Χάρης Βαρθακούρης: “Ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω πετύχει πολλά περισσότερα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά”

Interviewed by Afroditi Kravari, sponsored by Emea.gr

Ο Χάρης είναι ο συνομιλητής που θέλεις, αν εκτιμάς την ευστροφία, το χιούμορ και την ετοιμολογία. Γιος του Γιάννη Πάριου & της Ντίνας Μαρκοπούλου, υιοθέτησε από πολύ νωρίς την αγάπη για τη μουσική και προσπαθεί να χαράξει το δικό του δρόμο στα πλαίσια επιλεκτικών συνεργασιών. Το παρόν τον έφερε μπροστά μας στην τηλεόραση και ποιος ξέρει τι έπεται…καθώς πάντα αξιολογεί το πρόβλημα ή την πρόταση όταν έρχεται & είναι αυθόρμητος χωρίς plan b!

Α.Κ: Αν αύριο δε ξαναχτυπήσει ποτέ το τηλέφωνο για δουλειά ως καλλιτέχνης, έχεις plan b;  Ποιο θα ήταν;

Χ.Β: Καλώς ή κακώς, δεν κάνω σχέδια. Ασπάζομαι μια αμερικάνικη ρήση που λέει «θα περάσουμε τη γέφυρα όταν φτάσουμε σε αυτή». Δεν έχω έτοιμο plan B. Από την άλλη, η ζωή, μερικές φορές, αποφασίζει μόνη της, χωρίς να σε ρωτήσει και στέλνει ευκαιρίες. Για παράδειγμα, κανείς καλλιτέχνης δεν έχει δουλειά τώρα, αλλά σε μένα εμφανίστηκε στο δρόμο μου η τηλεόραση, χωρίς καν να έχω βλέψεις ή να την αναζητήσω. Άρα δεν αποκλείεται το σύμπαν να σε φροντίζει τελικά… αν το επιθυμεί ή αν θεωρεί ότι το αξίζεις.

Α.Κ:  Δεκαετία ’90 να σπουδάζεις Εφαρμογή Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στη μουσική, πόσο μπροστά ήταν; Είχες σκεφτεί να μείνεις εξωτερικό και να μη γυρίσεις πίσω; Θεωρείς πως θα είχες την ευκαιρία σου στο εξωτερικό καλύτερα από την Ελλάδα;

Χ.Β: Υποτίθεται, τότε, αυτό ήταν το μέλλον στην παραγωγή μουσικής. Και όντως ήταν! Είχα πάντα μια αγάπη στην τεχνολογία, τους υπολογιστές, τα gadgets κτλ οπότε αυτές οι σπουδές, σε συνδυασμό με την αγάπη της μουσικής, ήταν ό,τι έπρεπε τότε για μένα. Ποτέ δεν είχα βλέψεις να γίνω τραγουδιστής. Δεν μου άρεσε ο καταπιεσμένος τρόπος ζωής τους. Ήθελα να γίνω παραγωγός και συνθέτης. Ήθελα να ξημεροβραδιάζομαι στο στούντιο. Να φτιάχνω μόνος μου τα ωράριά μου και να μπορώ να κυκλοφορώ έξω όσο, όπως και όπου θέλω χωρίς να νιώθω βλέμματα πάνω μου.

Περιέργως όμως, λόγω ηλικίας λέω περιέργως, είχα μια υπερβολική αγάπη για την… πατρίδα. Αναπολούσα, εκεί στην παγωνιά της Μασαχουσέτης, την Πάρο, τη θάλασσα, τους φίλους μου, την οικογένειά μου και δεν μπορούσα να με φανταστώ να μένω μόνιμα στην Αμερική ή οπουδήποτε αλλού πλην της Ελλάδας. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι είναι κάτι που αν μου ξαναδινόταν η ευκαιρία, θα το δοκίμαζα. Έχουν υπάρξει στιγμές που μετάνιωσα που δεν δοκίμασα την τύχη μου στην Αμερική. Έστω για 1-2 χρόνια, εφόσον μπορούσα. Από την άλλη, έχοντας ζήσει εκεί αυτά τα χρόνια των σπουδών μου, μπορώ να σου πω ότι αυτό που μπορεί να αποκαλούμε στην Ελλάδα «εξαιρετικό ταλέντο», υπάρχουν 5 τέτοια ανά γειτονιά.

Α.Κ:  Είναι ευχή ή κατάρα να κουβαλάς ένα τόσο βαρύ φορτίο ονόματος; Νιώθεις πως ό,τι κι αν κάνεις δε θα’ναι ποτέ αρκετό;

Χ.Β: Είναι και τα δύο. Υπάρχει μια μερίδα κόσμου που θεωρεί πως οτιδήποτε καλό έχει συμβεί στη ζωή σου οφείλεται στο «όνομα» και πως οτιδήποτε στραβό οφείλεται στην αξία σου. Αυτό το σκεπτικό το υφίσταμαι σχεδόν σε όλη την ενήλικη ζωή μου. Υπάρχει όμως, ευτυχώς, και μια πολύ μεγάλη μερίδα υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων που μπορούν να αξιολογήσουν πρόσωπα και καταστάσεις και να δουν σωστά πόσο και μέχρι πού βοηθάει ένα βαρύ όνομα και πού αναλαμβάνει δράση η όποια αξία σου.

Α.Κ:  Τι είναι κακό γούστο; Υπάρχει κακογουστιά σε tv & digital media σήμερα;

Χ.Β: Το γούστο είναι υποκειμενικό. Αυτό που θεωρώ εγώ κακόγουστο μπορεί για σένα να φαντάζει αριστούργημα. Κακό γούστο είναι οτιδήποτε προσβάλλει την αισθητική μας. Η ερώτηση, εικάζω, αναφέρεται στην Ελληνική πραγματικότητα. Άρα, σύμφωνα πάντα με τη δική μου αισθητική, ναι, υπάρχει κακογουστιά και στην τηλεόραση και στη μουσική και στα ψηφιακά μέσα και παντού. Στατιστικώς και μόνο, δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει.

Είμαστε, δυστυχώς, «φτωχοί συγγενείς» σε πολλά πράγματα, ειδικά όταν προσπαθούμε να μιμηθούμε ή να αντιγράψουμε ιδέες από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα η σύγκριση να είναι πάντα εις βάρος μας. Υπάρχει και στο εξωτερικό το φαινόμενο της κακογουστιάς βέβαια και το χειρότερο είναι όταν αντιγράφουμε κάτι ήδη κακόγουστο και εδώ του δίνουμε τη χαριστική βολή και το αποτελειώνουμε.

Α.Κ: Το παιδί Χάρης των 10 ετών, είναι περήφανο για αυτό που είναι σήμερα ο Χάρης;

Χ.Β: Ο άνθρωπος Χάρης είναι ένας τύπος που δεν ικανοποιείται εύκολα. Είναι αυτός που δεν βλέπει τον εαυτό του στην τηλεόραση γιατί βλέπει μόνο λάθη. Που δεν ακούει ούτε τα τραγούδια του αφού κυκλοφορήσουν, για τον ίδιο λόγο. Ωστόσο, αν μπορούσα να έχω μια «εξωσωματική» εμπειρία και να με κρίνω ως αντικειμενικός παρατηρητής, και μόνο που έχω μια τόσο όμορφη οικογένεια, αρκεί. Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι ο καλύτερος πατέρας και σύντροφος που θα μπορούσα. Προσπαθώ, γενικώς. Δεν είμαι αδιάφορος. Κι ενώ ξέρω ότι θα μπορούσα -για να μην πω «όφειλα»- να έχω πετύχει πολλά περισσότερα στα επαγγελματικά μου, αφενός σκέφτομαι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ, αφετέρου σκέφτομαι το να έχεις γράψει σε τόσο νεαρή ηλικία κάποια τραγούδια που θεωρούνται πλέον κλασικά στο ελληνικό ρεπερτόριο, δεν είναι αμελητέο. Θεωρώ πως στη ζυγαριά του 10χρονου, η πλάστιγγα θα έγερνε προς την περήφανη μεριά αλλά σίγουρα θα μου έβαζε και χέρι.

Α.Κ: Πες μου σειριακά ποια είναι τα στάδια που περνάει ένα τραγούδι μέχρι την τελική ενορχήστρωση & σε τι σε βοήθησαν οι σπουδές σου εμπράκτως;

Χ.Β: Μπορώ να πω για τη δική μου διαδικασία. Δεν ξέρω αν άλλοι δημιουργοί δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο. Επειδή στα δικά μου τραγούδια τυγχάνει να παίζω σχεδόν όλα τα όργανα, άρα ουσιαστικά κάνω και την ενορχήστρωση, πολλές φορές η σύνθεση με την ενορχήστρωση είναι παράλληλη. Κι αν δεν γίνεται εμπράκτως, διότι έχω μόνο δυο χέρια, γίνεται σίγουρα στο μυαλό μου . Δηλαδή ακόμα κι αν ξεκινήσω, όπως πάντα, με ένα πιάνο την όποια ιδέα έχω, «ακούω» στο μυαλό μου το μπάσο και τα έγχορδα και τις κιθάρες και τα τύμπανα και τα πάντα. Σε ό,τι αφορά τις σπουδές μου, ο ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται η τεχνολογία είναι τέτοιος που οι υπολογιστές και τα προγράμματα που χρησιμοποιούσαμε τότε, είναι μουσειακά κομμάτια. Ωστόσο πήρα τις βάσεις και το "know how" γι’αυτά που κάνω τώρα με τους υπολογιστές και τον τρόπο με τον οποίον παράγω τη δουλειά μου.

Α.Κ:  Πες μου 3 αξίες που διέπουν τη ζωή σου και τις σχέσεις σου με τους άλλους.

Χ.Β:  Σέβομαι τους μεγαλύτερους και τους μιλάω στον πληθυντικό. Πάντα.

Σέβομαι αυτούς που δουλεύουν, πολλές φορές με αντίξοες συνθήκες κι ενώ πληρώνονται δυσανάλογα του κόπου τους,  για να μου προσφέρουν κάποια υπηρεσία που βελτιώνει τη ζωή μου.

Είμαι ειλικρινής και δύσκολα, και μόνο αν υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος, θα πω ψέματα.

Η γυναίκα μου, πολλές φορές, αστειευόμενη φυσικά, λέει πως δεν θα με καλούσε ποτέ ως μάρτυρα στο δικαστήριο διότι θα ήμουν ικανός να την καταδικάσω με την κατάθεσή μου.

Θεωρώ κάθε ζωντανό ον ισοδύναμο και αναγνωρίζω όλα τα δικαιώματά του. Είμαστε πολύ φιλόζωη οικογένεια.

Θέλω να πιστεύω πως είμαι γενναιόδωρος, σε όλα, όπως και θέλω να πιστεύω πως είμαι τίμιος και δίκαιος.

Όλα αυτά προσπαθώ, και πιστεύω το έχω καταφέρει, να τα περάσω και στα παιδιά μου. Όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους άλλους, εννοείται πως απαιτώ και οι γύρω μου να ενστερνίζονται τις απόψεις μου και τις αξίες μου. Έχω απομακρύνει άτομα από τη ζωή μου επειδή, φερειπείν, μιλούσαν απαξιωτικά και στον ενικό σε σερβιτόρους. Αυτό αρκούσε για μένα.

Α.Κ: Που πατάς γκάζι και που φρένο;

Χ.Β: Πολύ γρήγορα μπορώ να σκεφτώ κάπου που βάζω φρένο. Στους συζυγικούς καυγάδες. Ενώ μπορεί να έχω απαντήσεις σε όλα και επιχειρήματα που μπορούν να αποστομώσουν και να μου δώσουν δίκιο, ξέροντας ότι θα δυναμιτίσουν χειρότερα την κατάσταση, ίσως και σε σημείο χωρίς επιστροφή, προτιμώ τη σιωπή και την ηρεμία μου.

Γκάζι πατάω όταν είμαι χαρούμενος κι ενθουσιασμένος για οτιδήποτε και όταν βιάζομαι ή ανυπομονώ να φτάσω στον προορισμό μου.

Α.Κ:  Θα ήθελα να ήμουν…….

Χ.Β: Κηπουρός σ’ ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό.

Α.Κ: Αγαπημένη social media platform

Χ.Β: Αυτή την περίοδο, διότι έχω πιάσει τον εαυτό μου κατά καιρούς να αλλάζει προτιμήσεις, το instagram.

Α.Κ: Πόσο προσβάσιμος ή μη είσαι στα social media;

Χ.Β: Αν εξαιρέσουμε την περίοδο του Big Brother που κάποια στιγμή αναγκάστηκα να κλείσω όπου μπορούσα τη λήψη μηνυμάτων, διότι ο καταιγισμός ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω, αυτή τη στιγμή είμαι όσο προσβάσιμος είναι ο καθένας.

Όπου μπορώ να απαντήσω, το κάνω. Κι αν κρίνω από σχόλια που έχω λάβει σε μηνύματα, πρέπει να είναι ελάχιστοι αυτοί που απαντούν!

Α.Κ: Ξεκινάς καινούρια εκπομπή το ΣΚ – οικογενειακή υπόθεση θα λέγαμε. Σε ενοχλεί ή σ’ αρέσει που ο αυθορμητισμός και των 2 βγαίνει στον αέρα με όποιες συνέπειες ή σχόλια;

Χ.Β: Ήμουν ανέκαθεν -κι εξακολουθώ να είμαι- what you see is what you get. Είτε αρέσω, είτε όχι. Αν θεωρούμαι αυθόρμητος, τότε ίσως έτσι είναι. Δεν μπορώ να παίξω θέατρο, ούτε να υποδυθώ κάτι που δεν είμαι. Είμαι άφιλτρος, αλλά έχω μέτρο. Οπότε το αν μου αρέσει ή όχι δεν έχει τόση σημασία, όσο το ότι θέλω να είμαι πάντα  αληθινός.

Σχεδόν έτσι είναι και η γυναίκα μου. Λέω σχεδόν διότι ενώ στην κανονική ζωή της είναι σίγουρα έτσι, όταν βρίσκεται μπροστά σε κάμερα την κυριεύει ένας καθωσπρεπισμός που υπερτερεί του αυθορμητισμού της. Μην κρίνετε από το Globetrotters. Eκεί οι συνθήκες είναι περίεργες και πολύ γρήγορα ξεχνάς ότι σε ακολουθούν κάμερες, μικρόφωνα και συνεργείο ολόκληρο. Εγώ, ανεπίδεκτος μαθήσεως, είμαι το ίδιο «αδιάφορος» μπροστά σε οποιαδήποτε κάμερα. Τα σχόλια είναι αναπόφευκτα και θα γίνουν ανεξαρτήτως αυθορμητισμού. Πάντα θα βρουν κάτι να πουν. Το ίδιο εύκολα μπορεί να σου προσάψουν ότι παραείσαι αυθόρμητος ή ότι δεν είσαι όσο αυθόρμητος θα ήθελαν! Δεν βρίσκεις ούτε άκρη, ούτε δίκιο.