του Γιάννη Λεοντάρη
Πολύ μελάνι (κανονικό και ψηφιακό) έχει ξοδευτεί για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ, κάτι που σε ένα βαθμό είναι λογικό, καθώς ελάχιστοι ανέμεναν αυτό το αποτέλεσμα από τις αμερικανικές εκλογές.
Από εκεί και πέρα διαβάσαμε πάρα πολλές κινδυνολογίες, καταστροφολογίες, υπερβολές, αλλά και προσπάθειες για μια πιο νηφάλια προσέγγιση των γεγονότων. Μέσα από αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την επανάληψη όσων έχετε πιθανότατα διαβάσει, και θα επικεντρωθούμε σε μια προσπάθεια σύντομης αποτίμησης των γεγονότων με βάση όσα λιγότερο ή περισσότερο “παρόμοια” έχουμε δει.
Το “αντίστοιχο” της εκλογής Τραμπ στην Ευρώπη ήταν η εκλογή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία πριν από μερικά χρόνια. Και τότε όλοι δε μπορούσαν να πιστέψουν πώς ήταν δυνατό οι πολίτες μιας χώρας να επιλέξουν έναν επιχειρηματία ως “τιμονιέρη” της χώρας, και τότε η εκλογή του “καβαλιέρε” είχε συνοδευτεί από πολλές καταστροφολογίες. Στην πράξη ο Μπερλουσκόνι επιχείρησε να περάσει ένα δικό του “φιλελεύθερο” μοντέλο οικονομικής πολιτικής, και να καταστήσει την Ιταλία πόλο έλξης, μεγάλων οικονομικών επενδύσεων. Τελικά, όλοι θα τον θυμούνται για τη «χλιδάτη» υποδοχή του πάλαι ποτέ Λίβυου ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι (και των πετροδολαρίων που έφερνε μαζί του) και των περιβόητων μπούνγκα – μπούνγκα πάρτι στη βίλα του, παρά για την πολιτική του, στη διαδικασία υλοποίησης της οποίας έκανε τις απαραίτητες κυβιστήσεις (κοινώς, κωλοτούμπες) όταν έβλεπε ότι είτε τον συνέφερε, είτε ότι δεν τον «έπαιρνε» αλλιώς.
Ανάλογες κυβιστήσεις είδαμε και από τον δικό μας πρωθυπουργό, αν και το παράδειγμα εκλογής του δεν είναι τόσο “ανάλογο” με την εκλογή Τραμπ. Ωστόσο, και εδώ είχαμε πριν τις εκλογές υποσχέσεις για κατάργηση των μνημονίων και η υπογραφή άλλων, για αποκατάσταση των συντάξεων, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κ.λπ., πράγματα που “ξεχάστηκαν” μόλις ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε στην εξουσία.
Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Στο γεγονός ότι όταν ένας πολιτικός βλέπει είτε ότι δεν τον παίρνει, είτε ότι τον συμφέρει να κάνει κάτι άλλο από αυτό που είχε υποσχεθεί, πάντα θα βρει τον τρόπο να κάνει την απαραίτητη κωλοτούμπα με μία ή περισσότερες δικαιολογίες (άσχετα εάν θα πείσουν ή όχι).
Ήδη έχουμε αρχίσει να βλέπουμε και από τον Ντόναλντ Τραμπ τις πρώτες κυβιστήσεις, καθώς πρόσφατα δήλωσε ότι θα κρατήσει κάποια πράγματα από το πρόγραμμα πρόνοιας του Ομπάμα (το οποίο προεκλογικά ήταν κάθετος ότι θα καταργήσει στο σύνολό του) διότι “του φάνηκαν καλά”.
Τέλος, δε είναι πολύ καιρός που έχει περάσει από το πρόσφατο δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία όπου οι πρωτεργάτες του Brexit δεν πίστευαν ούτε και οι ίδιοι ότι επικράτησαν, και όταν άρχισαν να διαπιστώνουν τις πραγματικές συνέπειες που θα είχε το Brexit για τη χώρα, άρχισαν να ξανασκέφτονται την ανάληψη θέσεων ευθύνης για την υλοποίησή του, και τελικά άφησαν την “καυτή πατάτα” στην Τερέζα Μέι, που ούτε και αυτή δε δείχνει και ιδιαίτερη “βιασύνη” για την υλοποίησή του, μάλλον το αντίθετο θα λέγαμε…
