του Γιάννη Διονάτου
Εχθές το μεσημέρι βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην περιοχή της Ομονοίας και χρειάστηκε να “σηκώσω” ένα μικρό από κάποιο ATM. Ωστόσο δεν υπήρχε διαθέσιμο ATM από την συγκεκριμένη περιοχή έως αυτή του Κολωνακίου που όλα έδειχναν να λειτουργούν κανονικά.
Σε ερώτηση μου, “που θα βρω κάποιο ATM”, μια κυρία της περιοχής μου είπε, χαμογελώντας “δεν θα βρεις κανένα ATM εδώ λόγο της πορείας”.
Για να είμαι ειλικρινής εκείνη της ώρα το κέντρο ήταν ήρεμο και τίποτα δεν έδειχνε τι θα επακολουθήσει. Τώρα στο πρόσωπο μου δίπλα βάλτε έναν άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας από την δική ή κάποια μητέρα με ένα μικρό ή κάποιο άνθρωπο με κινητικά προβλήματα. Τι θα έκανε ή τι θα έπρεπε να κάνει; Για να μην μιλήσουμε για κάποιο τουρίστα που άκουγε κάτι ανάλογο! Όλοι λοιπόν εκείνη την ώρα ετοιμάζονταν για την “μάχη” και κανείς δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει.
Έτσι φτάσαμε το βράδυ να παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση την πρωτεύουσα, αλλά και άλλες πόλεις της χώρας να παραδίνονται στις ορέξεις των αναρχικών. Γιατί αγαπητοί φίλοι, δεν μπορώ να δεχθώ ότι οι άνθρωποι αυτοί που ως σκοπό έχουν μονάχα την καταστροφή λογίζονται ως διαδηλωτές.
Δυστυχώς φαίνεται πως ως κοινωνία έχουμε “παραδώσει” τα “όπλα”, τα “όπλα” της κοινής λογικής, τα “όπλα” της συμμετοχής σε όποια αντίδραση σε αυτόν τον παραλογισμό που ζούμε τα τελευταία χρόνια και έχουμε συνηθίσει να τον παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση λες και πρόκειται για κάποιο τηλεοπτικό σήριαλ!
