Κανόνες και νόμοι που… μένουν στα χαρτιά. Αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαζε κανείς σήμερα κυκλοφορώντας στο κέντρο της Αθήνας που βρίσκεται σε άτυπο καθεστώς πλήρους απελευθέρωσης, από τα όποια περιοριστικά μέτρα έχει αφήσει πίσω της η πανδημία.
Μην ξεχνάμε ότι περίπου 100 άτομα χάνουν την ζωή τους κάθε μέρα στην χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες, ενώ οι συνάνθρωποι μας που παλεύουν στην εντατική είναι σταθερά γύρω στους 800. Επίσημα, ισχύουν τα sms για την κυκλοφορία μας και επίσημα επίσης ισχύει αποστάσεις στην εστίαση στους εξωτερικούς χώρους.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει όμως στο κέντρο της Αθήνας τουλάχιστον. Μικρός αριθμός πολιτών στέλνει πλέον sms για να βγει έξω. Οι αποστάσεις αρκετών κέντρων εστίασης είναι στα χαρτιά, ενώ δειλά δειλά κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, κυκλοφορούν χωρίς μάσκες. Τα πεζοδρόμια είναι σχεδόν υπό πλήρη κατάληψη από μηχανές μικρού και μεγάλου κυβισμού, το ίδιο και αρκετές είσοδοι πολυκατοικιών, μπροστά στις οποίες είναι παρκαρισμένες μηχανές.
Ίδια κατάσταση και στις διαβάσεις πεζών. Αποκλεισμένες από αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει ακόμη και σε σημεία όπου υπάρχουν πινακίδες για ΑΜΕΑ. Κανείς σεβασμός από ορισμένους ούτε στους συμπολίτες που δίνουν το δικό τους αγώνα με αξιοπρέπεια και δύναμη.
Ένα κέντρο της Αθήνας που δείχνει απροσπέλαστο και απροστάτευτό για κάθε πολίτη που θέλει μια στοιχειώδη άνεση να κυκλοφορεί σε μια μεγαλούπολη. Κάποια παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κάποια μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο, αυτοκίνητα σταθμευμένα για λίγο ακόμη και παράνομα δεν θα ήταν πρόβλημα. Θα έλεγε κανείς ότι δίνουν και ζωντάνια σε μια πόλη. Δείχνουν ότι επιστρέφει στην κανονικότητα, ότι έχει ζωή.
Όταν όμως η παρανομία αποκτά διατάσεις είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να κοιτάξουν: Αρχές, αρμόδιοι φορείς και η ίδια η κοινωνία. Θα πρέπει η ίδια η κοινωνία, οι αρμόδιες αρχές να επιλέξει εάν επιθυμεί να ζει αξιοπρεπώς στο κέντρο της πόλης με την τήρηση των κανόνων και νόμων. Και να επιφορτιστούν με τις ευθύνες που τους αναλογούν.
