Η απροθυμία της Ευρώπης να ορθώσει ένα κοινό αυστηρό μήνυμα απέναντι στην Τουρκία, αλλά και οι πρόσφατες πυρκαγιές στην δομή της Μόρια, κατάφεραν να αποδείξουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την γύμνια της Ευρώπης και των θεσμών της, δίνοντας ένα ακόμα σημαντικό χτύπημα στην “Ένωση” η οποία έχει χάσει πια την σημασία της.
Το 2020 είναι μια κακή χρονιά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώτα ήρθε η πανδημία του κορωνοϊού η οποία αποκάλυψε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αδυναμία της ΕΕ να λειτουργήσει όπως ακριβώς ορίζει το όνομα της: Ενωμένα. Κάθε χώρα έκανε ότι νόμιζε καλύτερο για τους πολίτες της, χώρες που μοιράζονται την ίδια “μοίρα” ήρθαν αντιμέτωπες για την προμήθεια ιατρικού εξοπλισμού, ενώ είδαμε ακόμα και συρματοπλέγματα να υψώνονται ανάμεσα σε μέχρι πρότινος “αδερφικές” χώρες.
Έκτοτε, τα σύνορα άνοιξαν και πάλι και η ένωση επέστρεψε, όμως χρειάστηκαν δύο γεγονότα τα οποία ανέδειξαν για μια ακόμα φορά την γύμνια της κεντρικής εξουσίας στην Ευρώπη.
Το Τουρκικό ερευνητικό σκάφος Oruc Reis κάνει βόλτες εντός των χωρικών υδάτων μιας Ευρωπαϊκής χώρας εδώ και αρκετές εβδομάδες, χωρίς η Ευρώπη να λάβει μέτρα, πέρα από “κούφιες” απειλές και καταδικαστικές ανακοινώσεις, για τις οποίες η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται και δεν ανησυχεί. Άλλωστε έχει στο πλευρό της την Γερμανία, η οποία έχοντας εμπορικές και φιλικές σχέσεις με την Άγκυρα δεν ρισκάρει να τις χαλάσει.
Την ίδια στιγμή η Ευρώπη και το Συμβούλιο Κορυφής απαίτησαν από Ελλάδα και Κύπρο να καταδικάσει την Λευκορωσία, η οποία δημιουργεί το ίδιο πρόβλημα με την Τουρκία. Η ελληνική πλευρά ανάγκασε την ΕΕ να βγάλει μια απλή ανακοίνωση, καθώς όπως επεσήμανε η Ένωση δεν μπορεί να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, από την μία καταδικάζοντας την Λευκορωσία και από την άλλη “χαϊδεύοντας την Τουρκία.
Η φωτιά στη Μόρια έκαψε το παραπέτασμα του προσφυγικού
Οι φλόγες που έκαψαν το στρατόπεδο προσφύγων στην Μόρια, φώτισαν την πλήρη αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. Σύμφωνα με δηλώσεις ΜΚΟ που συνεργάζονται με αρχές και μετανάστες στο στρατόπεδο της Λέσβου, η φωτιά ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής της ΕΕ, η οποία από το 2015 και την κορύφωση του προσφυγικού προβλήματος έχει σκουπίσει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι της Ελλάδας.
Οι χώρες της Ευρώπης δεν δέχονται μετανάστες και πρόσφυγες στις πόλεις τους και πρόθυμα δέχτηκαν να πληρώνουν την Ελλάδα για να τους στοιβάζει στα νησιά της, δημιουργώντας μια ανθρώπινη βόμβα η οποία ήταν αναπόφευκτο να εκραγεί, φτάνει να μην ήταν στην πόρτα τους.
Η εμφάνιση του νέου κορωνοϊού στην Μόρια ήταν αναπόφευκτη και φυσικά αδύνατο να ελεγχθεί, καθώς χιλιάδες άνθρωποι μένουν σε εγκαταστάσεις για πολύ λιγότερους. Η ανάγκη για κλείδωμα των εγκαταστάσεων προκειμένου να ελεγχθεί και να περιοριστεί η διασπορά του ιού ήταν η σπίθα δίπλα σε μια πυριτιδαποθήκη.
Η Δήμητρα Καλογεροπούλου, διευθύντρια της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης για την Ελλάδα σε δηλώσεις της ανέφερε πως η πυρκαγιά ήταν “αδιανόητη αλλά τραγικά προβλέψιμη καθώς η κατάσταση στα νησιά συνεχίστηκε για πάρα πολύ καιρό”.
Οι κινήσεις εκτόνωσης της κατάστασης από την μεριά της ελληνικής κυβέρνησης, ακολουθήθηκαν από δηλώσεις των Βρυξελλών ότι θα στείλουν άμεση βοήθεια. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και αξιωματούχοι κάνουν συνεχώς δηλώσεις ενώ κάποιοιαπό αυτούς θα επισκεφθούν και την Αθήνα, όμως μέχρι στιγμής δεν έχει ανοίξει η κουβέντα για την πηγή του προβλήματος.
Πως θα γίνει η διαχείριση των ανθρώπων που φτάνουν στις ακτές της Ελλάδας και στοιβάζονται σε δομές και στρατόπεδα, καθώς η Ευρώπη είναι απρόθυμη να απορροφήσει κάποιο μέρος τους; Η κοινοτική βοήθεια εξαντλείται σε χρηματική βοήθεια, όμως αυτό που φανερώνει είναι η παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού.
Για μια ακόμα φορά, η Ευρώπη είναι γυμνή
