του Γιάννη Λεοντάρη
Και εγένετο λοιπόν “Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής”. Ένα χρόνιο αίτημα του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας (ΣΕΠΕ) που ήθελε να έχει ένα συνομιλητή από την πλευρά του κράτους, και όχι πολλούς.
Η λογική ήταν ότι ένας ενιαίος φορέας που θα ήταν υπεύθυνος για την Εθνική Ψηφιακή Στρατηγική συνολικά, θα ήταν πιο αποτελεσματικός από πολλούς ανάλογους φορείς σε κάθε υπουργείο, οι οποίοι θα ήταν επιφορτισμένοι με τα έργα ψηφιακής πολιτικής που τελούσαν υπό την αρμοδιότητα του κάθε υπουργείου. Ως σκέψη είναι σωστή. Τί γίνεται όμως στην πράξη;
Στην πράξη ο συλλογισμός δεν λειτούργησε. Για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων ήταν ότι τα έργα πληροφορικής δε μπόρεσαν να λειτουργήσουν εντελώς κάτω από μία κοινή “ομπρέλα” σε ότι αφορά τόσο στους όρους διεξαγωγής των σχετικών διαγωνισμών, όσο και αναφορικά με τις προδιαγραφές τους.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσα έργα τελικά υλοποιήθηκαν (και δεν ήταν λίγα) να αποτελέσουν “ψηφιακές νησίδες” που όμως δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους (διότι ο κάθε φορέας του υπουργείου έθετε τις δικές του προδιαγραφές), με αποτέλεσμα το όφελος τόσο για το Δημόσιο, όσο και για τον πολίτη, να είναι πολύ μικρότερο από αυτό που θα μπορούσε να είναι.
Οπότε το στοίχημα του νέου υπουργείου ψηφιακής πολιτικής είναι κατά πόσο θα μπορεί να συγκεντρώσει όλες τις αρμοδιότητες επάνω στην ψηφιακή πολιτική, από όλους τους κρατικούς φορείς, ώστε να είναι σε θέση να κάνει στην πράξη πραγματική ψηφιακή πολιτική, και όχι μόνο στη θεωρία.
Διότι, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα υπουργεία, οι αρμοδιότητες του εν λόγω υπουργείου δεν είναι “κάθετες”, αλλά εξαιρετικά “οριζόντιες”, και “διαπερνούν” κάθε άλλο υπουργείο. Οπότε, τα υπόλοιπα υπουργεία θα πρέπει να εκχωρήσουν μέρος των αρμοδιοτήτων τους στο συγκεκριμένο υπουργείο. Αρμοδιότητες που αφορούν στη δική τους λειτουργία.
Θα το κάνουν; Προβλέπεται από τη σχετική εγκύκλιο για τη λειτουργία του νέου υπουργείου; Μένει να το δούμε. Από σήμερα, που γίνεται και η σχετική παράδοση – παραλαβή στο νέο υπουργείο…
