του Γιάννη Διονάτου
Μπορεί οι περισσότεροι εξ ημών να συμφωνούμε – χωρίς κάποιο προφανή λόγο – με την άποψη που θέλει τις μεγάλες επιχειρήσεις του εξωτερικού να διαθέτουν το «Άγιο Δισκοπότηρο» και πως ότι κάνουν σωστό και μόνο αυτές μπορούν να διαθέτουν το «Αλάθητο του Πάπα».
Ωστόσο η πραγματικότητα έχει δείξει πως αυτό και σωστό δεν είναι και προπάντων δεν είναι δίκαιο για τις ελληνικές επιχειρήσεις που συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στην εγχώρια επιχειρηματική σκηνή «ποντάροντας» πολλές φόρες ακόμη και την ύπαρξη τους στην «εμμονή» τους να επενδύουν στην Ελλάδα. Ας το σκεφτούμε αυτό.
Την ίδια στιγμή όμως οι ελληνικές επιχειρήσεις – ειδικά αυτές που δραστηριοποιούνται στους κλάδους της τεχνολογίας και της ευρύτερης λιανικής – φαίνεται πως διαθέτουν ένα πλεονέκτημα το οποίο κάποιοι θα το χαρακτήριζαν και ως «πλεονέκτημα επιβίωσης», απέναντι στους επίδοξους «μνηστήρες» του εξωτερικού που θα επιθυμούσαν να εισέλθουν στην ελληνική αγορά.
Το πλεονέκτημα αυτό λοιπόν φαίνεται πως κρύβεται στο «μέγεθος» της ελληνικής αγοράς – οικονομίας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει συρρικνωθεί, ενώ τα περιθώρια ανάπτυξης είναι συγκεκριμένα και σε κάποιες (αν όχι σε όλες) προς το παρών περιορισμένα. Σύμφωνα λοιπόν με όλες τις ενδείξεις, αλλά και τις εκτιμήσεις, αναλυτών, αλλά και παραγόντων της αγοράς, πολλοί είναι εκείνοι οι επιχειρηματική κολοσσοί του εξωτερικού που θα ήθελαν να έρθουν και να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα, αλλά το κόστος της επένδυσης με τα προσδοκώμενα έσοδα είναι – σε αυτή τη φάση – δυσανάλογα και δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση μιας τέτοιας κίνησης.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν οι ελληνικές επιχειρήσεις διαθέτουν ένα πλεονέκτημα, το οποίο κάποιοι το ονομάζουν «επιβίωσης» και κάποιοι άλλοι «προσαρμογής» και βελτίωσης της θέσης τους ενόψει μιας πιθανής «εισβολής» στο μέλλον από επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως επί παραδείγματι η Amazon.
