Το ενδιαφέρον για το μπάσκετ στην Ελλάδα… εκτοξεύτηκε εν μια νυκτί έπειτα από ένα καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου, 14 για την ακρίβεια, του 1987 και την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το οποίο επικράτησε απέναντι σε ομάδες-μεγαθήρια της εποχής.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες «μπολιάστηκαν» με το μπάσκετ μέσα από μια ομάδα και κυρίως έναν αθλητή δεχόμενοι, πράγμα πρωτόγνωρο για τα εντός των συνόρων ισχύοντα δεδομένα, την ανωτερότητα τους. Ο λόγος φυσικά για την μεγάλη ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης και τον Νίκο Γκάλη που κατάφερε για χρόνια να μονιάσει όλους τους Έλληνες, με αποτέλεσμα κάθε Πέμπτη βράδυ η χώρα να στήνεται μπροστά στις τηλεοράσεις προκειμένου να δουν τους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης να επελαύνουν στην Ευρώπη.
Δίχως ίχνος υπερβολής, ενδόμυχα όλοι μας ήμασταν Άρης! Όλοι δε, παραδέχονταν την ανωτερότητα της ομάδας του Θεού του πολέμου και υποκλίνονταν με σεβασμό μπροστά τον «επί γης Θεό» Νίκο Γκάλη.
Όπως, λοιπόν, τότε ο Άρης και ο Γκάλης δρούσαν ως την… συγκολλητική ουσία που ένωνε τους Έλληνες, έτσι και σήμερα, εξαιτίας φυσικά μιας εξαιρετικά ιδιαίτερης κατάστασης η χώρα μας στο σύνολό της καθημερινά στις 18.00 ακριβώς, στέκεται με οξυμένη την προσοχή μπροστά στην οθόνη ώστε να ακούσει πρωτίστως τον καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, ο οποίος σε πείσμα των καιρών και αρκετών… καλοθελητών εξακολουθεί να παραμένει ταπεινός και σεμνός όπως την πρώτη ημέρα που μας «συστήθηκε», στην αρχή της πανδημίας. Εξάλλου, οι επιφανείς επαγγελματίες δεν χρειάζεται να επιδεικνύουν τις γνώσεις και τις διακρίσεις τους, αλλά αντιθέτως αφήνουν την επιστημοσύνη και την γνωστική τους επάρκεια να «μιλά». Αυτά αρκούν για να τους κάνουν να ξεχωρίσουν…
Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ταυτίζεται απόλυτα με τον Σωτήρη Τσιόδρα και όλοι θα ήθελαν –νοητά- να του σφίξουν το χέρι και να τον αγκαλιάσουν. Αυτές οι λίγες φωνές που ακούγοντας δεξιά και αριστερά (κυρίως αριστερά) μου θυμίζουν κάποιους φίλους της ΑΕΚ, τότε, που συνέκριναν τον Μηνά Γκέκο με τον Νίκο Γκάλη. Ταπεινός και ο Μηνάς και τίμιος καλαθοσφαιριστής, αλλά όχι και Νίκος Γκάλης… Μην τρελαθούμε και τελείως!
Ο τρόπος που ο κ. Τσιόδρας μιλά για θέματα εξόχως σημαντικά όσο και «λεπτά», επιτρέπει να τα κάνει κατανοητά σε όλους. Πράγμα, αρκούντως δύσκολο όσο και απαιτητικό.
Και ο… Γιάννης Ιωαννίδης
Δίπλα στον Σωτήρη Τσιόδρα, κάθε απόγευμα στις 18.00 επίσης, κάθεται και μας ενημερώνει ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς που έχει, με τη σειρά του, συγκεντρώσει πάνω τα φώτα της δημοσιότητας και της κριτικής (κυρίως) για το οξύ ύφος με το οποίο απευθύνεται στον ελληνικό λαό. Μιλώντας με όρους μπασκετικούς και μένοντας νοερά στην εποχή της παντοδυναμίας του Άρη, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κ. Χαρδαλιάς θυμίζει λίγο τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο χαρακτήρας του οποίου ήταν αρκετά οξύς. Ταυτόχρονα ήταν ασυμβίβαστος, απόλυτος, αυστηρός και κομματάκι… σατράπης. Παρόλα αυτά, κέρδισε την εκτίμηση των φιλάθλων, όπως και ο Νίκος Χαρδαλιάς την αντίστοιχη των πολιτών.
Μάλλον δεν πρέπει να αποτελώ μειοψηφία θεωρώντας πως ο μέσος Έλληνας χρειάζεται έναν… Νίκο Χαρδαλιά προκειμένου να τον βάζει στον «ίσιο» δρόμο που του δείχνει και του εξηγεί με τρόπο απλό, όσο και κατανοητό ο Σωτήρης Τσιόδρας.
