του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη*
Στο προ μηνός άρθρο μου για την υπόθεση ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ – http://goo.gl/qLGkiK – είχα κλείσει με το εξής συμπέρασμα: “Αποφύγαμε μια μεγάλη καταστροφή. Το κόστος είναι επίσης μεγάλο, αλλά ελέγξιμο και αποσβέσιμο. Ο πτωχευτικός κώδικας πρέπει να γίνει ακόμη πιο ευέλικτος ώστε οι περιπτώσεις πτωχεύσεως, εξυγιάνσεως η αναβιώσεως να περαιώνονται σε πολύ σύντομους χρόνους προς όφελος όλων! Ακόμη σημαντικότερο είναι να υπάρχουν τα απαραίτητα χρηματοπιστωτικά εργαλεία, διαθέσιμα σε όλους και όχι μόνο σε όσους είναι “Too Big to Fail“! Αλλά, περί αυτών στο επόμενο κείμενό μου”.
Σήμερα, τηρώντας το λόγο μου, θέλω να αναφερθώ σε στα χρηματοπιστωτικά εργαλεία που πρέπει να συμπληρώσουν το όποιο νομικό πλαίσιο, είτε αυτό εντάσσεται στον πτωχευτικό κώδικα (όπως το άρθρο 99) είτε πρόκειται για “ad hoc” ρύθμιση λόγω των μη εξυπηρετούμενων δανείων (non-performing loans), γνωστότερα ως κόκκινα δάνεια.
Στην πραγματικότητα, δεν έχω να πω κάτι καινούργιο ή πρωτότυπο. Μάλλον το αυτονόητο θέλω να υπενθυμίσω: σε όλες τις προηγμένες οικονομίες, δηλαδή τις δυτικές, μαζί με το νομικό πλαίσιο – όχι ίδιο σε κάθε χώρα – υπάρχει μια ολόκληρη αγορά χρηματοπιστωτικών εργαλείων, κατάλληλων για την ταχεία και αποδοτική αναδιάρθρωση επιχειρήσεων, μάλιστα με τρόπο τέτοιο ώστε το κόστος να το αναλαμβάνουν -οπωσδήποτε- και οι μέτοχοι της προβληματικής εταιρείας.
Είχα ξαναμιλήσει για το θέμα αυτό. Σε άρθρο μου πάλι εδώ στο EMEAgr έγραφα, τον Αύγουστο του 2014: “Σήμερα που – ως ενεργητική αντιμετώπιση της κρίσεως- απαιτείται γενναία και καλώς στοχευμένη χρηματοδότηση της παραγωγής, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί και να χρηματοδοτήσει την επανεκκίνηση των επιχειρήσεων. Παρά την ανακεφαλαίωση, είναι πολύ αδύναμο. Το σοκ της κρίσεως ήταν πολύ ισχυρό και θα αργήσει να επανακτηθεί η κουλτούρα των χορηγήσεων. Οι περισσότερες επιχειρήσεις (άνω του 40% όσων έχουν τραπεζικό δανεισμό, δηλαδή σχεδόν όλων) έχουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια και αυτά επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση των τραπεζών. Για να εξυγιάνουν τους ισολογισμούς τους πρέπει να απαλλαγούν από τα δάνεια αυτά. Οι προωθούμενες, από την Τράπεζα της Ελλάδος βάσει του ν.4224/2013, ρυθμίσεις σχεδιάσθηκαν από τις ίδιες τις τράπεζες και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα μόνον μέσα από το πρίσμα των δικών τους συμφερόντων, απλώς ρυθμίζοντας υποχρεώσεις χωρίς να δίνουν λύση στο πρόβλημα της χρηματοδοτήσεως. Η προκρούστεια λογική τους θα οδηγήσει σε κλείσιμο πολλές επιχειρήσεις, οι οποίες υπό συνθήκες φυσιολογικής χρηματοδοτήσεως είναι βιώσιμες και αποδοτικές”.
Δικαιώθηκα πλήρως, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Δυστυχώς, είχα δεν είχα δίκιο, η κατάσταση στην οικονομία έχει γίνει πολύ χειρότερη, έχουμε capital controls ενώ τα κόκκινα δάνεια έχουν υπερβεί το 50% των επιχειρηματικών δανείων!
Οι προτάσεις που περιέχει εκείνο το άρθρο παραμένουν ακόμη επίκαιρες, έγκυρες και απολύτως εφαρμόσιμες. Αναζητείται πολιτική βούληση με γνώση της πραγματικής οικονομίας…
Στο επόμενο άρθρο μου θα συνεχίσω επί του θέματος και θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τις όποιες δυνατότητες υπάρχουν.
* ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδη είναι επικεφαλής της ομάδας χρηματοπιστωτικών συμβούλων INTERACTION FINANCE.