλος της διαδρομής, μετά από όλα τα προηγούμενα στάδια.
Ή, με άλλα λόγια, ξεκινώντας ο υπουργός μας με την εκπαίδευση συμβούλων για μια ανύπαρκτη αγορά βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο.
Ωραία, επομένως, αν στα παραπάνω αντικαταστήσετε το “πρότυπο” με τα διεθνή διπλώματα ευρεσιτεχνίας (ευρωπαϊκό και US) τότε θα έχετε καταλάβει τι ακριβώς έκανε ο
υπουργός ανάπτυξης της Ελλάδας μόλις πριν λίγες μέρες, με την ίδρυση Ελληνικής Ακαδημίας Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας.
ΥΓ – Το σημερινό σημείωμα για τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας είναι και επετειακό, επειδή αυτές τις μέρες (15 Απριλίου 2019) ξεκίνησε, για πρώτη φορά, η ηλεκτρονική κατάθεση αιτήσεων για διπλώματα ευρεσιτεχνίας στην Ελλάδα. Με το καλό!!!
